امام حسین و امام زمان

انسان نیکوکار همواره باید نیت‌‏هاى خیر داشته باشد و از خداوند طلب کند که توفیق انجام همه‌‏ى اعمال صالح را به او کرامت کند، تا در صورتى که عمرش کفاف نکرد، به جهت نیّتش ثواب آنها را ببرد و در پرونده‌‏ى اعمالش ثبت گردد.

امام على فرمود: «خوف، لباس عارفان است» این خوف ارزش مند و ممدوح این است که انسان، پناهنده درگاه الهى می‌گردد. به فرموده على(ع): «اگر از مخلوقات ترسیدى از آنها فرار می‌کنى، اما اگر از خالق ترسیدى به او پناه می‌برى»

از منکرین حضرت ولی عصر شلمغانی و پیروان او بودند. سه عامل طمع در اموال، حسادت و جاه طلبی را از علل انحراف وی شمرده اند. یکی دیگر از منکرین آن حضرت، فردی به نام محمد بن فضل موصلی است که توبه کرد.

دعا براى سلامتى شامل سلامت از بیماری‌‏ها و ناراحتی‌‏های جزئى هم می‌‏شود. آنچه قطعى است اصل بقای آن حضرت است، نه حتى آرامش و راحتى آن وجود عزیز، پس از این جهت هم دعا مؤثر است و منافات با اراده خدا هم ندارد.

آنچه را که در روایات در این باره منع شده است، این است که امام زمان (عج) را با نام محمد نخوانیم؛ نه این که نام محمد را در هیچ حالتی به کار نبریم و حتی برای فرزندانمان نیز این اسم را انتخاب نکنیم.

امام زمان نیز گشایش کارهای خویش را منتظرند چون هدف استقرار نظام توحیدی و فراهم ساختن زمینه سعادت بشری را دارند، در انتظار چنین روزی هستند، تا عدل و داد را بر سراسر جهان حاکم کند.

هدف آگاه کردن آنان از مراتب علم و فضل نایب امام و آگاهی نمودن مردم از طریق علما و...، البته این عمل هیچ منافاتی با این نکته ندارد که ایشان این کتاب را به امام زمان(عج) نیز عرضه کرده باشند.

امام زمان با برخی از کرامت ها تردید ها را زدودند و شیعیان به نیابت او مطمئن شدند و تنها چند نفر مانند ابو محمد شریعی و احمد ابن هلال کرخی و محمد ابن نصیر نمیری به جهت ریاست طلبی و هواپرستی با او به مخالفت برخاستند.

فلسفه غیبت تنها ترس بر جان امام نیست؛ بلکه موارد دیگری مانند امتحان و آزمایش انسان‌ها نیز مطرح شده است. هر چند که به اعتقاد شیعه فلسفه اصلی غیبت از اسرار الاهی است و پس از ظهور ایشان معلوم خواهد شد.

کراماتی که از نواب اربعه نقل شده بیشتر برای اطمینان قلبی شیعیان و اطرافیان آنها بوده است نه اثبات حقانیت نیابت آنها. راه اثبات حقانیت، معرفی نایب قبلی بوده که شهادت تعداد زیادی از بزرگان شیعه آن را تایید کرده است. این شهادات در کتب مختلف شیعه وجود دارد.

در زمان غیبت صغری و دوران نیابت آنها برخی از شیعیان که حتی از اصحاب امام عسکری(ع) هم بودند با آنها مخالفت کرده اند ولی با تدابیر خود نواب و توقیعات امام(عج) رسوایی آن مخالفین معلوم شد.

اگر ادله تاریخی مانند شهادت نواب اربعه بر ولادت و حیات حضرت مهدی (ع) به دلیل عقلی ضمیمه گردد، اثبات می شود که حضرت (عج) تولد یافته و واسطه فیض الهی است و هم اکنون زنده است.