1. سلام! خدا خواهرتون رو بیامرزه ... شوهرشون پس چکاره بودن؟ ایشون هم باید مایه می گذاشتن تا اینطور نشه ...
2. یه مسئله ای در مورد شما خانم ها هست ... چرا همش می خواید آقایون خودشون رو در موقعیتی قرار بدن که گاهی حتی تصویری هم ازش ندارن؟ هر کدوم از ما ممکنه یه واکنش منحصر به فرد از خودمون نشون بدیم ... ولی اینکه پدر و مادر ما پسرا چه خواهند کرد، جای ابهامه؟؟؟ (لااقل برای شخص بنده می تونه در صورت وجود معیار های اصلی، کم اهمیت باشه.)
3. به نظر بنده هم اگه ایشون کنجکاوی بعدی یا احیاناً قبلی در خصوص علت فوت داشتن، به نظرم راستش رو بگید. یه حاج آقائی (که متخصص تو بحث ازدواجه) می گفت: «تا موقعی که یه سری مسائل از شما پرسیده نشده، لازم نیست در موردشون صحبت کنید ... اگه طرف کنجکاوی کرد و پرسید، تلگرافی و کوتاه جواب بدین ... هر چی بیشتر پرسید، شما هم ادامه بدید. البته خلط مبحث نشه ... آدمی زاد برای گناهانش نیاز نیست به هیچ کس غیر از خدا جواب پس بده.» به نظرم خیلی خوبه این رویکرد.
چون این مسئله رو در آینده ایشون متوجه خواهند شد ... پس بهتره کم کم و نه ناگهانی، با همون حسی که راجع به این اتفاق متأثر کننده دارید، طی چند جلسه براشون توضیح بدید. یا می پذیرن ... یا لیاقت شما رو ندارن و می رن که یکی دیگه رو در سطح خودشون پیدا کنن. (منظورم اینه که اگه رفتن، خیلی غصه نخورید ... 100% لیاقت شما رو نداشتن.)
4. مطلب آخر اینکه چون قبلاً پرسیدن، این هنر شماست که چطور مسئله رو براشون (تصریح می کنم ذره ذره) تشریح کنید. (اصلاً اگه لازم شد، براش سناریو بنویسید که دست و پاتونو گم نکنید. فقط دیگه لازم نیست دروغ بگید.)
خودتون رو به خدا بسپرید ... ما پسرا همچین تحفه ای هم نیستیم ... گاهی ارزش اینقدر غصه خوردن رو نداریم.
سلام! این چند وقتی که به ازدواج جدی فکر می کنم به کنار ...
اما قبلاً تصورم این بود که من باید یه آدم ایده آل بشم (یا باشم) تا بتونم با یه آدم ایده آل ازداوج کنم. بعد هر چی صبر کردم، دیدم نه ... خبری نیست. اینجوری اگه پیش برم، باید با یکی همسن مادر ترزا ازدواج کنم؛ اونم تو خانه سالمندان از سر ناچاری ... این رو عرض کردم که بگم خیلی سخت نگیری و دلسرد هم نشی.
از طرف دیگه جامعه ما با اون ایده آل هائی که تو ذهن بنده و شماست، فرق می کنه و همه جور آدمی رو توش می تونی پیدا کنی ... دخترای امروزی هم اونقدر که شما می فرمائید نا امید کننده نیستن! با همه ایرادای احتمالی که شما فرمودین. (نسبت به پسرا هم همین نظر رو دارم.)
به نظرم اول برو دقیق خودت رو بشناس، باور کن که آدمی زادی ... باور کن که دخترا هم آدمی زادن ... بعد متوجه می شی که مهم داشتن کف قابل قبول معیار هاست ... مثلاً 50 از 100 ... بقیه اش رو زن و شوهر یا با هم می سازن یا خراب می کنن. (بستگی به راهبرد زوجین تو زندگیشون داره.) با شما موافقم ... گاهی شناخت دقیق آدما صد سال طول می کشه. حتی اگه اون آدم خودت باشی. اما این دلیل نمی شه که صورت مسئله رو پاک کنی.
بسم الله الرحمن الرحیم
1. سلام! خدا خواهرتون رو بیامرزه ... شوهرشون پس چکاره بودن؟ ایشون هم باید مایه می گذاشتن تا اینطور نشه ...
2. یه مسئله ای در مورد شما خانم ها هست ... چرا همش می خواید آقایون خودشون رو در موقعیتی قرار بدن که گاهی حتی تصویری هم ازش ندارن؟ هر کدوم از ما ممکنه یه واکنش منحصر به فرد از خودمون نشون بدیم ... ولی اینکه پدر و مادر ما پسرا چه خواهند کرد، جای ابهامه؟؟؟ (لااقل برای شخص بنده می تونه در صورت وجود معیار های اصلی، کم اهمیت باشه.)
3. به نظر بنده هم اگه ایشون کنجکاوی بعدی یا احیاناً قبلی در خصوص علت فوت داشتن، به نظرم راستش رو بگید. یه حاج آقائی (که متخصص تو بحث ازدواجه) می گفت: «تا موقعی که یه سری مسائل از شما پرسیده نشده، لازم نیست در موردشون صحبت کنید ... اگه طرف کنجکاوی کرد و پرسید، تلگرافی و کوتاه جواب بدین ... هر چی بیشتر پرسید، شما هم ادامه بدید. البته خلط مبحث نشه ... آدمی زاد برای گناهانش نیاز نیست به هیچ کس غیر از خدا جواب پس بده.» به نظرم خیلی خوبه این رویکرد.
چون این مسئله رو در آینده ایشون متوجه خواهند شد ... پس بهتره کم کم و نه ناگهانی، با همون حسی که راجع به این اتفاق متأثر کننده دارید، طی چند جلسه براشون توضیح بدید. یا می پذیرن ... یا لیاقت شما رو ندارن و می رن که یکی دیگه رو در سطح خودشون پیدا کنن. (منظورم اینه که اگه رفتن، خیلی غصه نخورید ... 100% لیاقت شما رو نداشتن.)
4. مطلب آخر اینکه چون قبلاً پرسیدن، این هنر شماست که چطور مسئله رو براشون (تصریح می کنم ذره ذره) تشریح کنید. (اصلاً اگه لازم شد، براش سناریو بنویسید که دست و پاتونو گم نکنید. فقط دیگه لازم نیست دروغ بگید.)
خودتون رو به خدا بسپرید ... ما پسرا همچین تحفه ای هم نیستیم ... گاهی ارزش اینقدر غصه خوردن رو نداریم.
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک و رحمت الله
خواهش می کنم. البته بعضیا ترس دارن و تن نمی دن به این جور طرح ها ... ولی خب ان شاء الله که زودتر تموم می شه.
به هر حال ناامید نباشین ... حتی با این پیش فرض که همه 39 نفر باقی این طرح رو رها کنن، بنده تا روزی که نفسم یاری کنه و ... ادامه اش می دم.
خلاصه حکایت غریبی داره ... آدم جمع کردن برای این جور حرکت ها ...
بسم الله الرحمن الرحیم
چرا ما ایرانی ها اینقدر اعتماد به نفسمون کمه؟! کار درست هم که انجام بدیم، نگرانیم و بابتش به خودمون مشکوکیم.
بابا چه اشتباهی! چه خطائی ... طرف زیادی آتیشش تند بوده، همین! زیاد سخت نگیرید.
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام! این چند وقتی که به ازدواج جدی فکر می کنم به کنار ...
اما قبلاً تصورم این بود که من باید یه آدم ایده آل بشم (یا باشم) تا بتونم با یه آدم ایده آل ازداوج کنم. بعد هر چی صبر کردم، دیدم نه ... خبری نیست. اینجوری اگه پیش برم، باید با یکی همسن مادر ترزا ازدواج کنم؛ اونم تو خانه سالمندان از سر ناچاری ... این رو عرض کردم که بگم خیلی سخت نگیری و دلسرد هم نشی.
از طرف دیگه جامعه ما با اون ایده آل هائی که تو ذهن بنده و شماست، فرق می کنه و همه جور آدمی رو توش می تونی پیدا کنی ... دخترای امروزی هم اونقدر که شما می فرمائید نا امید کننده نیستن! با همه ایرادای احتمالی که شما فرمودین. (نسبت به پسرا هم همین نظر رو دارم.)
به نظرم اول برو دقیق خودت رو بشناس، باور کن که آدمی زادی ... باور کن که دخترا هم آدمی زادن ... بعد متوجه می شی که مهم داشتن کف قابل قبول معیار هاست ... مثلاً 50 از 100 ... بقیه اش رو زن و شوهر یا با هم می سازن یا خراب می کنن. (بستگی به راهبرد زوجین تو زندگیشون داره.) با شما موافقم ... گاهی شناخت دقیق آدما صد سال طول می کشه. حتی اگه اون آدم خودت باشی. اما این دلیل نمی شه که صورت مسئله رو پاک کنی.
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام عرض شد ...
یکی از دوستان بنده هم هستن.
اسمشون هم رضاست. ان شاء الله به همین زودیا کامل می شه.
صفحه‌ها