تحلیل ماجرای سقیفه

امیرالمومنین(علیه السّلام) با گردهمایی شکل گرفته در «سقیفه بنی ساعده» مخالف بود. اگر بپذیریم در سقیفه اجماعی هم صورت گرفته باشد، به اذعان ابن حزم آندلسی لعنت خدا بر هر اجماعی که علی(علیه السّلام) از آن بیرون است.

بحث با اهل تسنن در مورد اثبات شهادت حضرت زهرا(سلام الله علیها) یک بحث بی‌نتیجه است؛ زیرا طبق مبنای اهل تسنن اگر از منابع معتبر خودشان هم شهادت حضرت زهرا ثابت شود خواهند گفت که قاتل حضرت زهرا اجتهاد کرده و از کشتن حضرت زهرا نه تنها گناه نکرده بلکه ثواب هم برده است.

ابعاد شوم توزیع قدرت در سقیفه

بدون شک مهم‌ترین وظیفه امام معصوم حفظ اساس اسلام و شریعت است. حضرت امیر نیز به خاطر همین موضوع ناچار به سکوت و همراهی با خلفا در برخی موضوعات بوده‌اند. این مسئله به هیچ عنوان نشان‌دهنده تایید و رضایت امام از خلفا نمی‌باشد. 

پیامبران؛ هدایتگران جامعه بودند، گمراهی عده از نزدیکان نیز به سوء اختیار خود آن ها بوده و نقصی در پیامبری انبیاء محسوب نمی شود.

سقیفه اولین کانون فتنه و اختلاف بین جامعه اسلامی پس از رحلت پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) بود.

هیچ‌گاه امیرالمومنین(علیه‌السلام) روابط حسنه و نیکویی با خلفا نداشته است، مخالفت شدید حضرت با آنان در منابع اهل سنت وجود دارد.

اگر به اتفاقات زمان رحلت، نگاه کنیم، خواهیم دید كه چشم طمع و جاه‌طلبی و حس ریاست و خلیفه شدن، عامل تشییع نشدن پیامبر اکرم(صلى‌اللّه‌عليه‌وآله) بود.

جای هیچ شکی نیست که با رحلت پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم جامعه اسلامی وخاندان رسالت را با بحران عجیبی روبرو کرد و هر لحظه بیم آن می‌رفت که آتش جنگ داخلی میان مسلمانان بر سر موضوع خلافت و فرمانروایی شعله‌ور شود و سرانجام جامعه اسلامی به انحلال رود وقبایل عرب تازه‌مسلمان به عصر جاهلیت وبت‌پرستی بازگردند.