یک عده از کوته نظران و کسانی که به دین اسلام با دید محدود خود نگاه می کنند بر این عقیده هستند که دین اسلام دین غم و اندوه و حزن بوده و با شادی و نشاط و فرح هیچگونه رابطه ای ندارد.
حال آنکه اگر تمام دستورات راهنمایان دینی را بررسی کنیم ، می بینیم که این دیدگاه صحیح نیست و رهبران دینی ما ، همواره به شاد بودن و شاد زندگی کردن ، سفارش های فراوانی کرده اند، و همواره به شادی های لذت بخش و هدف دار توصیه فرموده اند، یکی از این توصیه ها سفارش آقا علی بن موسی الرضا (علیه السلام) می باشد که حضرت می فرمایند:
اجْعَلُوا لِأَنْفُسِكُمْ حَظّاً مِنَ الدُّنْیَا بِإِعْطَائِهَا مَا تَشْتَهِی مِنَ الْحَلَالِ وَ مَا لَا یَثْلِمُ الْمُرُوَّةَ وَ مَا لَا سَرَفَ فِیهِ وَ اسْتَعِینُوا بِذَلِكَ عَلَى أُمُورِ الدِّینِ فَإِنَّهُ رُوِیَ لَیْسَ مِنَّا مَنْ تَرَكَ دُنْیَاهُ لِدِینِهِ أَوْ تَرَكَ دِینَهُ لِدُنْیَاهُ.
براى خویشتن سهمى از دنیا (از لذتهای دنیا) قرار دهید، به آن مقدار برای کامیابی خویشتن (نفس) قرار دهید كه از حلال بوده و جوانمردى را از بین نبرده و زیاده روى در آن نباشد و با این لذتهای حلال براى كارهاى دینى یارى جویید ، زیرا روایت شده است كه «از ما نیست هر كه دنیایش را براى دینش رها سازد یا دینش را براى دنیایش رها نماید».(تحف العقول)
با دقت در این فرمایش گهر بار می توان چندین درس می آموزیم:
1- دلخوشی ها و سرگرمی ها باید از راه حلال باشد.
2- در شوخی ها جانب احتیاط را باید داشت طوری نباشد که دل کسی را آزرده سازد و در آن زیاده روی گردد.
3- همه کارها حتی سرگرمی ها هدفمند بوده و در مسیر بندگی باشد.
یا درباره نظم روزانه و برنامه ریزیهای زندگی سفارشاتی نیز شده که در این برنامه ها به تفریح های سالم و شادی بخش ، توجهی خاص شده و برای آن جایگاه ویژه ای در زندگی روزمره داده شده است چنانکه امام رضا (علیه السلام ) می فرمایند :
تلاش كنید كه وقت شما چهار ساعت باشد:
1- ساعتى براى مناجات با خدا،
2- ساعتى براى كار و زندگى،
3- ساعتى براى معاشرت با برادران و اشخاص مورد اعتماد كه شما را از عیبهایتان آگاه نمایند و از دل با شما خالص و یك رو باشند
4- ساعتى كه در آن براى لذتهاى غیر حرام خویش خلوت كنید و با این ساعت، براى سه ساعت دیگر نیرو مى یابید.(تحف العقول)
راهنمایان دینی چه خوش برنامه ای ارائه می دهند برای کسانی که می خواهند از زندگی خویش لذت حلال برده ، و در این زندگی شاد و مسرور باشند و از نیرویی که از لذتها و شادی های حلال حاصل می شود در مسیر تعالی استفاده کنند.
شپره های کور دل و کور چشم چگونه می توانند ادعا کنند دین مبین اسلام دینی سراسر غم و حزن و اندوه است، درحالی که راهنمایان و پیشوایان این دین چنین توصیه هایی را برای پیروان خویش دارند و ایشان را به شاد بودن و ایجاد نشاط همواره سفارش می کرده اند. از باب نمونه :
فضل بن أبى قره گوید: حضرت صادق علیه السلام فرمود: هیچ مؤمنى نیست جز اینكه در او دعابة هست، من عرض كردم: دعابة چیست؟ فرمود: مزاح (شوخی کردن). (کتاب کافی - مرحوم کلینی - ج2 باب الدُّعَابَةِ وَ الضَّحِك حدیث 2)