خاورمیانه

حمله نظامی به یمن و مقاومت انصارالله با مخالفت جدی اندیشکده‌های آمریکایی روبرو شده است؛ آن‌ها با درک شرایط خاورمیانه، از سقوط هژمونی آمریکا در این منطقه حساس نگران هستند؛ با این وجود سیاستمدارانی همچون جو بایدن ترجیح می‌دهند با بی‌اعتنایی به اتاق‌های فکر آمریکایی، در منطقه قمار کنند، سیاستی که شاید انتهای آن رخت بربستن سلطه آمریکایی از منطقه غرب آسیا باشد.

یکی از مسئولین وقت آمریکا در سال‌های پیش به مطلبی اشاره کرده بود که مبنای بحث امروز ما قرار می‌گیرد و آن اینکه آن شخص گفته بود اگر رژیم صهیونیستی در زمان حاضر در منطقه غرب آسیا نبود، ما حتماً یکی مثل آن را در این منطقه به وجود می‌آوردیم

بی شک آمریکا  در خاورمیانه  در سراشیبی خروج و تسلیم قرار گرفته است. سرنوشتی حتمی که این کشور  دیرهنگام متوجه آن شده است. ظاهراً راهبرد ایرانی اخراج آمریکا از منطقه، بیش از آنچه تصور می‌شد دوستان واشنگتن در منطقه را مأیوس کرده است؛ لذا تحرکات وسیع آن‌ها برای بازیابی هژمونی در غرب آسیا و جلب اعتماد دوباره به آمریکا تحلیل می‌شود که البته بی‌فایده است.

اصلاح‌طلبان که هنوز در رؤیای برجام و نسخه خیالی از آن برای موفق جلوه دادن دیپلماسی خود هستند، در مواجه با عضویت ایران در بریکس، رویکردی چند وجهی داشته‌اند از کم‌اهمیت دانستن  آن تا ذوق‌زده نشان دادن کشورمان. بی‌گمان این‌گونه برخورد دوگانه در مقابل برجام و بریکس، نشان از بی‌توجهی به منافع ملی کشور است.

یک توافق نمی‌تواند پایان دهنده اختلافات و تغییر ایدئولوژی طرفین باشد. بله؛ اگر این توافق به سرانجام برسد و دارای دستاوردهای فراوان باشد، آن زمان می‌توان امیدواربود که طرفین به سمت تفاهمات بیشتر و زدودن اختلافات پیش روند.

گلشیفته فراهانی در جشنواره برلین ضمن اظهاراتی توهین‌آمیز، خاورمیانه و ایران را کثافتی خواند که سعی می‌کند ریشه‌های  را از خود جدا کند، این لجن پراکنی و پشت پا زدن به میهن‌پرستی، سابقه نداشته و نشان می‌دهد آن‌ها برای وطن و هم‌وطنان خود که به ایران عشق می‌ورزند، ارزشی قائل نیستند. این سرنوشت برای کسانی که برآورده شدن ارزش‌های خود را تنها در غرب ممکن می‌دانند طبیعی است.

رژیم صهیونیستی که با بحرانهای مختلفی دست و پنجه نرم می کند، بهترین گزینه برای پرت کردن حواسها از این بحرانها را حمله به سوریه می داند.

در خصوص مواجهه نظام جمهوری اسلامی با کشورهای مطرح غربی، غرب‌گرایان بر این باور بوده که گرچه آمریکا در مواجهه با نظام راه تخاصم را برگزیده و گاهی به سلسله بدعهدی‌ها رو می‌آورد؛ اما تعامل با اروپا مسیر ناگزیری است که نظام نباید از زیر آن شانه خالی کند؛ بلکه الزاماً به تعامل سازنده با کشورهای اروپایی رو بیاورد.

«خاورمیانه جدید» فرزند نامشروع پیوند صهیونیسم با غرب بود که با محوریت دو چهره یهودی به نام برنارد لوئیس و شیمون پرز به‌ عنوان راهبرد غرب در منطقه خاورمیانه برگزیده شد. طرحی که در اواخر هزاره دوم به مرحله اجرایی رسید اما  با ظهور مانعی اساسی یعنی سپاه پاسداران با محوریت شهید حاج قاسم سلیمانی به شکست رسید.

لبنان، فراز و نشیب‌های زیادی را پشت سرگذاشت؛ از تجاوزات متعدد رژیم غاصب صهیونیستی و دفاع و پاسخ محکم جنبش حزب‌الله لبنان، تا شرایط سخت اقتصادی که انفجار عظیم بندر بیروت در سال 2020 آن را سخت‌تر کرد. باوجود نرخ باروری مناسب، مهاجرت از این کشور زیاد است.

استفاده حداکثری آمریکا از داشته‌های خود در برابر جمهوری اسلامی و رساندن دشمنی به مرحله رودررویی آشکار، یکی از نشانه‌های قطعی مبنی بر تثبیت قدرت منطقه‌ای ایران و پیمودن درست مسیر چهل‌ساله نظام اسلامی است.

پس از دشوارشدن پیاده‌سازی ایده «تولد آشوب خلاقانه» که واشنگتن و تل‌آویو به دنبال ایجاد آن با نیروی نظامی مستقیم در منطقه بودند، غرب به سیاست تنگ کردن حلقه دور ایران، سوریه و حزب‌الله لبنان و در کنار آن‌ها یمن، عراق و البته مقاومت فلسطین متوسل شد.