حدیث پیامبر در مورد عزاداری

یکى از علل رمز جاویدانگى عزت و افتخار حسینى در خدا محورى ظهور مى کند. خدا محورى که در اخلاص، تکلیف گرایی،‌تقوا و ... ظهور مى کند در صحنة کربلا به اوج خود رسید.

اگر بنا باشد با علم لدنی و علم غیب که از خداوند دریافت کردند، زندگی کنند و با دیگران برخورد نمایند و حوائج خود را برآورده کنند، دیگر این مقام با ارزشی محسوب نمی شد و اصولاً نمی توانست الگوی ما باشند

 به این جهت که امام زمان علیه السلام در پى خوانخواهى بر مى آید به وى گفته اند "منتقم" که در دعاى ندبه آمده است: " این الطالب بدم المقتول بکربلا؛ آن که منتقم خون مقتول کربلا است، کجا است؟ ".

برخى از فقها و مفسران عقیده دارند که آیات قرآن دلالت بر عموم شعائر الهی شمول دارد؛ چنان چه این نظر پذیرفته شود تعظیم همه شعایر اگر واجب نباشد استحباب و رجحان دارد زیرا شعایر منسوب خداوند بزرگ است

امام سجاد ع فرمود: یعقوب سالیان طولانى در فراق یوسف گریست تا بینایى خود را از دست داد؛ در صورتى که فرزندش حیات داشت اما من با چشمان خودم دیدم پدرم و 17 تن از اهل بیت ‏پیامبر(ص) را شهید کردند

سنت پیامبر اکرم (ص) در تمام ابعاد براى ما الگو و سرمشق و راهگشاست، درباره عزادارى نیز که یکى از مسایل مهم فکرى و مورد ابتلاى مسلمانان است روش و رفتار آن حضرت بهترین راهنماست

آن حضرت در مرگ بسیارى از افراد گریسته‏ و سفارش به برگزارى مجالس عزا فرموده‏ اند؛ مثلا اقامه عزاى شهیدان احد و گریه ایشان نسبت به وقایعى که در آینده براى فرزندشان امام حسین (ع) پیش خواهد آمد

رسول خدا (ص) در شهادت حمزه به شدت گریست به گونه‏اى که مانند آن را از آن حضرت ندیده بودیم. جنازه او را در قبله نهاد، آنگاه ایستاد و با صداى بلند گریه سر داد تا این که بیهوش شد....

اصبغ بن نباته گوید: «همراه على (ع) از کربلا گذر کردیم. محل سوار شدن، پیاده شدن و محل ریختن خونهاى شهدا را به من نشان داد و فرمود: بر این محل  آسمانها و زمین بر آنها گریه خواهند کرد

عزادارى و تشکیل مجالس عزا بویژه براى شهدا، در روایات شیعه امرى جایز بلکه پرفضیلت و مستحب مى‏باشد و بسیارى از مضامین روایات اهل سنت که در این باره در منابع شیعى نیز بیان شده است.

الف) ابو هریره مى‏ گوید: عمر زنان را از گریه باز مى ‏داشت و آنان را دور مى‏ کرد. پیامبر (ص) فرمود: اى عمر! بگذار تا گریه کنند چشم اشک مى‏ریزد و دل مى‏سوزد زیرا مصیبت دیده است و این مصیبت تازه است.

 ابو هریره مى‏ گوید: پیامبر (ص) روزى به زیارت مادر رفته و در کنار قبر مادرشان آمنه چنان گریه مى‏ کنند که همراهان ایشان نیز در گریه با ایشان هم صدا مى‏ شوند.