استناد اهل بیت

علاوه بر قرآن، روایات و زیارات معتبر بسیاری بر این معنا دلالت دارد و به طور کلی روایات مربوط به مقامات باطنی چهارده معصوم (ع) که حجم زیادی را به خود اختصاص داده، بیش از آن است که کسی در حقیقت این مدعا تردید کند.

امام در عین حال که اشراف بر جهان ماده، بلکه بر اهل دوزخ دارد، اما از تبعات بد آن به دور است؛ با این حال اقتضای پذیرفتن این جایگاه قبول محدودیت ها و تحمل بسیاری از بلایا است و این یکی از بزرگ ترین مقامات الاهی امام است.

تنها اسلام است که با توجه به حقیقت انسان، دستوراتی به او می‌دهد که اگر مطابق آن‌ها عمل کند نه تنها به انسانیت نزدیک می‌شود بلکه تکامل انسان در عمل کردن به دستورات اسلام ناب شکل می‌گیرد.

استفاده از عبارت علیه السلام برای تک تک ائمه (علیهم‌السلام) جایز و از گذشته مرسوم بوده است.

انسانی که بهره اش از علم بسیار ناچیز بود و حتی عالم به نفع و ضرر خود نبود، با استفاده از این معلمان الاهی (پیامبران و جانشینان برحقشان) فرا گرفت هر چه را که نمی دانست و آموخت آنچه را که به آن نیازمند بود و اگر نبود این لطف الاهی و اگر نبودند این راهنمایان خدایی ما در جهل مرکب خود می ماندیم و هرگز از این منجلاب نادانی خارج نمی شدیم.

فقط ما اهل بیت هستيم كه علم قرآن و بيان آنچه در آن است نزد ماست

حضرت زهرا(س) و امام حسن و امام حسین(ع) در مواقع لازم به حدیث غدیر استناد کرده‌اند.