فریبکاری تشیّع انگلیسی در مورد ازدواج عایشه

شیعه انگلیسی کلید واژۀ جدیدی در عرصه تقابل فرهنگی مذهبیِ استکبار با جبهه اسلام ناب محمّدی(صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله) است. در سال‌های اخیر بارها در سخنان مقام معظّم رهبری(حفظه‌الله) به خطر جریان تشیّع انگلیسی اشاره شده است. شیعه انگلیسی به افرادی گفته می‌شود که نام شیعه را به یدک می‌کشند و در میان شیعیان حضور دارند، امّا خواسته یا ناخواسته به اجرای برنامه مشخصی که استکبار جهانی برای آنها تعیین کرده می‌پردازند. این جریان انحرافی مبانی فکری مشخّصی دارند که از این جهت با شیعه آل البیت(علیهم‌السلام) تفاوت مبنایی دارند. مهم‌ترین هدف این جریان، ایجاد تفرقه بین صفوف مسلمین از طریق تکفیر اهل سنّت به بهانه‌های مختلف است.

«عایشه» یکی از همسران رسول خداست که مرکز توجّه اهل سنّت واقع شده است تا جایی که هزاران روایت از عایشه در کتب صحاح ایشان نقل شده در حالی‌که احادیث منقول از سایر زنان پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بسیار ناچیز است! و این نشانه تقدّس عایشه و جایگاه ویژه‌ وی در میان قاطبه اهل سنت است. تشیّع انگلیسی توهین و فحّاشی به عایشه را در صدر فعالیت‌های تخریبی خود قرار داده است. در رمضان المبارک 1431 قمری یکی از سران این جریان، به مناسبت وفات عایشه مجلس جشنی در یکی از حسینیه‌های لندن برگزار کرد و در ضمن آن به فحاشی و هرزه‌گویی در مورد همسر پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) پرداخت. مراسمی که از طریق شبکه‌های ماهواره‌ای این جریان به صورت بین المللی پوشش داده شد!

این جریان، به راحتی به عایشه نسبت فحشا می‌دهد و از این طریق راه را برای هرزه‌گویی‌های خود باز می‌کنند. پیش از این در ضمن مطلبی به صورت اجمالی به ذکر برخی ادله این گروه پرداختیم.[1] در نوشتار حاضر به مستند دیگری که به صورت جدّی توسّط لیدرهای این گروه ارائه می‌شود می‌پردازیم.

در کتاب تفسیر «علی بن ابراهیم قمی» دو روایت وارد یکی است. یکی در ذیل آیه 53 احزاب و دیگری در ضمن آیه 10 سوره تحریم.[2]

باید توجه داشت که کتاب منسوب به علی بن ابراهیم قمی در واقع تفسیر قمی مشهور نیست که از مصادر کافی شریف بوده؛ بلکه در دوران‌های بعدی اصل کتاب مفقود شده و کتابی دیگر که مجموعه‌ای از چندین تفسیر بوده به نام تفسیر قمی مشهور شده است. بنابراین طبق نظر بزرگان علم حدیث باید در اسناد کتاب موجود بسیار دقّت کنیم.[3]

در سوره احزاب از آیه 45 عبارت «قال علی بن ابراهیم» نوشته شده که نشان می‌دهد کسی غیر از قمی آن‌را نوشته و بر خلاف نوشته‌های علی بن ابراهیم قمی که با سندهای مخصوص روایت را از اساتیدش نقل می‌کند، بدون ذکر سند مطالبی از خود علی بن ابراهیم نقل شده! سپس شأن نزول چند آیه را ذکر کرده است. یکی از این آیات، آیه 53 است که سبب نزول آن‌را جمله‌ای دانسته که طلحه بر زبان آورده و موجب آزار پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) شد. در عبارات موجود از این کتاب با کنایه از ذکر اصل کلام طلحه خودداری شده اما در نقل‌های مرحوم مجلسی و دیگران تصریح شده که طلحه اعتراض کرد به اینکه چرا نمی‌شود بعد از پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) با زنانش ازدواج کرد؟ سپس قسم خورده که بعد از وفات ایشان کاری انجام می‌دهد![4] 

مطلب دوم هم صد و هشتاد صفحه بعد با عبارت «قال علی بن ابراهیم» شروع شده و بدون سند ادّعا کرده است که خیانت زن نوح و لوط به معنای فحشای آندوست و سپس بحث را در مورد عایشه بدون تصریح به نام او و با لفظ «فلانة» ادامه داده و قسم یاد کرده که به خاطر چیزی که در راهی بین او و طلحه- که با لفظ کنایی «فلان» آمده- اتّفاق افتاده، مورد حدّ قرار خواهد گرفت. سپس توضیح داده که طلحه او را دوست داشت و در جنگ جمل برای اینکه بدون محرم از مدینه خارج نشود او را به عقد خود درآورد و بر خلاف دستور صریح قرآن[5] عمل کرد.[6]

تشیّع انگلیسی با چسباندن این دو مطلب بی سند که معلوم نیست چه کسی آنرا از علی بن ابراهیم شنیده و معلوم نیست اجتهاد خودش بوده یا منسوب به اهل بیت است، خواسته‌اند ازدواج طلحه با عایشه را اثبات کنند.

پیش از این، کلامی را از مرحوم مجلسی نقل کردیم که در نقل مطاعن و مثالب امثال طلحه و عایشه، نباید از انصاف خارج شویم و تا امری اثبات نشده نمی‌توانیم به کسی نسبت بدهیم.[7] در مسئله مورد بحث باید حسّاسیّت بیشتر باشد؛ زیرا یک طرف ماجرا همسر پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است.
جالب است بدانید که در کتاب تفسیر موجود با مراجعه به ذیل سوره تحریم با کمال تعجّب مشاهده می‌کنید که اصلا نامی از عایشه یا طلحه یا بصره آورده نشده و واقعاً این‌طور استنباطی علم غیب می‌خواهد!

بنابراین اوّلاً: این دو کلام، روایت معصومین نیستند. ثانیاً: کلام علی بن ابراهیم هم نیستند. ثالثاً: مضمون آن اشکالات عدیده‌ای دارد؛ زیرا عبد الله بن زبیر خواهرزاده عایشه محرم او بوده و در این سفر با او بوده! گذشته از این اشکالات، توجّه به سنّ و سال عایشه[8] و طلحه در آن زمان پذیرش این ماجرا را سخت می‌کند.

مطلب بسیار مهمّ دیگر، صراحت سایر روایات است بر این‌که: تنها دو مورد از زنان پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) ازدواج کردند! در کتاب کافی شریف بابی در مورد حرمت ازدواج زنان پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) وجود دارد. بر طبق روایت صحیحی که مرحوم کلینی از طریق علی بن ابراهیم از امام باقر(علیه‌السلام) نقل کرده است، پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) دو زن از زنان خود را بلافاصله بعد از عقد طلاق داد؛ یکی از آنها از بنی عامر بن صعصعه و دیگری از کنده بود. بعد از وفات حضرت رسول(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نزد شیخین آمدند و اجازه ازدواج مجدد گرفتند و ازدواج کردند. [9]

ظاهر روایت بعدی این باب نشان می‌دهد که تنها همین دو زن از زنان پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بعد از ایشان ازدواج کردند. [10] پس آن نقل بی سند مخالف ظاهر این روایت صحیح السند است و غیر قابل پذیرش.

از مجموع مطالب بیان شده، یکی دیگر از فریب‌کاری‌های تشیّع انگلیسی نقش بر آب شد؛ زیرا روشن شد که مطلب نقل شده از تفسیر قمی به هیچ‌وجه کلام معصوم نبوده و مخالف روایت صحیح السند کافی است.

----------------------------------------------
پي نوشت
[1]. زنان پیامبر از فحشاء به دورند.
[2]. تفسير القمي، ج‏2، ص195 و ج‏2، ص377.
[3]. آیت الله سبحانی این کتاب را تلفیقی از دو تفسیر قمی و ابی الجارود دانسته که توسّط شاگرد ابی الجارود به نام ابوالفضل العباس نوشته شده. آیت الله شبیری زنجانی تحقیقات بسیاری در اسناد این کتاب انجام داده و به نظر ایشان تلفیقی از یازده تفسیر مختلف است که توسط علی بن حاتم قزوینی جمع‌آوری شده است. رجوع شود به: «در حاشیه دو مقاله»( مجله آینه پژوهش شماره 48 ص50، ستون سمت راست)- کلیات فی علم الرجال،ص273 -  التفسير و المفسرون(للمعرفة)، ج‏2، ص: 325-  الذریعه، ج 4، ص 303.
[4]. تفسير القمي، ج‏2، ص195: و أما قوله وَ ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَ لا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْواجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَداً- إِنَّ ذلِكُمْ كانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِيماً فإنه كان سبب نزولها أنه‏ لَمَّا أَنْزَلَ اللَّهُ «النَّبِيُّ أَوْلى‏ بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ- وَ أَزْواجُهُ أُمَّهاتُهُمْ» وَ حَرَّمَ اللَّهُ نِسَاءَ النَّبِيِّ عَلَى الْمُسْلِمِينَ غَضِبَ طَلْحَةُ، فَقَالَ: يُحَرِّمُ مُحَمَّدٌ عَلَيْنَا نِسَاءَهُ وَ يَتَزَوَّجُ هُوَ نِسَاءَنَا- لَئِنْ أَمَاتَ اللَّهُ مُحَمَّداً لَنَفْعَلَنَّ كَذَا وَ كَذَا ... فَأَنْزَلَ اللَّهُ وَ ما كانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَ لا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْواجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَداً- إِنَّ ذلِكُمْ كانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِيما.
[5]. «وَمَا كَانَ لَكُمْ أَن تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَلَا أَن تَنكِحُوا أَزْوَاجَهُ مِن بَعْدِهِ أَبَدًا إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ عِندَ اللَّهِ عَظِيمًا [احزاب/53] شما را نرسد که پيامبر خدا را بيازاريد ، و نه آنکه زنهايش را بعد از وی هرگز به زنی گيريد اين کارها در نزد خدا گناهی بزرگ است.»
[6]. تفسير القمي، ج‏2، ص377: قَالَ عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ فِي قَوْلِهِ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا ثُمَّ ضَرَبَ اللَّه فِيهِمَا مَثَلًا فَقَالَ: ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذِينَ كَفَرُوا امْرَأَتَ نُوحٍ وَ امْرَأَتَ لُوطٍ كانَتا تَحْتَ عَبْدَيْنِ مِنْ عِبادِنا صالِحَيْنِ فَخانَتاهُما فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا عَنَى بِقَوْلِهِ فَخانَتاهُما إِلَّا الْفَاحِشَةَ- وَ لَيُقِيمَنَّ الْحَدَّ عَلَى فُلَانَةَ فِيمَا أَتَتْ فِي طَرِيقٍ- وَ كَانَ فُلَانٌ يُحِبُّهَا- فَلَمَّا أَرَادَتْ أَنْ تَخْرُجَ إِلَى ... قَالَ لَهَا فُلَانٌ لَا يَحِلُّ لَكِ أَنْ تَخْرُجِي مِنْ غَيْرِ مَحْرَمٍ فَزَوَّجَتْ نَفْسَهَا مِنْ فُلَان‏.
[7]. روضة المتقين في شرح من لا يحضره الفقيه (ط - القديمة)، ج‏10، ص: 105- 108. توضیح کامل را در اینجا بخوانید: تشیع انگلیسی به راحتی به صحابه تهمت می‌زند!
[8]. سنّ عایشه در هنگام ازدواج با پیامبر در سال سیزدهم بعثت بیش از بیست سال بود و در سال 36 هجری در پایان دهه ششم عمرش بوده است. تحقیق بیشتر در مورد سنّ عایشه را در اینجا بخوانید: ازدواج پیامبر با کودکی خردسال یا دختری جوان؟
[9]. الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏5، ص: 421: عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَيْنَةَ قَالَ حَدَّثَنِي سَعْدُ بْنُ أَبِي عُرْوَةَ عَنْ قَتَادَةَ عَنِ الْحَسَنِ الْبَصْرِيِّ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص تَزَوَّجَ امْرَأَةً مِنْ بَنِي عَامِرِ بْنِ صَعْصَعَةَ يُقَالُ لَهَا سَنَى وَ كَانَتْ مِنْ أَجْمَلِ أَهْلِ زَمَانِهَا فَلَمَّا نَظَرَتْ إِلَيْهَا عَائِشَةُ وَ حَفْصَةُ قَالَتَا لَتَغْلِبُنَا هَذِهِ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص بِجَمَالِهَا فَقَالَتَا لَهَا لَا يَرَى مِنْكِ- رَسُولُ اللَّهِ ص حِرْصاً فَلَمَّا دَخَلَتْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص تَنَاوَلَهَا بِيَدِهِ فَقَالَتْ أَعُوذُ بِاللَّهِ فَانْقَبَضَتْ يَدُ رَسُولِ اللَّهِ ص عَنْهَا فَطَلَّقَهَا وَ أَلْحَقَهَا بِأَهْلِهَا وَ تَزَوَّجَ رَسُولُ اللَّهِ ص امْرَأَةً مِنْ كِنْدَةَ بِنْتَ أَبِي الْجَوْنِ فَلَمَّا مَاتَ إِبْرَاهِيمُ بْنُ رَسُولِ اللَّهِ ص ابْنُ مَارِيَةَ الْقِبْطِيَّةِ قَالَتْ لَوْ كَانَ نَبِيّاً مَا مَاتَ ابْنُهُ فَأَلْحَقَهَا رَسُولُ اللَّهِ ص بِأَهْلِهَا قَبْلَ أَنْ يَدْخُلَ بِهَا فَلَمَّا قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ وُلِّيَ النَّاسَ أَبُو بَكْرٍ أَتَتْهُ الْعَامِرِيَّةُ وَ الْكِنْدِيَّةُ وَ قَدْ خُطِبَتَا فَاجْتَمَعَ أَبُو بَكْرٍ وَ عُمَرُ فَقَالا لَهُمَا اخْتَارَا إِنْ شِئْتُمَا الْحِجَابَ وَ إِنْ شِئْتُمَا الْبَاهَ فَاخْتَارَتَا الْبَاهَ فَتَزَوَّجَتَا فَجُذِمَ أَحَدُ الرَّجُلَيْنِ وَ جُنَّ الْآخَرُ.
[10]. الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏5، ص: 421:- قَالَ عُمَرُ بْنُ أُذَيْنَةَ فَحَدَّثْتُ بِهَذَا الْحَدِيثِ زُرَارَةَ وَ الْفُضَيْلَ فَرَوَيَا عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ قَالَ مَا نَهَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَنْ شَيْ‏ءٍ إِلَّا وَ قَدْ عُصِيَ فِيهِ حَتَّى لَقَدْ نَكَحُوا أَزْوَاجَ النَّبِيِّ ص مِنْ بَعْدِهِ وَ ذَكَرَ هَاتَيْنِ الْعَامِرِيَّةَ وَ الْكِنْدِيَّةَ ثُمَّ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع لَوْ سَأَلْتَهُمْ عَنْ رَجُلٍ تَزَوَّجَ امْرَأَةً فَطَلَّقَهَا قَبْلَ أَنْ يَدْخُلَ بِهَا أَ تَحِلُّ لِابْنِهِ لَقَالُوا لَا فَرَسُولُ اللَّهِ ص أَعْظَمُ حُرْمَةً مِنْ آبَائِهِمْ.