كار اداريان خدمت به مردم و سامان دهى كار آنان است. اين قشر عظيم و محترم هميشه در فكر آنند كه گره اى از كار فرو بسته خلق خدا بگشايند. اما نكته اين جاست كه اگر بخواهند اين كارها پربركت و جاويدان شود و در دنيا و آخرت به كارشان بيايد بايد با اخلاص هم آغوش گردد. از همين روست كه در اين جا اندكى درباره اين موضوع بحث مى كنيم .
خلوص واژه اى است كه همواره تقدس و نورانيت و نجات را به همراه دارد. در مقابل خلوص، ريا و تظاهر است كه هرگاه اين كلمه را تصور مى كنيد ناميمونى و ظلمت در ذهنتان تداعى مى شود. نتيجه و معناى اين دو واژه از حيث تاءثير در جامعه به اندازه اى بزرگ و وسيع است كه حتى به لفظ خود نيز سرايت كرده و آن را مقدس و نامقدس نموده است .
وقتى به قرآن و روايت اهل بيت عليهم اسلام رجوع مى كنيم، مى بينيم كه در مورد كسب خلوص و پرهيز از ريا و تظاهر تاءكيد فراوان شده است .
قرآن كريم مى فرمايد: اگر مى خواهى به مقام لقاء الله برسى، اولين چيزى را كه بايد سرلوحه زندگى ات قرار دهى اين است كه به همه كارهايت رنگ خلوص بدهى.
«صبغة الله، و من احسن من الله صبغة» 1
عمل ، هرچه كه كوچك باشد، اگرخلوص را به همراه خود داشته باشد ارزش پيدا مى كند، حتى ارزشش از دنيا و آنچه در آن است بيشتر و بزرگ تر مى شود.
اميرالمؤ منين عليه السلام انگشترى به فقير داد كه ارزش پولى چندانى نداشت ، اما از آن جا كه خالصانه بود به قدرى اهميت يافت كه در قرآن آيه ولايت در خصوص اين عمل نازل شد.
«انما وليكم الله و رسوله والذين يؤ منون الذين يقيمون الصلوة ويؤ تون الزكوة وهم راكعون»2
ولى شما تنها خدا و پيامبر اوست و كسانى كه ايمان آورده اند. همان كسانى كه نماز بر پا مى دارند و در حال ركوع ، زكات مى دهند.
به اعتراف شيعه و سنى شأن نزول متجاوز از سيصد آيه در مورد على عليه السلام است. اما اين آيه از اهميت بيشترى برخوردار است و براى شيعه محكم ترين دليل است كه بعد از پيامبرصلى الله عليه و آله و سلم على عليه السلام داراى ولايت مطلقه الهى است.
آرى، در اثر خلوص ، يك انگشتر كم بها پرارزش مى شود، تا آن جا كه به آن چه در دنيا و آخرت است مى ارزد. يا يك ضربه شمشير خالصانه از عبادت جن و انس بالاتر مى شود چنان كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم ) درباره على عليه السلام مى فرمايد:
«ضرية على يوم الخندق اءفضل من عبادة الثقلين»3
ارزش عبادت ضربه على در جنگ خندق كه بر عمر بن عبدود وارد كرد از عبادت جن و انس بالاتر است.
يعنى از زمان خلقت آدم عليه السلام تا روز قيامت عبادت مردم بلكه جن و انس يك طرف ، و ثواب آن ضربه شمشير در طرف ديگر:
على عليه السلام در راه اسلام بسيار جنگيد و شمشيرهاى فراوانى زد و در همه آن نبردها اخلاص داشته است، اما آن ضربه اش استثنايى است .
يا اين كه درليلة المبيت على عليه السلام به جاى پيامبر در بستر خوابيد و آن حضرت را از خطر رهانيد و زمينه هجرتش را فراهم كرد. اين كار براى على، ساده و كوچك است، چون شجاعت و دليرى على عليه السلام فوق اين كارهاست ، اما همين عمل به اندازه اى ارزش پيدا مى كند كه آيه اى درباره اش نازل مى شود4 و مضمون اين آيه بسيار بالا است:
«و من الناس من يشرى نفسه ابتغاء مرضات الله و الله رءوف بالعباد»5
و از ميان مردم مراد على عليه السلام است كسى است كه از جان خود در راه رضاى خدا مى گذرد مانند شبى كه على عليه السلام به جاى پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) در بستر خوابيد و خدا دوست دار چنين بندگانى است .
پی نوشت:
1) بقره آيه 132
2) مائده 5 آيه 55
3) مستدرك ،ج 30، ص 32
4) تاريخ طبرى ، ج 2، ص 100
5) بقره آيه 207
منبع: سایت ذی طوی