علم تجربی

تاریخ زیست انسان در روی زمین و همچنین بررسی تعالیم ادیان آسمانی به‌ویژه اسلام گواهی می‌دهد که جوامع بشر نه فقط در امور معنوی و یافت مسیر سعادت اخروی به ادیان الهی نیازمند هستند؛ بلکه برای آغاز پیشرفت‌های دنیوی و کشف اسرار عالم طبیعت نیز به تعالیم وحیانی محتاج هستند.

عقل و دین با علم منافات و تضادی ندارند؛ اما برخی افراد چنان شیفته علم تجربی هستند که دیگر مجالی برای عقل و روش‌های دیگر آگاهی قائل نیستند.

بر اساس دیدگاه بزرگان علم تجربی، این دانش بشری به دلیل محدویت‌های ابزار تجربی و یقینی نبودن نتایج آن، توانایی اظهار نظر درباره مسئله وجود خدا را ندارد.

چرا این اصل فلسفی که «هر حادثی محدثی دارد» - و نیز هر اصل فلسفی دیگر - را برگرفته از دانشی تجربی و خطاپذیر ندانیم؟!