امام علی در قرآن

امیرالمومنین علیه السلام همان نعمت الهی در قرآن است که خداوند به واسطه آن بر بندگان خود منت نهاده است؛ ولی اکثر مردم شکرگذار این نعمت نبوده و آن را انکار می‌کنند. 

قرآن کریم بعنوان آخرین کتاب آسمانی، دربردارنده تمام حقایق عالم تا قیامت است و مساله شهادت امیرالمومنین علیه السلام در قرآن، یکی از دو امری است که به سبب این جنایت، فساد بزرگ در عالم عنوان شده است.

با توجه به روایات اسلامی، امیرالمومنین علیه السّلام دارای چنان فضائلی است که اگر درختان عالم قلم شوند، دریاها مرکب و جن و انس کتابت کنند، هرگز نمی‌توانند تمام فضائل او را بنویسند.

اسم امام علي(ع) به طور صريح و آشكار و نيز نام غدير در قرآن نيامده ولي طبق روايات شيعه و سني اين قسمت از آيه 3 سوره مائده «اليوم اكملت لكم دينكم و اتممت عليكم نعمتي و رضيت لكم الاسلام دينا» پس از نصب امام علي به امامت در غدير خم نازل شده است.

حضرت على(ع) نيز با ملاحظه خطرهايى كه در صورت قيام او، جامعه اسلامى را تهديد مى‏ كرد از قيام و اقدام مسلحانه خوددارى كرد، نمونه از خطرهاى جدى كه در آن دوران اسلام و مسلمانان را تهديد مى‏ كرد عبارتند از: 1. خطر مرتدين‏ 2. خطر مدعيان دروغين نبوت 3. خطر روميان

مصحف امام على (عليه السلام) براساس ترتيب نزول آیات تنظيم، مطابق با قرائت پيامبر، بدون اختلاف قرائت، مشتمل بر اسباب و مكان هاى نزول آيات و جوانب كلى و تأويل آيات در اين مصحف روشن شده بود.

حضرت علی و امامان دیگر (ع) واسطه بین خدا و مخلوقات در گرفتن فیوضات الهی از مبدأ فیض بوده و تمام آفرینش جهان به وسیله آنان به صورت طولی و تبعی و عرضی واقع می شود.

بنابر آنچه در روایات آمده؛ پیامبر اکرم(ص) شخصی را تنها به جهت این‌که محب امام علی(ع) بوده است، غسل و کفن کرده و به خاک سپرده و فرمود: ملائکه راه را بر او کوتاه کردند و همانا این عمل بدین جهت بود که این شخص تو را ای علی، دوست داشت.

روایات فراوانی بدین معنا اشاره دارند که دوست داشتن امام علی و دیگر امامان(ع) و پیروی از آن بزرگواران، دوست داشتن خدا و پیامبر و پیروی از آنان است، و دشمنی با امامان و نافرمانی نسبت به دستوراتشان، نافرمانی خدا و رسول و دشمنی با آنان است.

تبیین آیات متشابه و مجمل به امر خدا مخصوص پیامبر(صلی الله علیه وآله) و اهل بیت(علیهم السلام) است و ایشان به وظیفه خود عمل کرده‌اند.