غلو

در ابتدای زیارت جامعه کبیره، اقرار به توحید و تکرار تکبیر توصیه شده است. این تقدم و تأکید، اهمیت محوری جایگاه توحید در تمام اعمال عبادی، از جمله زیارت اولیای بزرگ الهی را نشان می‌دهد.

از روایات شیعه برمی‌آید که مرز غلو، ادعای ربوبیت یا الوهیت برای یک شخص است و اگر به کسی نسبتی پایین‌تر از خدایی داده شود، غلو نیست، اگرچه که اثبات آن نیازمند دلیل باشد.

منابع معتبر دینی سرشار از معارف والا درباره ائمه علیهم‌السلام هستند. شیعیان و محبین اهل‌بیت باید بر اساس همین منابع سخن گفته و باید از استناد به داستان‌های نامعتبر خودداری کنند.

در بیان مقامات ویژه‌ی اهل بیت و کمالات و فضائل ایشان نباید کوتاهی و کتمان صورت بگیرد؛ همان‌گونه که نباید بدون مستند، هر امری به عنوان فضیلت و کمال برای ایشان بیان شود.

تعدادی از معاندین با مشاهده برخی از روایات و عدم آگاهی به تبیین آن ها، سعی بر رد آن و سپس بر رد تشیع دارند. در صورتی که خود شیعه به صورت کامل و دقیق به آن ها پرداخته  است و رد چند مساله و حدیث موجب رد تمامی یک مکتب نمی شود.

این کشتن بر اساس حکمت و ضرورت جامعه بود؛ زیرا آن‌ها ادعای ربوبیت و الوهیت حضرت را داشتند و از این کار نیز توبه نکردند.

ائمه اطهار(علیهم‌السلام) و پیروان ایشان در مقابل غالیان تمام قد ایستادند، تا سخنان ایشان در کتاب‌هایی روایی شیعه وارد نشود.

هم ائمه اطهار(علیهم‌السلام) و هم اصحاب شاخص حضرت، از غالیان تبری جسته و آنان را از خود دور کرده و لعن می‌کردند.

-هر کدام از ائمه اطهار(علیهم‌السلام) بسته به اقتضای زمان خویش، به معرفی سران غلو می‌پرداختند تا مردم و جامعه، آنان را بشناسند و از آن‌ها دوری بجویند.

یکی از راه‌های پیش‌گیری دروغ و وضع حدیث، آگاه کردن جامعه از عواقب و آثار سوء معنوی و مادی آن است.

عواملی مانند محبت شدید، جهل و خود بزرگ بینی سبب شده است که برخی به سوی اندیشه غلو سوق پیدا کنند.

اولین فردی که بعد از وفات پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) اقدام به غلو کرد، خلیفه دوم بود.