خلقت بهشت

قرآن نعمت های بهشت را برای ترغیب انسان ها به نیکوکاری تشریح کرده و بهشت هم متعلق به همه مردان و زنان صالح دانسته. خدا در پاداش دادن هیچ تفاوتی بین زن و مرد قرار نداده، آنچه در وصف همسران بهشتی آمده، بخشی از نعمت هاست، گرچه حتی همین مورد اختصاص به مردان ندارد.

پروردگار در سوره "رحمان" که در آن، آدمیان و جنیان را مخاطب قرار می دهد، تصریح می فرماید که "وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتان" ‏آنکه رعایت مقام پروردگار خویش را نماید دو بهشت برای اوست. و به هیچ وجه این بهشت ها را مخصوص آدمیان قلمداد نکرده است.

نعمت هاي بهشت جسماني نيستند. بلكه در بسياري از موارد روحاني خالص يا مخلوطي از نعمت جسماني و روحاني اند كه در آن ها محدوديت هاي مادي و جسماني وجود ندارد. بنابراين براي بهشتيان هيچ گونه ملال و دلزدگي از بهشت و نعماتش معني و مفهوم ندارد.

رانده شدن از بهشت و شرایط زیستى که براى آدم و حوا، و به پیروى آن براى فرزندانش پیش آمد. نتیجه طبیعى و اثر وضعى و تکوینى فعل آن دو بوده است (که خداوند در قرآن می فرماید با خوردن از آن درخت عیب هاشان آشکار شد)

یکى از راویان مى‏ گوید: از امام صادق(ع) راجع به بهشت آدم پرسیدم، امام فرمود: «باغى از باغ‏ هاى دنیا بود که خورشید و ماه بر آن مى‏ تابید و اگر بهشت جاودان بود، هرگز آدم از آن بیرون رانده نمى‏ شد»

ظاهرا بهشت آدم و حوا، یکى از باغ هاى پر نعمت و روح‌افزاى یکى از مناطق سر سبز زمین بوده، خلقت آسمان و زمین و همه موجودات آن، برای انسان بوده است تا در این بستر به کمال نهایی خود برسد.