الوهیت

اعتقاد شیعیان بر این است که امامان علیهم‌السلام مخلوق پروردگار بوده و خداوند آنان را به دلیل علم، قدرت و آبرویی که دارند، واسطه فیض خویش قرار داده است.

از روایات شیعه برمی‌آید که مرز غلو، ادعای ربوبیت یا الوهیت برای یک شخص است و اگر به کسی نسبتی پایین‌تر از خدایی داده شود، غلو نیست، اگرچه که اثبات آن نیازمند دلیل باشد.

خداوند متعال، کامل‌ترین موجود است که شایسته پرستش و کرنش می‌باشد و توحید در الوهیت نیز بدین معناست که فقط او لیاقت پرستش دارد.

ادعای الوهیت توسط شاه اسماعیل صفوی، اتهامی بیش نبوده و در اموری چون اعتماد به گزارشات دشمنان و عدم درک از تفاوت‌های فرهنگی ریشه دارد.

مسأله بشر بودن مسیح و نیازهاى مادّى و جسمانى او از بزرگ ترین مشکلات براى مسیحیان مدعى الوهیت مسیح است که براى توجیه آن بسیار دست و پا مى‌زنند و گاهى ناچار مى‌شوند براى مسیح دو جنبه قائل شوند: «جنبه لاهوت یا همان فرزند خدا» و «جنبه ناسوت یا همان مخلوق خدا».

حضرت مسیح روى مسأله عبودیت و بندگى خود در پیشگاه خدا تکیه و تا زمانى که حضرت مسیح در میان مردم بود هیچ کس جرأت پیدا نکرد، او را یکى از خدایان معرفى کند. و حتى آثار تعلیمات مسیح در زمینه توحید، به منحرفان اجازه نداد تا دو قرن بعد از او نیز، عقائد شرک آلود خود را ظاهر سازند.

اولین مشکلی که در برخورد با الوهیت مسیح مواجه می شویم منافات آن با عقلانیت است حتی خود اندیشمندان مسیحی هم منافات آن با عقلانیت را انکار نمی کنند و می گویند این مساله ای است فرای عقل بشری و به مثابه یک راز است.

چکیده:متکلمان مسیحیت سعی می‌کنند اعتقاد خود را عقل پذیر جلوه دهند و اگر درجایی نتوانستند عقل پذیر جلوه نمایند می‌گویند این مورد به ذهن ما نمی‌رسد و نردبان عقل ما کوتاه است.