قصد ده روز

- مراد از روز، فاصلۀ بین طلوع و غروب خورشید است؛ اگر کسی بین طلوع و غروب خورشید وارد محل اقامت شود، باید قصد کند که ده شبانه روز (240 ساعت) در آنجا بماند.

 اگر كسی در مسافرت قصد ده روز كرد و بعد از خواندن یك نماز چهار ركعتی (مثلاً نماز ظهر) از قصه خود به هر علّتی منصرف شد, تا مادامی كه در آن جا هست نمازش تمام است روزه اش را باید بگیرد.

- وقتی مسافر وارد محلی می شود: اگر مطمئن است که حداقل ده روز می ماند:  نماز کامل است و الا نماز شکسته است.

- اگر بعد از خواندن نماز چهار رکعتی  کسی قصد اقامت ده روز کند و در ادامه سفر از قصد خود منصرف شود یا مردد شود، تا وقتی که در آنجا اقامت دارد نماز های او تمام است.

- مسافری که در جایی اقامت کرده و نمی داند ده روز می‌ماند یا خیر، نماز او شکسته است و روزه اش صحیح نیست.

- اگر خانمی در سفر قصد ده روز کرده و چند روز اول را حیض بوده روز های باقی مانده که در آنجاست  نمازش  کامل و روزه صحیح است.

- قصد ده روز کامل از اذان صبح روز اول تا غروب روز دهم کافی است و اگر از بین روز شروع کند تا همان ساعت از روز یازدهم باید بماند.

- طبق نظر مقام معظم رهبری؛ کسی که قصد ده روز داشته و علم به خروج از شهر داشته ولی نمی دانست به اندازه مسافت شرعی هست یا نه، اگر معلوم شود که به اندازه مسافت شرعی بوده، قصد ده روز منعقد نشده و نماز ها باید قصر بخواند.

- طبق نظر مقام معظم رهبری؛ کسی که 14 روز سر کار و 14 روز به وطن خود می رود، در صورت مرخصی و اقامت کمتر از 10 روز در محل کار، نمازهایش شکسته بوده و نمی تواند روزه بگیرد.

- پس از خواندن یک نماز چهار رکعتی تمام در سفر، در صورت عدول از قصد ده روز نیز نمازها را تمام بخواند.