عصمت امام و تقیه

تقیه یک نوع تاکتیک حساب شده براى حفظ نیروهاى انسانى و هدر ندادن افراد مؤمن در راه موضوعات کوچک و کم اهمیت محسوب می‌‏شود. از این رو در روایات اسلامى تقیه به سپر دفاعى، تشبیه شده است.

تقیه کردن ائمه معصومین (ع) نه تنها ایرادی به عصمت آن حضرات ائمه (ع) وارد نمی کند بلکه در جاهایی که تقیه کرده اند وظیفه آنان و بر طبق مقام عصمتتقیه بوده است این به معنی دروغ گفتن آنها نمی باشد تا گفته شود کسی که تقیه می کند معصوم نیست.

تقیه واجب، در صورتى است که بدون فایده مهمى جان انسان ها به خطر بیفتد، اما در مواردی مانند1.نگفتن حق 2.دورویی 3.ظلم پذیری که موجب ترویج باطل و گمراه ساختن مردم و تقویت ظلم و ستم است حرام و ممنوع می شود.

- در شرایط خطرناک دقیقا رفتار بر اساس تقیه درست بوده و همین رفتار، مطابق عصمت است و اگر رفتاری مخالف آن انجام می‌دادند بدون شک با عصمت آن‌ها سازگار نبود، پس عمل بر اساس تقیه در شرایط تقیه، عمل درست و مطابق عقل و فطرت است و خلاف آن با عصمت منافات دارد نه عملی که بر اساس تقیه است.