با اینکه می دانم امر به معروف و نهی از منکر آثار بسیار خوبی دارد و می دانم ضامن حفظ ارزش های خودم و جامعه هست ولی من خود را گناهکار می دانم و در سطح آن نیستم که امر به نیکی کنم و فکر می کنم در سطح اینکه رفتار خودم رو درست کنم کفایت می کند.
انجام این فریضه نیازمند شرایط و مراتبی است ؛ زمانی که شرایط انجام امر به معروف و نهی از منکر وجود داشته باشد فرد مسلمان موظف است به این فریضه اقدام نماید .
این شرایط عبارتند از:
1- علم؛ آمر به معروف و ناهی از منکر باید معروف و منکر را بشناسد.
2-احتمال تأثیر؛ آمر و ناهی احتمال بدهد که امر به معروف و نهی از منکر تأثیر دارد. البته لازم نیست احتمال تأثیر حتما با همین گفتار و بالفعل باشد بلکه اگر من بگویم، شما بگوئید، دیگری نیز بگوید و در همین گفتن ما احتمال تأثیر بدهیم بر همه واجب است اقدام کنیم.
3- تکرار مرتکب؛ ترک کننده معروف و عامل به منکر، بر ادامه رفتار خویش اصرار داشته باشد.
4- عدم مفسده؛ امر به معروف و نهی از منکر در گناهان کوچک موجب خسارت سنگین جانی، آبروئی و مالی نشود (البته در منکرات بزرگ و ریشه بر انداز و نیز در دفاع، این شرط مطرح نخواهد بود چرا که مصداق دو امر مقدس به نام جهاد و دفاع می شود.) مراحل و مراتب این فریضه نیز به ترتیب عبارتند از: ترک معاشرت، ارشاد زبانی، اتمام حجت و اقدام عملی.
ولی باید به دقت احكام شرعی مربوط به امربه معروف و نهی از منكر, موارد معروف و منكر یا شرایط وجوب مراتب آن و كیفیت اجرای نیكوی آن را دقیقایاد بگیریم.
آمر به معروف و ناهی از منكر, باید خودش را دارای اخلاق پسندیده کند و عدم تأثیر آنی و فوری , نباید ما را از انجام وظایف خود بازدارد.
در جایی که ما مطمئن هستیم که شرایط امر به معروف موجود بوده و ما با به صورت صحیح آن را انجام داده ایم نباید از ناراحتی و یا پراکنده گی برخی دوستان و... از اطرافمان بیم داشته باشیم چون بعضی بعضی انسانها حق ستیز هستند و همیشه در مقابل حق واکنش منفی نشان می دهند.
پی نوشت ها :
ملحقات رساله مراجع ، استفتاءات آیت الله خامنه ای س 1060 و س 1084 ، مجموعه اثار شهید مطهری ج 17 ، امر به معروف و نهی از منکر ، آیت الله نوری همدانی