برده در اسلام

قیام صاحب زنج، یکی از قیام‌های عصر عباسیان است که با هدف دفاع از حقوق اجتماعی و اقتصادی بردگان شکل گرفت.

برخی امام سجاد(ع) را امامی بیمار و رنجور معرفی می‌کنند در حالی که ایشان فقط برای مدت کوتاهی در کربلا بیمار بودند و بعد از آن به مدت 35 سال در میان مردم زندگی کردند.

اگر اسلام دین برده داری بود، آزادی برده ها را کفاره گناهان قرار نمی داد.

بیان خداوند به «دراهم معدودة» در قرآن کریم برای قیمت فروش حضرت یوسف در بازار بردگان تنها به قیمت اندک و پایین‌تر از ارزش واقعی آن اشاره دارد.

صدور حکم فروش زنان و کودکان اسیر در غزوه بنی قریظه توسط پیامبر با سیره اخلاقی، گفتاری و تربیتی پیامبر سازگار نیست.

حضرت علی(علیه‌السلام) همواره با بردگان و خادمان خود با مهربانی و لطف برخورد می‌کردند و هرگز به دنبال لذت‌جویی از کنیزان نبودند.

جواز برده‌داری در عصر حاضر از نظر بزرگان به معنای تجویز رفتار خشونت‌آمیز و غیرانسانی با سایر انسان‌ها نیست.

اسلام با بردگی و برده داری موافق نیست. و هرگز ابداع کننده بردگى نبوده و در حالى ظهور کرد که بردگى سراسر جهان را گرفته بود. اگر اسلام طبق یک فرمان عمومى دستور می‌‌‌ داد همة بردگان آزاد شوند، جه بسا بسیارى از آنان تلف می‌‌‌ شدند...

آمریکایی‌ها که بنابر آخرین نظرسنجی‌ها، دیگر به آمریکایی بودن خود افتخار نمی‌کنند، در سالروز استقلال کشورشان پرچم آمریکا را به آتش کشیده و شعار دادند:«برده‌داری، قتل‌عام و جنگ؛ آمریکا هرگز عالی نبود».