امام زمان احیاگر ارزش‌های دینی

امام مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) آخرین حجت و منجی الهی و اندوخته‌ی خداوند عالم برای احیاگری و هدایت‌گری جامعه انسانی است. انسان‌هایی که در دوره آخرالزمان زندگی می‌کنند تنها با تمسک به آموزه‌های حضرت می‌توانند به و رشد و بالندگی حقیقی دست یابند و موجبات رضایت پروردگار را از خود فراهم آورند.

به علت اینکه در دوره آخرالزمان بسیاری از افراد از صورت انسانی و الهی خود فاصله گرفته‌اند و در مسیر غیر الهی و به‌دور از ارزش‌های انسانی گام برمی‌دارند، از این‌رو مهم‌ترین اقدام امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) بعد از ظهور، خارج کردن این افراد از مسیر غیر الهی و بازگرداندن آنان به سیرت انسانی و الهی است. تنها امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) است که فطرت‌های خاموش را با نور بصیرت و هدایت روش می‌سازد. امام مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) کار نیمه‌تمام همه پیامبران و صالحان را تکمیل و مکارم اخلاقی را برپا می‌دارد. در واقع حضرت به امر الهی تنها احیاگر زندگی و حیات معنوی و اخلاقی در دوره آخرالزمان می‌باشد. این نوشتار بر آن است تا با مراجعه احادیث معصومین(علیهم‌السلام) به معرفی این احیاگری بپردازد.

احیای ارزش‌های دینی
یکی از اولین برنامه‌های امام مهدی(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) در راه احیای زندگی انسان‌ها، زنده کردن ارزش‌های دینی در جامعه است. پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) پس از بیان شرایط سخت و دشوار آخرالزمان و ظلم ستم حاکمان در آن دوره؛ امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) را به‌عنوان شخصیتی معرفی می‌کند که با اراده الهی به اصلاح این امور می‌پردازد. حضرت در این مورد می‌فرماید: «هر گاه خداوند اراده کند قادر است به اسلام عزت دهد و گردن‌کشان را از میان بردارد و حال امت را بعد از فساد ایشان، اصلاح کند. سپس حضرت فرمود: اگر از دنیا تنها یک روز باقی باشد؛ خداوند آن را طولانی می‌گرداند تا مردی از اهل‌بیت من حاکم شود و وعده‌های الهی به‌دست او محقق گردد و اسلام را ظاهر کند».[1]

امام صادق(علیه‌السلام) درباره شیوه امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) در احیای دین فرمودند: «طبق شیوه رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) رفتار می‌کند و آنچه از نشانه‌های گذشته باشد، از میان می‌برد، همان‌گونه که پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نشانه‌های جاهلیت را از بین برد. پس از ریشه کن ساختن بدعت‌ها، اسلام را از نو پیاده می‌کند».[2] همچنین در روایت دیگری می‌خوانیم: «هنگامی‌که قائم خروج کند، امر تازه، کتاب تازه، و روش تازه و داوری تازه‌ای با خود می‌آورد. روشن و مبرهن است که تازگی این برنامه‌ها و روش‌ها به خاطر آن است که آن‌چنان اسلام را از خرافات، تحریف‌ها و تفسیرهای نادرست بیرون می‌آورد که بنائی جدید جلوه می‌کند.[3]

سرانجام امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) به کمک پروردگار موفق به احیای ارزش‌های دینی می‌گردد و اسلام را به‌عنوان دین همه جهانیان، استوار می‌سازد. پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) دراین‌باره می‌فرماید: «مهدی بعد از غیبت طولانی و حیرت گمراه‌کننده، آشکار می‌شود، و امر خدا را بالا می‌برد و دین خدا را آشکار می‌کند و با نصرت خدا و فرشتگان تأیید می‌شود».[4]
در نتیجه: بعد از ظهور دل‌های بندگان خدا را پر از نور عبادت می‌شود و در تمام عالم جز خدای تبارک و تعالی پرستیده نمی‌شود.

_____________________________
پی‌نوشت
[۱]. «عَنْ حُذَيْفَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص يَقُولُ وَيْحَ هَذِهِ الْأُمَّةِ مِنْ مُلُوكٍ جَبَابِرَةٍ كَيْفَ يَقْتُلُونَ وَ يُخِيفُونَ الْمُطِيعِينَ إِلَّا مَنْ أَظْهَرَ طَاعَتَهُمْ فَالْمُؤْمِنُ التَّقِيُّ يُصَانِعُهُمْ بِلِسَانِهِ وَ يَفِرُّ مِنْهُمْ بِقَلْبِهِ فَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُعِيدَ الْإِسْلَامِ عَزِيزاً قَصَمَ كُلَّ جَبَّارٍ عَنِيدٍ وَ هُوَ الْقَادِرُ عَلَى مَا يَشَاءُ أَنْ يُصْلِحَ أُمَّةً بَعْدَ فَسَادِهَا فَقَالَ ع يَا حُذَيْفَةُ لَوْ لَمْ يَبْقَ مِنَ الدُّنْيَا إِلَّا يَوْمٌ وَاحِدٌ لَطَوَّلَ اللَّهُ ذَلِكَ الْيَوْمَ حَتَّى يَمْلِكَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي تَجْرِي الْمَلَاحِمُ عَلَى يَدَيْهِ وَ يُظْهِرُ الْإِسْلَامَ لَا يُخْلِفُ وَعْدَهُ وَ هُوَ سَرِيعُ الْحِسابِ». كشف الغمه فی معرفه الائمه، على بن عيسى اربلی،‏ مصحح: رسولى محلاتى، ناشر: بنى هاشمى‏، چاپ اول تبريز، 1381ق‏، ‏ج2، ص473-472.
[2]. «سَأَلْتُهُ عَنْ سِيرَةِ الْمَهْدِيِّ كَيْفَ سِيرَتُهُ فَقَالَ يَصْنَعُ كَمَا صَنَعَ رَسُولُ اللَّهِ ص يَهْدِمُ مَا كَانَ قَبْلَهُ كَمَا هَدَمَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَمْرَ الْجَاهِلِيَّةِ وَ يَسْتَأْنِفُ الْإِسْلَامَ جَدِيداً». غیبت نعمانی، محمد بن ابراهيم بن جعفر، نشر صدوق، 1379ق، ص231.
[3]. خورشید کعبه، عباس حجتی، قم: صدرا، 1374. ص 243.
[4]. «التَّاسِعُ مِنْهُمْ قَائِمُ أَهْلِ بَيْتِي وَ مَهْدِيُّ أُمَّتِي أَشْبَهُ النَّاسِ بِي فِي شَمَائِلِهِ وَ أَقْوَالِهِ وَ أَفْعَالِهِ لَيَظْهَرُ بَعْدَ غَيْبَةٍ طَوِيلَةٍ وَ حَيْرَةٍ مُضِلَّةٍ فَيُعْلِي أَمْرَ اللَّهِ وَ يُظْهِرُ دِينَ اللَّهِ وَ يُؤَيَّدُ بِنَصْرِ اللَّهِ وَ يُنْصَرُ بِمَلَائِكَةِ اللَّهِ فَيَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً». بحار الانوار، علامه مجلسی، دار إحياء التراث العربی‏، چاپ دوم، بيروت، 1403‏ق، ج52، ص379.