معجزه

معنای داشتن اعجاز و کرامت این نیست که معصومین علیهم‌السلام در زندگی مادی، جاودانه بمانند یا بدون حکمت، صرفاً برای رسیدن به اهداف دنیوی، معجزه کنند. این‌گونه امور خارق‌العاده، دارای حکمت‌هایی است و درمحدوده حکمت خودشان کاربرد دارند.

امّی بودن پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله از موضوعات مسلم قرآن کریم است؛ ولی در عین درس ناخوانده بودن، علم و آگاهی داشته و همین امر، دلیلی بر اعجاز قرآن کریم خواهد بود.

معجزه سفر امام حسن مجتبی علیه‌السلام به چین و زنده کردن یک زن و مرد را نمی‌توان یک جریان دروغ‌ دانست؛ زیرا از دیدگاه عقل هیچ بعید نیست که خداوند درخواست مومنان را پاسخ داده باشد و نماینده خویش را به سوی آنان فرستاده تا گره از مشکلات آنان بگشاید.

کسی که منکر کرامات اهل‌بیت علیهم‌السلام است، در صورتی که به قرآن اعتقاد داشته باشد، هیچ‌گاه چنین کاری نمی‌کند؛ زیرا قرآن پر است از بیان معجزات و کرامات انبیای الهی.

پذیریش و باور به سخنان شخصی که عصمتش از اشتباه را با عقل به اثبات رسانده‌ایم، نه تنها سفیهانه نیست، بلکه عاقلانه‌ترین کار است.

از آنجا که قرآن کریم، با اعجازهای بی‌پایان خود، دل‌های مرده انسان‌ها را به سوی خود جذب می‌کند، اسلام ستیزان نیز از پا ننشسته و به اشکال تراشی بر ضد قرآن قیام کرده‌اند.

 خداوند متعال بر هر گونه معجزه‌ای قادر است اما چون جریان اصلی جهان بر این است که امور به صورت طبیعی پیش روند، معجزات تنها در موارد خاصی به وقوع می‌پیوندند.

انکار امامت امام سجاد علیه‌السلام توسط محمد بن حنفیه، نمایشی ظاهری بود برای سوق دادن مردم به سمت حضرت  تا با آشکار شدن اعجازی از سوی ایشان، مصداق حقیقی امامت را بشناسند.

در مواجهه با منکر معجزه، ابتدا باید با دلیل عقلی به اثبات خدا و لزوم بعثت پیامبران پرداخت، پس از آن راه اثبات صداقت نبی را که اعجاز است، تبیین نمود.

کرامات معصومان علیهم‌السلام و عالمان شیعه، گرچه در علم تجربی بشری نمی‌گنجد؛ ولی با قوانین نانوشته عالم هستی مطابقت دارد.

امام کاظم و حضرت موسی علیهماالسلام در دو معجزه تبدیل عصا به مار و جوشاندن چشمه آب، به یکدیگر شباهت دارند.

امام موسی بن جعفر علیه‌السلام برای هدایت مردم همچون حضرت ابراهیم علیه‌السلام در درون آتش قرار گرفت؛ ولی آسیبی به ایشان نرسید.