آیات مربوط به امامت در قرآن

از نگاه شيعه، امامت مقامی است انتصابی است که هر کس لایق و شایسته این مقام باشد از سوی خداوند متعال معین می شود. این قانون برای همه انبیای الهی و ائمه علیهم‌السلام یکسان بوده است. پس از امام علی‌ نسل امامت از ناحیه امام حسین‌علیهماالسلام استمرار پیدا کرد. معیار اصلی انتخاب امام، شایستگی افراد است و پدر و مادر نیز به عنوان یکی از عواملی که بر ویژگی‌های اخلاقی افراد اثرگذار است ممکن است مورد توجه قرار گیرد اما معیار ذاتی برای انتخاب امام نمی‌باشد.

پیامبر (صلّی الله علیه و آله) مبین آیات قرآن می باشد، همان طور که تبیین آیات الاحکام بر عهده ایشان است، تبیین آیات امامت نیز بر عهده حضرت می باشد.

بسیاری از علمای اهل تسنن «امامت» را از اصول دین دانسته و منکر آن را کافر و بدعت‌گذار قلمداد کرده‌اند.

در بررسی ضرورت اعتقاد به امامت به این نتیجه می رسیم که اگر ما به خاتمیت اسلام معتقد باشیم، باید به امامت نیز اعتقاد داشته باشیم .

معنایی که در قرآن و روایات در مورد مقام امام بیان شده معنای فراتر از امامت ظاهری است که ریاست اجتماعی در صورت تحقق تنها ظهورِ بخشی از مقامات الاهی امام است و نظریه انـسان کامل به عنوان یکی از مهم تریـن بحثها در عرفان اسلامی با تفاسیری که عرفا از آن داشته اند همان چیزی است که در مذهب امامیه تحت عنوان امامت و ولایت تکوینی بر آن تاکید شده است.

پاسخ به شبهات امامت

 شیعه تنها یک بعد از امامت را گرفته است در حالی که در امامت پنج مسئله مطرح است، مسئله معرفت، محبت

-انتخاب امام در سن کودکی امری ممکن است و می تواند با اهداف مختلفی همراه باشد.

امامت؛ تنها را ه بندگی و زندگی بر محور حق است.

این آیه به زیبایی بیان می‌کند که مقام «امامت» غیر از «نبوت» است.

یکی از دلایل اثبات ضرورت وجود امام معصوم در جامعه «قاعده لطف» است.

نظام امامت و ولايت بايد از جانب خدا قرار داده شود تا حكومت، شرعى و اطاعت از اوامرش واجب باشد.