در عصر اطلاعات انسانها شبانه روز خود را با گوشی و بازیها و مطالب و سیل بیامان اطلاعات سپری میکنند. در این شرایط افراد مسنتر وضعیتی به مراتب بهتر از کودکان امروز دارند، چرا که با هم سن و سالان خود بازی کردهاند. اما بازیهای رایانهای این فرصت را از کودکان سلب میکند. بخش اعظم بازیهای سنتی ترکیبی از فعالیتهای ذهنی و بدنی است و کودکان در هر دو بعد تقویت میشوند اما مدتها است در کوچه های شهر من اثری از کودکانی که باهم فوتبال بازی میکنند، نمیبینم و متاسفانه این معضل در شهرهای بزرگ و کوچک گریبانگیر بچه ها شده است و کودکان از ترس والدین در خانه ها زندانی میشوند.
در چنین شرایطی کودکان خوش شانس والدینی دارند که با آنها وقت گذرانده و بازی میکنند اما با توجه به شاغل بودن والدین متاسفانه این بچهها یا به تماشای کانالهای ایرانی و خارجی کارتونی محکوم میشوند و یا با بازیهای رایانهای سرگرم میشوند من واقعا نگران نسل تنها و درونگرای آینده هستم.
در بازی های مدرن نقش تکنولوژی بیشتر از نقش عامل انسانی است. بازی رایانه ای از قبل و نه از سوی کاربر که از سوی تولید کنندگان برنامه ریزی شده است و گرچه کاربران به خواست خود بازی را پیش می برند و از قدرت تخیل و خلاقیت خود استفاده می کنند اما در نهایت مهارت و تخیل و خلاقیتشان را برای کسب امتیاز در مسیری که بازی سازها پیش بینی کرده اند، جهت می دهند.
در حالی که در بازی های تعاملی سنتی بازیگر ها می توانند قواعد بازی را با توافق با یکدیگر تغییر دهند. گاه رقابت در دنیای تخیلی و مجازی بازی های مدرن تا سرحد از بین بردن رقیب پیش میرود. در برخی از بازی ها کسب امتیاز و موفقیت به بهای تخریب محیط اطراف و آسیب رساندن به اشخاص و برداشتن هرگونه مانع از سر راه به دست می آید و این موضوع میتواند درکاهش حس همدلی و مسئولیت پذیری در برابر محیط زیست طبیعی و فیزیکی و محیط انسانی تاثیر گذار باشد.
پیوست | اندازه |
---|---|
نقش بازی در تربیت فرزند | 11.82 مگابایت |