مذاکره با آمریکا آری یا خیر؟

چرا امروز بعضی دم از مذاکره با آمریکا می‌زنند؟ آیا مگر ما هر آنچه را آنها چند سال پیش گفتند انجام ندادیم؟ گفتند تعلیق کنید، کردیم. هر چه گفتند انجام دادیم. هر چه فشار آوردند قبول کردیم. کمی به تاریخ نگاه کنیم که برای ما درس است: در ۲۹ مهر ۱۳۸۲ توافق نامه‌ای امضاء شد که به موجب آن از تأسیسات اتمی ایران بازرسی‌های گسترده‌ای به عمل آمد و فعالیت‌های مرتبط با غنی‌سازی اورانیوم نیز در ایران متوقف شد. به موجب توافق‌نامه امضاء شده در بهمن ۱۳۸۲، ایران به عنوان اقدامی داوطلبانه در جهت اعتمادسازی - و نه به عنوان یک تعهد قانونی - پذیرفت که کلیه فعالیت‌های مربوط به غنی‌سازی و بازفرآوری مانند ساخت، تولید، نصب، آزمایش، سرهم‌بندی و راه‌اندازی سانتریفیوژهای گازی، و فعالیت‌های مربوط به جداسازی پلوتونیم را متوقف کند. در ۴ اسفند ماه ۱۳۸۲ توافق‌نامه‌ی دیگری به امضا رسید و ایران متعهد شد ساخت و آزمایش سانتریفیوژهای مورد نیاز برای غنی‌سازی را متوقف کند و اقدام به ساخت قطعات یدکی سانتریفیوژهای موجود در آن زمان را نیز تعلیق کند.

ملاحظه می‌کنید که هر چه آنها گفتند ما عمل کردیم، آنها پیشروی کردند و ما عقب نشینی و تمام خواسته‌های آنها برآورده شد. ولی در طی ۲ سال تعلیق کلیه برنامه‌های اتمی کشور، آنها چه کردند؟ نامه‌ای از سوی سه وزير خارجه کشورهای اتحاديه اروپا به ايران فرستاده شد. در اين نامه سه کشور اروپايی امری را که به طور شفاهی در مذاکراتشان اظهار کرده بودند به صورت روشن و کتبی تکرار کردند. خواست کشورهای اروپايی اين بود که ايران به جای تعليق غنی سازی ، برای هميشه اين برنامه را کنار بگذارد!

ملاحظه می‌کنید که هدف آنها چیست. آنها استعمارند و خوی استعماری و استثماری دارند و هیچ وقت اجازه پیشرفت به کشورهای دیگر نمی‌دهند، چه برسد به کشور شیعی مخالف اسرائیل. چه زیبا گفت یگانه عارف دوران ما حضرت آیت الله بهجت رحمة الله علیه: «گويا در مشكلات، آمريكا و شوروى ما را نجات خواهند داد كه به آنها پناه می‌بريم و اعتماد می‌كنيم، آنها سگ و گرگى هستند كه از ترس يكديگر خواب آسوده ندارند»[1]، «با داشتن قرآن و عترت و علماى معاصر باز اين قدر به آمريكا و شوروى گدايى می‌كنيم، تا تفضّلاً چيزى به ما بدهند. حاضريم صبح تا شام سر راه آنها بنشينيم تا پنج قران (ريال) به ما بدهند. صورت ظاهر ريالها را مى بينيم، ولى باطن آن را كه استعباد و نوكرى است، درك نمی‌كنيم»[2]، «آيا اوضاع اين ها (آمريكا و متّحدان) نشان نمی‌دهد كه بهايم‌اند؟! وگرنه انسان چنين كارى می‌كند؟ (اشاره به کشتار مسلمانان) بنابراين، ما نبايد تابع آنها باشيم و نبايد بر اساس خواسته‌ى آنها عمل كنيم، و نبايد آنها را دوست داشته باشيم و نبايد با آنها هم پيمان شويم»[3] « آن قدر راه را گم كرده‌ايم و آن قدر از قرآن و عترت كناره گرفته و دور افتاده و بيگانه شده‌ايم كه نزديك است به آمريكا و اروپا برويم و از آن ها سؤال كنيم كه شما از قرآن و عترت چه فهميده‌ايد؟ به ما ياد دهيد! علّت آن است كه ما از آن چه در دست داريم استفاده نمی‌كنيم و به آن عمل نمی‌كنيم، لذا وقتى كفّار كه مزاياى اسلام را می‌دانند، چيزى می‌گويند تصديق می‌كنيم و سخنانشان باورمان می‌شود. و ديگر اين كه ما عبيد دنيا هستيم، لذا ما را با تطميع از كتاب و عترت منحرف و منصرف كرده‌اند! می‌بينيم ولى گويا نمی‌بينيم!»[4]

آنها امروز می‌گویند که برای «مذاکره مستقیم» آماده‌اند. اما ما امروز آیا از تاریخ درس نگرفته‌ایم؟ آیا باز هم امید به کمک آنها داریم تا شاید با مذاکره تحریم‌ها را از ما بردارند. آیا زمان آن نرسیده که پشتیبان ولایت فقیه باشیم تا به مملکت ما آسیبی نرسد؟ آیا زمان آن فرا نرسیده که وقتی ولی فقیه می‌گوید مذاکره زمانی رخ می‌دهد که «آمریکائى‌ها نشان بدهند که زور نمی‌گویند، نشان بدهند که شرارت نمی‌کنند، نشان بدهند که در حرف و عملشان غیر منطقى حرف نمی‌زنند و عمل نمی‌کنند، نشان بدهند که به حقوق ملت ایران احترام می‌گذارند، نشان بدهند که در منطقه آتش‌افروزى نمی‌کنند، نشان بدهند که در مسائل ملت ایران دخالت نمی‌کنند»[5]، مطیعش باشیم؟

[1] در محضر آیت الله بهجت، ج ۱، شماره ۵۹

[2] در محضر آیت الله بهجت، ج ۱، شماره ۱۶۵

[3] در محضر آیت الله بهجت، ج ۳، شماره ۳۶۹

[4] در محضر آیت الله بهجت، ج ۳، شماره ۳۹۶

[5] بيانات در ديدار مردم آذربايجان‌ (۲۸/۱۱/۹۱)