قرآن و علم غیب

علم غیب امام، راهی برای شناخت امام بوده است.

علم به غیب به صورت تام و تمام فقط در اختیار خداوند است؛ زیرا اوست که احاطه همه جانبه بر تمامی عالم دارد.

در این جهت تردید نیست که خداوند متعال به تمام جهان هستی احاطه دارد. غیب و شهود نسبت به او یکسان است. این زمان و آن زمان، این مکان و آن مکان ندارد، چون وجودش غیر محدود و برتر از زمان و مکان است و چیزی از او غایب نیست. همان طور که به جهان شهود احاطه دارد، به جهان غیب نیز احاطه دارد. امّا باید دید آیا غیر از خدا کسی می تواند علم به غیب پیدا کند؟ آیا تنها خدا است که به جهان غیب احاطه دارد یا بشر هم می تواند با آن جهان نادیدنی تماس بگیرد؟

تکلیف ائمه در امور عادی زندگی بر اساس علم عادی بود ومکلف بودند که بر اساس علم و نشانه‌های عادی عمل نمایند. بنابراین بر‌خلاف تکلیف الهی عمل نمی کردند ودر این سلسله امور از علم غیب استفاده نمی‌نمودند.

پیامبران به غیب مطلق دسترسی ندارند، لیکن چنان نیست که ارتباط با جهان غیب به طور کلّی برای بشر محال باشد، بلکه خدایی که مالک غیب و شهود است، می تواند بعض افراد لایق را با آن جهان ارتباط دهد و دری از غیب را برایشان بگشاید.

ائمه، از طریق وسائل عمومی و روش های عادی به تبلیغ پرداخته و با دشمنان می جنگند و تنها در موارد خاصّی که اثبات حقانیت و نیاز به اعمال قدرت فوق العاده دارد و یا شرایط ایجاب کند از نیروی غیبی کمک می گرفتند

اگر خدا بخواهد اخبار غیبی را به پیامبرش تعلیم می‌دهد.
 

علم غیب برای غیر خدا به صورت غیر استقلالی وجود دارد.