ابن تیمیه و شیعه

با تمام عناد و خبثی که برخی از افراد نسبت به امیر المومنین (علیه السلام) دارند باز نتوانستند عصمت، علم و روح معنویت حضرت و حتی اهل بیت (علیهم السلام) را پوشش دهند.

اتهام زدن به دیگران و ظاهربینی علاوه بر این‌که از اعمال بسیار نسنجیده و نامتعارف است، بلکه معصیتی بزرگ نیز به‌حساب می‌آید. وهابیت و سلفیان در اتهام زدن به دیگر فرق اسلامی بسیار با بی‌تقوایی می‌کنند. یکی از این موارد اتهامی است که به شیعیان در قبله دانستن حرم امامان (ع) می‌زنند. درحالی‌که شیعیان حرم امامان را قبله نمی‌دانند

وهابیان در آثار مکتوب و رسانه‌های خود بر این موضوع تأکیددارند که شیعیان اهل تکفیر هستند. دلیل ایشان این است که شیعیان، صحابه و زنان پیامبر (صلی‌الله علیه و آله) و خلفا را کافر می‌دانند و به‌تبع آن، تابعان آن‌ها، اهل سنت‌اند که آن‌ها نیز کافر خواهند بود. این خود از بهترین بهانه‌های ایجاد اختلاف بین شیعیان و دیگر فرق اسلامی است.

کمتر مسلمانی را می‌توان یافت که علاقه‌ای به تهذیب نفس نداشته باشد. راهی که بزرگان تصوف و عرفان اسلامی برای تهذیب و تربیت نفس انسان و برنامه‌هایی که برای بروز استعدادهای انسانی در نظر گرفته‌اند و به مسلمانان و نوع بشر ارائه داده‌اند در بسیاری مواقع موجبات کمال نفسانی است. ابن تیمیه از بزرگ‌ترین مخالفین با این اندیشه سازنده است.

ابن تیمیه، مؤسس و لیدر فکری همه گروه‌ها و جریان‌های سلفی تکفیری است. وی اولین فردی است که «فرقه سلفیه» را بنیان گذارد، زیرا تا قبل از او در هیچ یک از کتاب‌های ملل و نحل، نامی از فرقه سلفیه موجود نیست. ابن تیمه اولین فردی بود که در قرن هشتم از واژه «سلفیه» استفاده کرد و طریقه خود را «طریقه سلفیه» نامید.

تقی الدین احمدبن عبدالحلیم معروف به ابن تیمیه، کسی است که افکار وهابیت از اعتقادات و آراء و تفکرات او سرچشمه می‌گیرد. وهابیان برای وی شخصیت علمی والایی قائل‌اند و کتاب‌های فراوانی را نیز در تعظیم و تمجید او به رشته تحریر درآورده‌اند. اما با دقت در آراء و افکار وی می‌توان به‌وضوح به انحرافات فکری او پی برد. انحرافاتی که تا به امروز منشأ فتنه‌های بزرگی در جهان اسلام شده و هنوز نیز دامن‌گیر بسیاری از مسلمانان است.

وهابیان وامدار افکار و اعتقادات و مروج کتب و تألیفات کسی هستند که ازنظر علمای معاصرش و حتی اشخاصی که سال‌ها پس از او زندگی می‌کرده‌اند، حتی بویی از اسلام نبرده است؛ به‌عبارت‌دیگر ابن تیمیه‌ای که آن‌ها به عنوان شیخ الاسلام از او یاد می‌کنند، به اجماع علمای هم‌عصرش در گمراهی کامل بوده و میانه‌ای با اسلام و تعالیم آن نداشته است.

شیعیان نیز به اندازه گناهان خود عذاب می‌شوند.

نبهانی از علمای اهل سنت (متوفای ۱۳۵۰ قمری) در کتاب الشواهد الحق می‌گوید: به درستی که ثابت شد و از خورشید واضح‌تر است که علمای مذاهب اربعه بر این مساله اتفاق نظر دارند، که بدعت‌های ابن تیمیه را باید کنار گذاشت. برخی از آن‌ها حتی فرا‌تر رفته به نقل‌های ابن تیمیه نیز معترضند بعضا آن‌ها را معتبر نمی‌دانند.

چگونه می‌توان تصور کرد که اکثر صحابه و تابعین رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نعوذ بالله به ایشان دشنام دهند. و از آن بالا‌تر بلکه به خداوند متعال نیز اهانت نمایند. شاید این کلام در نگاه اول از ابن تیمیه بعید باشد. اما خود ایشان می‌گوید که اکثر صحابه و تابعین به علی (علیه السلام) دشنام می‌دادند. حال اگر این عبارت را کنار بیان رسول گرامی اسلام قرار دهیم ...

ابن تیمیه در کتاب مجموع الفتاوی، به کافر بودن والدین پیامبر (نعوذ بالله) تصریح می‌کند. حتی زمانی که از او می‌پرسند آیا خداوند پدر و مادر پیامبر را زنده کرد تا به دست او مسلمان شوند؟ در انکار این کلام به این آیه استناد می‌کند که «اما خداى تعالى پذیرش توبه کسانى را به عهده گرفته که از در نادانى اعمالى زشت انجام داده است...» پس چون پدر و مادر ...