#من_منتظرم

چکیده: هنگام ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) وقایع گوناگونی رخ خواهد داد. یکی از رویدادهای با اهمیت در عصر ظهور مهدوی، نزول حضرت عیسی (علیه السلام) به زمین و اقتدای به امام زمان (علیه السلام) در نماز است.

چکیده: از عقاید سلسله صوفیه گنابادیه، مهدویت نوعیه است. براساس این نظریه علاوه بر مهدویت خاصه حضرت ولی‌عصر (عجل الله فرجه) فرزند امام عسکری (علیه السلام)، مهدویت نوعیه‌ای وجود دارد که به اقطاب سلسله اختصاص می‌یابد و از آن به مهدی ظلی یا تبعی یاد می‌شود.

چکیده: دنیاطلبی و حسادت نسبت به جایگاه علمی، معنوی و اجتماعی اهل‌بیت پیامبر اسلام (صلی‌الله علیه و آله)، باعث شده است تا برخی افراد نادان یا فاسد اقدام به‌کارهای نمایند که موجب انحراف در جامعه شوند.

چکیده: آن‌چه در این نوشتار به آن می‌پردازیم، درباره اقتدای حضرت عیسی (علیه السلام) به امام زمان (علیه السلام) می‌باشد. وهابی در این مناظره می‌کوشد که مقام امام زمان را کم ارزش جلوه دهد و شیعه با استفاده از منابع مورد تایید وهابی به او پاسخ می‌دهد. 

چکیده: در این نوشتار قصد داریم با ذکر چند نکته به کمک آیات و روایات مفهوم «اولواالامر» را بیان کنیم، به‌راستی این اولواالامر، چه کسانی هستند، که خدا در قرآن بدون قید و شرط، دستور به اطاعت از آنان می‌دهد.

چکیده: در اسلام ناب محمدی مسئله ولایت از مهم‌ترین مسائل در اصول دین است و در تبیین قدر و منزلت این جایگاه عظیم و رفیع، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمایند: «من مات و لم یعرف امام زمانه، مات میتة جاهلیة[1] کسی که بمیرد و امام زمان خود را نشناخته باشد، به مرگ جاهلیت مرده است».

چکیده: به‌زعم برخی از اهل‌سنت، در برخی روایات، عنوان شده که اسم حضرت مهدی (علیه السّلام)، اسم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و نام پدرش، نام پدر ایشان (عبدالله) است و به‌واسطه این روایت اعلام می‌کنند که اعتقاد شیعیان به امام، باطل می‌باشد. این شبهه گاهی به گونه‌ای مطرح می‌شود که گویا عقیده همه اهل‌سنت است.

چکیده: «آخرالزمان» اصطلاحی است در فرهنگ ادیان بزرگ دنیا، به معنای آخرین دوران حیات بشر و قبل از برپایی قیامت. در فرهنگ اسلامی، آخرالزمان، هم دوران نبوت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله)، تا وقوع قیامت را شامل می‌شود و هم دوران غیبت و ظهور مهدی موعود (علیه‌السلام).

چکیده: اعتقاد به امامت حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به‌عنوان دوازدهمین امام و آخرین امام از نسل پاک پیامبر اکرم (صلی‌الله علیه و آله و سلم) از مهم‌ترین مسائل مذهب تشیع و حتی مذهب اهل‌سنت بوده که روایات زیادی به راین امر صحت گذاشته که از آن جمله می‌توان به روایت پیامبراکرم (صلی‌الله علیه و آله و سلم) اشاره کرد که می‌فرمایند: «اَلْمَهْدِیُّ مِنْ وُلْدِی اِسْمُهُ اِسْمِی وَ کُنْیَتُهُ کُنْیَتِی وَ هُوَ اَشْبَهُ النَّاسِ بِی خَلْقاً وَ خُلْقاً[1] مهدی از فرزندان من است، اسم او اسم من است و کنیه او کنیه من می‌باشد، او از حیث آفرینش و اخلاق شبیه‌ترین مردم به من است» و از کتب اهل‌سنت نیز می‌توان به این روایت اشاره کرد که پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمایند: «المهدیّ من عترتی من ولد فاطمه[2] مهدی از عترتم و از فرزندان فاطمه است».

چکیده: علی محمد شیرازی در اوّل محرم ۱۲۳۵ ه‍ ق در شیراز متولد شد و پس از وفات پدر، تحت کفالت دایی خود قرار گرفت. وی تعلیمات ابتدائی خود را نزد شیخ عابد، از شاگردان شیخ احمد احسایی و سید کاظم رشتی، آموخت. وی فردی گوشه‌گیر بود و بر اثر دعانویسی و ریاضت‌هایی، مثل رفتن روی پشت بام و وردخوانی در هوای گرم بوشهر و...، مردم او را به نام سید ذکر [۱] می‌خواندند. هم‌چنین عده‌ای او را خورشید‌پرست و برخی نیز پریشان‌گو و دچار اختلال می‌دانستند. او سپس به کربلا رفت و در درس سید کاظم رشتی حاضر شد. چون سید کاظم به نزدیک بودن ظهور وعده می‌داد و برای پس از مرگ خود، رهبر شیخیه را تعیین نکرد، در سال ۱۲۶۰ ه‍‍ ش علی محمد با یاری ملا حسین بشرویه، مدعی جانشینی سید کاظم رشتی شد. او پس از مدتی، ادعا کرد نائب خاصّ و باب امام زمان است و ۱۸ نفر اول را که به او گرویدند، حروف حی خواند.[۲] این ادعا‌ها و مطالب، باعث آشوب در بین مردم شد. برخی از کتاب‌های بابی و بهائی دلالت بر آن دارد که علی محمد به مکه رفت و ملا حسین را به خراسان فرستاد، تا با سوء استفاده از احادیث مربوط به قیام خراسانی و نیز ظهور امام زمان از مکه، زمینه‌های ادعای مهدویت را آماده سازد.

چکیده: احمد همبوشی بصری علی‌رغم ادعای این‌که وی المهدی بعد المهدی است و پس از شهادت امام زمان (علیه‌السلام) اوست سردمدار عالم؛ مدعیست که وی سفیر امام زمان (علیه‌السلام) نیز هست! همان‌طور که می‌دانیم معنای سفارت یعنی: فرستادگی و نیابت خاصه از جانب یک شخص یا یک گروه.

چکیده: از ادعاهای صوفیه جانشینی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. ایشان مدعی هستند که مساله دستگیری بعد از امام زمان به جنید بغدادی رسیده است، و جنید نیز به نیابت از حضرت صاحب الامر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و با اجازه ایشان، نوابی برای هدایت مردم در امور طریقت انتخاب کرده است. در این زمینه قطب فرقه گنابادیه اینچنین می گوید:«جنید در زمان امام دوازدهم (علیه السلام) وظیفه اخذ بیعت را داشت و بعد از غیبت حضرت نیز اجازه داشت که بیعت را ادامه دهد و برای خود جانشین تعیین کند و به آن جانشین هم اجازه جانشین تعیین کردن بدهد.»[1] البته این امر نکته انحرافی است و مخالف عقاید شیعیان‌ می‌باشد زیرا شیعیان معتقد هستند که نواب خاص حضرت صاحب الامر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) منحصر در چهار تن می باشد. اما صوفیه برای خود نواب دیگری بافته‌اند و ایشان را منسوب به امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) نموده و معتقد هستند که بعد از نواب اربعه، نایبانی دیگر وجود دارند که به دستور امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)  مامور به دستگیری مردم در دوران غیبت کبری می‌باشند که این اعتقاد بدون سند، مخالف عقاید شیعیان و احادیث وارد شده در این مورد است.