لذت در عبادت

حقیقت لذت، عبارت است از ادراک چیزى که ملائم و موافق با طبیعت و روحیه انسان باشد؛ یعنی درک چنین اموری برای انسان، لذت آور و موجب شادی و انبساط خاطر او می گردد. و در مقابل، درک و احساس چیزهایى که ناگوار و مخالف اخلاق و طبیعت انسان باشد، درد آور و موجب کدورت روان و ناراحتی است.

یکی از گرایش های فطری انسان، گرایش به لذت و خوش گذرانی است. قرآن مجید این میل فطری را به رسمیّت می شناسد و مانع آن نمی شود، ولی هیچ گاه آن را رها و آزاد نمی گذارد، بلکه آن را در جهت صحیح هدایت می کند. آن چه منع شده، ترجیح دادن لذت های آنی بر لذائذ ابدی است.