توبه از غیبت

تعریف دقیق غیبت و استثنائات آن را ذکر کنید؟

-قرآن کریم و روایات فراوانی بر بزرگی گناه غیبت و عذاب شدید آن تأکید دارند.

درباره توبه از غیبت، روایات مختلفى نقل شده‏ است. بعضى از احادیث، استغفار را کافى دانسته و برخى گرفتن رضایت طرف را لازم شمرده‏ اند. در حدیثى رسول اکرم(ص) فرمود: «هر کس حقى از برادر دینى بر عهده دارد (آبرو یا مال) باید از او رضایت بخواهد پیش از فرارسیدن روزى که درهم و دینار یافت نمی‌شود و به جاى آن از حسنات و کارهاى نیک او برمی‌دارند. اگر کار نیکى نداشته باشد، از گناهان طرف برمی‌دارند و به گناهان او می‌افزایند». در روایتى دیگر پیامبر اکرم(ص) گناه غیبت را از گناه زنا شدیدتر می‌داند و دلیلش را این‏طور ذکر می‌کنند که زناکار توبه می‌کند و خداوند توبه او را می‌پذیرد، ولى توبه غیبت کننده آن گاه پذیرفته می‌شود که رضایت طرف را کسب کند. اگر او راضى نشود، توبه‏‌اش مقبول نیست. اما در مقابل، روایاتى از معصومان نقل شده که استغفار را کافى دانسته است. امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در مورد کفاره غیبت سؤال شد، حضرت فرمود: « تَسْتَغْفِرُ اللهَ لِمَنْ اِغْتَبْتَهُ کُلَّما ذَکَرْتَهُ؛ براى کسى که او را غیبت کرده‏‌اى، هرگاه یادت آمد، استغفارکن» .