تربیت فرزند

در خانواده‌های چندفرزندی، علاوه بر تأثیر عمده‌ والدین بر رشد اجتماعی کودکان، خواهران و برادران نیز تأثیر قابل‌توجهی بر آن‌ها دارند. روابط خواهران و برادران از جهاتی بی‌همتاست و تفاوت زیادی با روابط کودک با والدین و همتایان دارد.

دوستی و ارتباط خارج از ازدواج دختر و پسر در عرف و شرع ما کار بسیاری ناپسندی است؛ تا جایی که قرآن کریم در آیات 5 سوره مائده  و 25 سوره نساء، زنان و مردان را از داشتن روابط دوستانه با جنس مخالف بر حذر داشته و این کار را مذمت کرده است. این کار آسیب‌های بسیار زیادی دارد که در این نوشته به یکی از آن‌ها می‌پردازیم.

نشاط و فضای صمیمی در خانه و تکریم فرزندان خانواده توسط والدین، عزت نفس فرزندان ارتقا می‌دهد.

از مسائلی که متأسفانه نوجوانان را اخیراً درگیر کرده و بسیار از خانواده‌ها نسبت به آن نگرانی دارند

والدین باید با تربیت صحیح به‌گونه‌ای روح فرزندان را پرورش دهند تا او در تلاطم مبارزه همیشگی زندگی، به سپر امید مجهز باشد.

تربیت فرزندان از منظر دین اسلام کاری بسیار دقیق و سخت است که در آن باید کرامت فرزندان و نیازهای روانی و معنوی در اولویت باشد. در عصر حاضر اهتمام ویژه والدین به تربیت دینی فرزندان ضرورتی انکار ناپذیر است.

یادگیری مشاهده‌ای، بهترین راه آموزش رفتارهای خوب به کودک است.

با تشویق کودک، حس ارزشمندی را در او ایجاد و تقویت کنید تا رفتارهای مثبت او افزایش یابد.

امیدواری از ملزومات زندگی دنیایی، و حسن ظن به دیگران، از عوامل امیدواری و زندگی موفق است.

امام کاظم علیه‌السلام با وجود اختناق شدید و مشکلات متعدد دوران خویش، بهترین الگوی فرزندآوری برای جامعه شیعه می‌باشند.

برخی از مهارت‌ها و توانمندی‌ها باید از زمان کودکی به فرزندان آموزش داده شود تا در مسیر زندگی، برای انتخاب‌های بهتر به او کمک کند. امید یکی از این ویژگی‌هاست که نیاز به آموزش و درونی کردن دارد.