احتیاج انسان به خدا

خلقت خداوند بر اساس حکمت می باشد و هر کدام از اجزاء خلقت هدفی از خلقت خودشان را دارا می باشند، انسان نیز از این قاعده مستثنی نیست.

بعد روحانی و ملکوتی و بعد حیوانی و نفسانی آدمی برخلاف موجودات دیگر از اراده و اختیار بهره‌مند است و مسیر زندگی را بر مبنای زمینه‌ها و بسترهایی که فراهم ساخته، خود انتخاب می‌نماید  کسانی به مقام خلیفة اللهی نایل می‌شوند که به هدایت الاهی بگروند و غرائز سرکش و خصوصیات حیوانی را مهار و کنترل کنند.

بر اساس عرفان اسلامی، تمام عالم، فروغ جمال حق و بازتاب اسماء و صفات او است؛ مبحث «اسماء الله»، در عرفان از یک‌سو نمایانگر وجه ارتباط خدا با عالم و آدم است؛ و از سوی دیگر، واسطۀ معرفت‌شناختی خدا و انسان است؛ و از جانب دیگر وجه خداگونگی انسان و خلافت الهی او است.

خداوند هم راه سعادت را به انسان نشان داده است و هم راه گمراهی و ضلالت را. شیطان، عاملی است که انسان را به سوی گمراهی وسوسه می‌کند اما در این میان انسان تنها و بی‌کس رها نشده و خداوند امکانات خوبی را برای هدایت انسان فراهم کرده است.

 امام على عليه السلام :

 العاقِلُ مَن لايُضيعُ لَهُ نَفَسًا فيما لايَنفَعُهُ

هدف اصلی آفرینش انسان، رسیدن به کمال و سعادت واقعی و دست یازیدن به مقام شامخ انسانی و راه‌یابی به عالم ملکوت است که این همه در پرتو شناخت و معرفت و عبودیت و بندگی آگاهانه به پیشگاه حضرت احدیت میسور و ممکن خواهد بود.

گاهى بلا براى از بین بردن گناه می‌باشد و در واقع کفاره‏ى گناهان است، مصائبى که باعث بیدارى و غفلت‌زدایى است، یا گاهى براى امتحان و تکامل افراد است که نه تنها با عدالت تنافى ندارد، بلکه عین رحمت و کرم پروردگار است.

- خدا به پرستیده شدن محتاج نیست و چهره حقیقی گناهان، عذابی است که انسان در آخرت دچار آن می شود.

دنیا چون محل گذر و خاک‌دان محدودى است(چون جسمانى است و از جمله خواص امور جسمانى محدودیت است)، نمی‌توان جاودانگى را در آن جست‌وجو نمود و روح چون موجودى ملکوتى و فرا زمانى است هم طالب ابدیّت است و هم می‌تواند ابدیت را در عالم آخرت تجربه نماید.

خدای متعال نیازی به مخلوقات خویش ندارد.