بدون هیچ حرفی، تمام کرد...

دوران نامزدی، دورانی است که در آن دختر و پسر می‌توانند نسبت به یکدیگر، به شناختی اجمالی دست یابند و با همین شناخت، به یکدیگر اعتماد پیدا کرده و وارد زندگی مشترک شوند و یا قبل از اینکه خیلی دیر شود، از یکدیگر فاصله بگیرند!
البته طبیعی است که اگر این جدایی یک طرفه باشد، تحمّل برای فرد مقابل بسیار سخت خواهد بود و روحیه‌ی او را می‌تواند تا مدّت‌ها شکننده و آسیب پذیر نماید.
اما به هر حال می‌بایست با واقعیات کنار آمد و در نظر گرفت که چه‌بسا، اگر این جدایی کمی دیرتر اتفاق می‌افتاد، کار به چه میزان دشوارتر می‌شد... پس هرچند سخت است ولی می‌بایست این خاطرات را فراموش کرد و به زندگی با توانی بیشتر بازگشت نمود.
 در انجمن رهروان ولایت مطلبی در این باب درج شده که توجه به آن خالی از لطف نیست.
 
سـوال: باسلام.دختری ۲۴ ساله هستم کارشناسی نرم افزار از خانواده با موقعیت خوب و ظاهری زیبا. به مدت ۳ماه با پسری نامزد کردم که به لحاظ خانوادگی و همینطور مالی از ما پایین تر بودند. البته این گفته‌ی خود ایشان بود. خدا را شاهد می‌گیرم هیچ‌وقت به این موضوعات توجه نکردم و به روی ایشان هم‌نیاوردم حتی خود ایشان معتقد بود چیزهای دیگر برای من مهم است. خانواده من چقدر با ایشان درمورد مهریه و مسائل دیگر راه آمدند و‌ او را کمک کردند. ایشان را ‌بخاطر اینکه جوان کاری و سالمی است و اینکه از نظر فکری شبیه هستیم انتخاب کردم. ایشان هفته‌ای یکبار فقط می‌آمدند تا باهم باشیم و من از ایشان وقت بیشتری می‌خواستم اما نداشتند و وسیله را ‌عامل مشکل می‌دانستند. درضمن موقع خواستگاری، گفتند که مشکل خرید ندارم و من هم درطول آن مدت هیچ‌ حرفی نزدم به ایشان اما بازهم خبری نشد. من ابتدای آشنایی عمل قلبی که در بچگی داشتم را به ایشان گفتم و ‌مشکلی هم نداشتند. اما کم کم شروع کردند به ایرادهای بی مورد مثلا اینکه چرا آشپزی نمی‌کنی در منزل ما؟ درصورتیکه من حتی عقد ایشان هم نبودم. یا به من می‌گفتند اجتماعی نیستی چون من در جمع، با تو شوخی کردم اما تو ناراحت شدی پس دروغ گفتی که جنبه داری! توضیحات من را هم قبول نمیکرد. مشاور ‌رفتم و ‌گفت تماس بگیر و قراری را مشخص کنید تا حرف بزنید که مشکلات‌تان چیست؛ من تماس گرفتم اما ایشان جواب ندادند؛ حتی حاضر نبودند ناراحتی‌هایی که دارند را ‌بگویند. این عادت را داشتند که مسئله را در ‌دل نگاه می‌داشت و قضاوت می‌کرد. ‌فردای تماس، نامزدی ما به‌هم‌خورد. به من گفت من تمام روز گریه کردم و به این نتیجه رسیدم‌ که تمام کنیم! بدون اینکه برای حرف زدن درباره مشکلات یا ناراحتی‌ای که داشت وقتی صرف کند! ادعای دوست داشتن هم‌داشت. الان نامزدی من ‌تمام شده است و از یک مرد نامطمئن راحت شدم اما احساسم صدمه خورده است و نگرانم که این مساله نامزدی، موقعیت دوباره ازدواج را برای من با مشکل رو به رو کند!

پـاسـخ: با عرض سلام و احترام؛
می‌توان حس کرد که اکنون چقدر به شما سخت می‌گذرد؛ امیدوارم هم‌دردی بنده و کاربران رهروان ولایت را پذیرا باشید.
البته در اصل ماجرا نمی‌خواهیم قضاوت کنیم چون کلام ایشان را نشنیده‌ایم، اما بنابر آنچه ذکر فرمودید، نقصی در عملکرد شما ظاهرا وجود نداشته است، و تا آنجا که می‌شد شما و خانواده‌تان با ایشان راه آمده بودید.
هر زمان هم از ایشان علت بداخلاقی‌ها را می‌پرسیدید جواب روشنی به شما نمی‌دادند پس لزومی ندارد خودخوری داشته باشید و خودتان را آزار دهید؛ بلکه ایراد متوجه ایشان است. چون در هر صورت وظیفه داشتند به عنوان یک انسان، علت این برخوردشان را بازگو کنند، که نکردند و این یقینا نقص خواهد بود و شما را ناجوان مردانه در حیرت باقی گذاردند.
اما بنابر قبول این پیش‌فرض که این نامزدی دیگر تمام شده است باید عرض شود، زندگی بازهم در جریان است و اینگونه نمی‌باشد که دیگر راه خوشبختی برای شما بسته شده باشد، بلکه می‌بایست خوشحال هم باشید که قبل از آنکه ارتباط‌تان جدّی شود، از روحیه‌ی متزلزل ایشان آگاه شدید و این ماجرا به پایان رسید.
از شما درخواست دارم که در محیط‌های خلوت حضور نداشته باشید و خودتان را به کارهای مورد علاقه سرگرم نمائید تا این خاطرات تلخ به مرور از ذهن شما پاک شود و به خداوند اعماد داشته باشید و با یاد او به آرامش حقیقی برسید.
« أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ [سوره رعد آیه 28] آگاه باشيد، تنها با ياد خدا دلها آرامش مي‌يابد! »

امیدوارم موفق باشید.

همین مطلب را در انجمن مشاهده فرمائید: http://btid.org/node/83838