غصب خلافت و گریه های حضرت زهرا

از جمله ظلم‌ها در حق اهل بیت علیهم السلام، غصب حق خلافت آنان است. اهل بیت علیهم السلام نیز از هر فرصتی برای اثبات این حق استفاده کرده اند؛ ولی در مواردی مصالح جامعه اسلامی را بر حق خود مقدم داشته اند.

عزاداری برای حضرت زهرا (علیها السلام) نمونه بارز تعظیم شعائر الهی است.

سکوت مردم مدینه نمی تواند دلیل بر حقانیت یا عدم حقانیت حضرت زهرا و شهادت حضرت باشد و استدلال به سکوت اهل مدینه اشکالات فراوانی را در پی دارد.

امام علی و صدیقه طاهره (سلام الله علیهما) تا آن جا که وظیفه‌ی آن‌ها اقتضاء داشت و خطر بزرگتی در میان نبود، نسبت به ماجرای غصب خلافت روشنگری کردند.

امام صادق عليه السلام:

 بكَتِ السَّماءُ عَلَى الحُسَين أربَعينَ يَوما بالدَّم

عایشه مى‏گوید: «روزى جبرئیل بر رسول خدا (ص) نازل و وحى نمود: اى محمد! به زودى امت تو فتنه مى‏کنند و این فرزند کوچک تو را پس از تو خواهند کشت و گفت: فرزندت در  سرزمین طف کشته مى‏ شود.

امام على (ع) مى‏ گوید: «رسول خدا (ص) براى دیدار به منزل ما آمدند، و فرمودند:حبیبم جبرییل بر من نازل شد و مرا از کشته شدن حسین آگاه نمود که قتلگاه شما پراکنده خواهد بود. این خبر مرا بسیار اندوهگین ساخت...

 گروهى از بنى هاشم به سوى حضرت مى‏ آمدند؛ چون چشم پیامبر (ص) به آنان افتاد، چشمان مبارکشان غرق در اشک شد فرمود: اهل بیتم پس از ما بلاها خواهند دید و از بلاد خویش طرد خواهند شد.

الف) ابو هریره مى‏ گوید: عمر زنان را از گریه باز مى ‏داشت و آنان را دور مى‏ کرد. پیامبر (ص) فرمود: اى عمر! بگذار تا گریه کنند چشم اشک مى‏ریزد و دل مى‏سوزد زیرا مصیبت دیده است و این مصیبت تازه است.

 روایاتى که درباره عزادارى و گریه به آنها استدلال شد، همگى بیانگر غیر اختیارى بودن گریه پیامبر (ص) یا صحابه آن حضرت در برابر مصایب است و ربطى به برگزارى مجالس عزادارى ندارد.

 گریه بر میت به خاطر روایات متعدد و فتاواى فقها جایز است ازجمله گریه پیامبر بر حمزه سیدالشهدا و فرزندش ابراهیم و فاطمه (ع) بر پدر گریه کرد. امام سجاد بر پدر بزرگوارش گریست...