امید و انتظار

مهدی موعود، تنها امیدی است که خداوند وعده آمدن آن را به همه انسان‌ها و امت‌ها داده است. این وعده حتمی است و ده‌ها آیه و روایت بر آن دلالت دارد.

انسان به حسب ویژگی‌های فطری، همواره برای رهایی از ستم و ظالم، با تکیه‌ بر امید به منجی می‌کوشد به نتیجه برسد و طبق آموزه‌های اسلامی، در دوران ظهور و حکومت جهانی امام عصر علیه‌السلام، به این خواسته خود می‌رسد.

 اعتقاد به ظهور منجی، از ابتدای خلقت تا به امروز میان همه مکاتب دینی و غیر دینی مطرح بوده است و همه به ظهور او امید دارند.

در بحث ظهور، حضور پیام‌رسان موثق، امید به ظهور را قطعی کرده است.

رضایت از زندگی، از مسائلی است که در زمان ظهور فراگیر خواهد شد.

اگرچه انتظار، حالتی روانی و نفسانی است، اما در صورتی می‌تواند از افضل اعمال محسوب شود که همراه با تلاش برای تغییر و پیشرفت باشد.

آرزوهای هر شخص، آینه‌ای از ویژگی‌های شخصیتی آن شخص محسوب می‌شود که سطح بینش، امیال و دغدغه‌های او را نمایان می‌کند.

هرچند امید در رشد انسان اهمیت والایی دارد، ولی نباید موجب افتادن در وادی امیدهای کاذب شود.

منجی‌باوری، دستاوردهای تربیتی فراوانی برای فرد و جامعه به دنبال دارد. ایجاد روحیه امید و امیدواری، الگوسازی و تشویق به توبه از گناهان، از جمله رویکردهای تربیتی باور به ظهور مهدی موعود است.

حضرت حجت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه، خلیفه خداوند بر زمین و امید انسان‌ها برای نزول رحمت الهی است.

حضرت بقیةالله عجل‌الله‌تعالی‌فرجه دین را دوباره زنده و عزیز می‌گرداند و امت واحده اسلامی را تشکیل می‌دهد.

مستشرقان غربی، ظهور مهدی موعود را یک اصل اساسی و بنیادین تحول‌ساز شمرده و دیدگاه‌های مختلفی را در این حوزه ارائه داده‌اند.