#من_منتظرم

چکیده: برخی تحت تاثیر چند حدیث، یا حکایتی که از دیگران می‌شنوند، بدون آن‌که به سند این روایات، یا قبل و بعد آن دقت کنند، و نیز بدون تامل در صحت و سقم اخباری که به گوششان می‌رسد، ممکن است به مسائلی معتقد شوند، که هرگز واقعیت نداشته و ندارد. لذا قبل از این‌که ما مطلبی را بپذیریم، باید حتماً از صحت آن اطلاع یابیم.

چکیده: پیامبران و امامان معصوم (علیهم‌السلام) که مصداق انسان‌های کامل زمان خود بودند، به این منظور انتخاب شدند که مقام جانشینی خداوند بر روی زمین را برای هدایت بشر، به عهده گیرند. به همین منظور لازم است ایشان، آیینه‌ای برای انعکاس صفات خداوند متعال باشند تا هدایت بصورت کامل شکل گیرد. جانشین خداوند تنها کسی است که می‌تواند منبع بازتاب و تجلی‌گاه صفات خداوند باشد و جانشین پروردگار انسان کاملیست که مظهر صفات خداوندی است.

چکیده: مهدویت و موعود باوری، در احادیث معتبر اهل‌سنت، وارد شده است و مورد قبول ایشان است.[1] اما برای تبیین جایگاه امامت حضرت مهدی (علیه السلام) باید به کتاب قرآن، که مورد پذیرش شیعه و اهل‌سنت است، رجوع کرد.

چکیده: انتظار فرج امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) از مهم‌ترین اعتقادات شیعه بوده و اهل‌بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) نیز از فضیلت و اهمیت انتظار فرج در دوران غیبت روایات کثیری نقل کرده‌اند مانند روایت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) که می‌فرمایند: «افضل اعمال امتی انتظار الفرج.[1] بهترین اعمال امت من، انتظار فرج است».

چکیده: در میان اهل‌بیت (علیهم السلام) رابطه تنگاتنگی بین امام حسین (علیه السلام) و امام‌زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وجود دارد. طبق روایات وارده منجی آخرالزمان، از نسل ابی‌عبدالله است و این امر باعث شده که امام حسین (علیه السلام) در موارد متعددی از امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نام ببرد.

چکیده: صوفیه اساس مکتب خود را ولایت می‌داند. با اینکه اقطاب سلف ایشان جملگی از اهل‌سنت بودند و اعتقاد به ولایت در میان اهل‌سنت و شیعیان با هم متفاوت است، ولیکن صوفیه امروزی اساس مکتب خود را ولایت شیعی معرفی می‌کند.

چکیده: یکی از مهم‌ترین فلسفه‌های ارسال پیامبران الهی، تعلیم و تربیت انسان و رساندن او به کمالات نفسانی و روحانی است. چنانچه خداوند متعال  در این آیه از قرآن می‌فرماید:: «هُوَ الَّذی بَعَثَ فِی الْاُمِّیِّینَ رَسُولاً مِنْهُمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیَاتِهِ وَ یُزَکِّیِهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَ الْحِکْمَهَ وَ اِنْ کَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِی ضَلاَل مُبِین؛[سوره مبارکه جمعه آیه 2] او کسی است که در میان جمعیّت درس نخوانده، پیامبری از خودشان برانگیخت که آیاتش را بر آنان بخواند و آنها را تزکیه کند و کتاب قرآن و حکمت به آنها بیاموزد، هرچند قبل از آن در گمراهی آشکاری بودند.

چکیده: بی تردید آنگونه که وجود هدایتگران راستین در زندگی انسان، (انسانی که در سپردن راه پر پیچ و خم زندگی ناتوان است و درمانده و سقوطش در پرتگاه‌های هلاکت و نابودی، بدون وجود راهنما ضروری و حتمی است) بسیار لازم ومفید می‌باشد. همچنین وجود فریب کارانی که با قصد تخریب عقاید حقه، خود را درلباس به ظاهر حقیقی جا می‌زنند، که بسیار خطرناک و گمراه کننده هستند.

چکیده: وقـتـی حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ظهور کنند، قطعاً حاکمیت و نظام سیاسی جهان دگرگون خواهد شد. ظلم و اسـتـکـبـار، کفر و شرک و نفاق را ریشه کن خواهد شد. آیین پيامبر نور و رحمت (صلی الله علیه و آله) در جهان برپا شده و هـمه عالم زیر پرچم توحید، عدل و مساوات به سوی سعادت حرکت خواهند کرد. امنیت، اقتصاد، و رفاه واقعی  حقیقی در زمان ظهور حضرت بقیه الله (عجل الله تعالی فرجه الشریف) چهره واقعی خود را نشان خواهد داد.

چکیده: منجی باوری و انتظار برای ظهور مردی آسمانی که علیه ظلم و بی‌عدالتی قیام کرده و حکومتی الهی تشکیل می‌دهد، نه‌تنها در اسلام بلکه در مسیحیت نیز وجود دارد. جالب این است که با وجود اختلاف اساسی در مورد شخصیت منجی و نحوه‌ی ظهورش، مشابهت‌هایی هم در منجی باوری اسلام و مسیحیت قابل مشاهده است؛ یکی از این شباهت‌ها مربوط به زمان ظهور منجی است.

چکیده: در کتب معتبر اهل سنت حقایقی نهفته است، که انسان‌های آزاد اندیش و پاک‌سرشت را، بیدار می‌کند و ازدیده‌هایشان پرده ظلمت را، پس می‌زند، هم‌چون کلامی زیبا از عالم بزرگ اهل سنت، مانند «ابن حجر هیتمی مکی» که در كتاب خود «الصواعق المحرقة» که در رد بر شیعه نوشته است، در باب فضائل اهل البیت می‌نویسد: «مقاتل بن سليمان و مفسران پيرو او گفته‌اند كه آيه‌ی «وَ إِنَّهُ لَعِلْمٌ لِلسَّاعَةِ.[زخرف/61] او (عيسى) سبب آگاهى بر روز قيامت است.» درباره مهدى (عليه السلام) نازل گرديده است، یعنی همانا او (حضرت عیسی) نشانه‌ای است برای ساعت.»

چکیده: برخی انبيای الهی مانند حضرت سليمان، حضرت داود و پيامبر اسلام (صلی‌الله عليه و آله) در زمان خود، دارای حكومت بودند، اما عيسی (عليه‌السلام) هيچ گفتاری برای سلطنت در زمان خود بيان نکرده‌اند، در مورد حكومت آخرالزمان نيز از عنوان «پسر انسان» استفاده كرده است، اما اگر در همه سخنان آن بزرگوار دقت كنيم، پی می‌بریم كه ايشان حاكم جهان را شخص ديگری می‌داند، زيرا لقب پسر انسان در همه گفته‌ها، با صفات عيسی (عليه‌السلام) مطابق نيست.