زینب سلام الله علیها، زینت خوبی‌ها

در چنین روزی (پنجم جمادی الاولی)  شکوفه‌ای از شجره‌ی طیبه شکفت که عالمیان را خیره‌ی خود کرد، در چنین روزی عالم نظاره‌گر هبوط تمثال صبر بر زمین بود، او آمد و با آمدنش، تاء تأنيثی به تمام فضایل و خوبی‌ها اضافه کرد، آن بانوی بزرگوار همان کسی‌ست که پیامبرصی الله علیه و آله و سلم او را زینب نامید و او را زینت پدر خواند[1] و علی خود تبلوری بود از فضایل الهی.
در رثای آن بانوی فهیمه‌ی عالمه، بزرگوارانی سخن گفته‌اند که عالمیان در حسرت آنان‌اند، او کسی‌ست که حضور 7 نور عصمت را درک کرده است[2] و او همان بانوی عابده‌ایست که امام زمانش، امام حسین، از او التماس دعا دارد، «یا اختاه لاتنسینی فی نافله اللیل» [3]
و او کسی‌ست که امام زمانش، امام سجاد، گواهی‌ست برای علم لدنی او، «انت عالمه غیر معلمه و فهمه غیر مفهمه». [4] درجه‌ی رفیع این‌همه نیکویی و این‌همه برازندگی کربلاست، که کربلا آنجاست که زینب به ظهور می‌رسد، میوه‌ی دل زهرا به بار می‌نشیند و او تبلور همان ولایتمداری بین در و دیوار می‌شود و او تجسم صبرهای علی می‌شود و او تمثال تنهایی حسن می‌شود و او زینتی می‌شود برای عالمیان.
صبر و شکیبایی و عفت و ولایتمداری و سخن ورزی و بندگی و هزار و یک فضیلت، مفتخر‌اند به زینب، او آبروی فضائل است، او زینت خوبی‌هاست.
_________________________________________
پی‌نوشت:
[1] ریاحین الشریعه، شیخ ذبیح الله محلاتی ج 3 ص 39
[2] پیامبر، امام علی، حضرت زهرا، امام حسن، امام حسین، امام سجاد، امام باقرعلیهم السلام
[3] ریاحین الشریعه، شیخ ذبیح الله محلاتی ج3 ص 61 و 62 ( ای خواهرم مرا در نافله شبت فراموش مکن)
[4] منتهی الامال، شیخ عباس قمی ج 1 ص 298(تو آبشار الهام و مشرق اشراقي؛ تو بزرگتر از آني كه نياز به معلم يا مربي داشته باشي.)