تا حالا با خودت فکر کرده ای که این همه نعمت را چه کسی به ما عطا کرده است؟ چرا و به چه دلیلی ما لیاقت این نعمت ها را پیدا کرده ایم؟ در هر جز از این دنیا که می نگریم دنیایی میبینیم، گاهی در شگفتیم که چه موزون و متناسب خلق شده ایم و گاهی از این تعجب می‌کنیم که چه جای خوبی متولد شده ایم؟!
تا حالا برای این نعمت ها بدنبال کسی گشته ای؟! او کیست که اینقدر مرا دوست دارد و این همه نعمت به من عطا کرده است؟! کیست که مرا با اینهمه محبت و نعمت شیفته خود کرده است؟! کسی که بدون اینکه من برایش خدمتی کرده باشم بهترین ها را به من عطا کرده است. کاش می شد یکبار روی ماهش را ببوسم.
از دیر باز یکی از عوامل خداجویی و خدا شناسی در انسانها عاطفه آنها بوده است (الانسان عبد الاحسان)«1»، که انسانها را ملزم می کرد تا در پی منعمی باشند تا برای نعمت هایش از او تشکر کنند.
مولا امیرالمونان در حدیثی تاثیر محبت را تا حدی می داند که قلب دیگران را تسخیر می کند:
بِالْإحْسانِ تُمْلَكُ الْقُلُوبُ به وسيله احسان قلبها به تسخير درمی آيد«2»
لذا خداوند با احسانش انسانها را بنده خود کرده است.
پیامبر گرامی اسلام نیز می فرماید: انَّ اللَّهَ جَعَلَ قُلُوْبَ عِبادِهِ عَلَى حُبِّ مَنْ أَحْسَنَ الَيْها، وَ بُغْضِ مَنْ أساءَ الَيْهَا:
«خداوند دلها را در تسخير محبت كسى قرار داده كه به او نيكى كند، و بر بغض كسى قرار داده است كه به او بدى كند»«3»
خلاصه اين يك واقعيت است كه هركس به ديگرى خدمتى كند يا نعمتى بخشد عواطف او را متوجه خود می سازد، و به صاحب خدمت و نعمت علاقهمند می شود، ميل دارد او را كاملًا بشناسد و از او تشكر كند، و هر قدر اين نعمت مهمتر و فراگيرتر باشد تحريك عواطف به سوى «منعم» و «شناخت او» بيشتر است.
پی نوشت :
1و2:غرر الحکم 8771
3.تحف العقول صفحه 37 (بخش كلمات پيامبر «ص»)