کرامت اولیا

«کرامت» به معناى «دورى از پستى» و «فرومایگى» است، و روح بزرگوار و منّزه از هر پستى را کریم گویند. کرامت در مقابل دنائت، ذلّت و خوارى است و براى رسیدن به قلّه بلند کرامت باید به سلاح تقوا و پرهیزگارى مجهّز گشت، و تقوا آن است که انسان از هر چه که او را به گناه وا می‌دارد، دورى نماید.

در مسیر عرفان و سیر و سلوک، پیدا شدن کرامت و مکاشفه و کارهای غیر عادی، چیزهایی نیستند که انسان به آنها مغرور شده و آنها را امور چندان مهمی تلقّی کند. اینها از آثار گام های ابتدایی و درجات بسیار نازل عرفان و معرفت شهودی خدای متعال است و عارفان وارسته و راستین هیچ گاه به این امور دل نمی بندند.

امام علی(ع): «آن‌کس که تقوا پیشه کند به آنچه که دوست دارد جاودانه دست‌رسى پیدا می‌کند، خدا او را در منزل کرامت خویش مسکن می‌دهد. خانه‌اى که مخصوص خدا است...