همین یک رأی من و تو

هستند افرادی زیادی که لزوم انجام یک کار مهم را درک می‌کنند اما شجاعت انجام آن را ندارند و این عدم شجاعت را با بهانه‌های مختلفی، توجیه می‌کنند. یکی می‌گوید یک دست که صدا ندارد، دیگری می‌گوید با وجود این همه عیوب و ناهمواری، این کار من چه سودی خواهد داشت و خلاصه هر کس، به بهانه ای از انجام مسئولیت، شانه خالی می‌کند. اما حقیقت این است که با چنین نگاهی، هیچ وقت پیشرفت و تحول مثبت، اتفاق نمی‌افتد؛ چرا که اصلاح یک جامعه در گرو اصلاح فرد فرد آن جامعه می‌باشد و این همان امر حکیمانه‌ای است که قرآن کریم به آن اشاره فرموده است.[1]
نگاهی به تاریخ نه چندان دور این سرزمین هم، موید همین نظریه است که تحولات عظیم و شگفت‌انگیز -در بسیاری از موارد- با نیت خالص و عمل صالح یک شخص، آغاز شده و کم‌کم به نتیجه رسیده است. پانزده اردیبهشت ۱۳۲۳، یعنی بیش از سه دهه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، اولین بیانیه‌ی سیاسی امام راحل عظیم‌الشان (رحمه‌الله)، صادر شد و آن بزرگوار در دوران خفقان و جهل مطلق که به ظاهر، حتی کورسویی برای رهایی از تاریکی، وجود نداشت به وظیفه‌ی خود، عمل کرد و اجازه نداد که بهانه‌های مختلف، مانع از انجام تکلیف شود. به راستی اگر آن روز، امام(رحمه‌الله) -مثل خیلی‌های دیگر- قیام نمی‌کرد و به روشنگری نمی‌پرداخت؛ آیا می‌شد به بیداری مردم و پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۵۷، امیدوار بود؟
سال ها بعد و در دفاع مقدس ۸ساله، اگر شهدا و ایثارگران، به بهانه ی قوی تر بودن دشمن و نداشتن امکانات کافی برای مبارزه، دست از جبهه ها می کشیدند و تسلیم می شدند آیا عزت و سربلندی امروز ما حاصل می شد؟ آیا اگر فرد فردِ رزمندگان، متوجه‌ی وظیفه‌ی خود نبودند و به آن عمل نمی‌کردند آن افتخارات بدست می‌آمد و ما امروز در امنیت بسر می‌بردیم؟
امروز هم می توان برای شرکت نکردن در انتخابات، بهانه آورد! همان بهانه هایی که BBC و VOA و رادیو اسراییل، هر روز در حال تکرار آن هستند. اما باید بدانیم که سرافرازی کشور و هموار نمودن مسیر پیشرفت، به همین یک رأی تو و یک رأی من بستگی دارد... وعده ی ما هفتم اسفند؛ پای صندوق رأیِ به پیشرفت و امنیت کشور

پی‌نوشت:
[1] «قُل إنَّما أَعِظُکُم بِواحِدَة أَن تَقُومُوا لِلّهِ مَثنی وَ فُردی...» (سبأ/۴۶) یعنی: «بگو: من فقط به شما يك اندرز می دهم كه: "دو تا دو تا" و "يك يك" براى خدا به پا خيزيد... .»