مطالب دوستان mansur

با عرض سلام و تشکر از شما کاربر گرامی خروج منی در خواب، خودارضایی محسوب نمی شود. تذکر: 1- یکی از بهترین کارها برای برطرف کرد این حالت آن است که در همان لحظه که این افکار به سراغ شما می آید فکر خود را با کار دیگری مثل مطالعه کردن کتاب از آن افکار خارج کنید تا به خواب بروید. برای مطالعه قبل از خواب، برنامه داشته باشید  یعنی کتابهایی را در کنار محل خوابتان آماده داشته باشید. با تغییر جهت افکار قبل از خواب، به مرور احتلام کمتر می شود. 2- برخی دیگر از راه ها برای برطرف شدن احتلام: با وضو به رختخواب بروید این دعا را بخوانید:  اللّٰهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْاحْتِلامِ، وَمِنْ سُوءِ الْأَحْلامِ، وَمِنْ أَنْ يَتَلاعَبَ بِيَ الشَّيْطانُ فِي الْيَقَظَةِ وَالْمَنامِ [مفاتیح الجنان] خدایا از جُنُب‌شدن و از خوابهای پریشان و از این‌که شیطان در بیداری و خواب مرا بازی دهد، به تو پناه می‌آورم. اما در مورد قسمت دوم سؤال شما این خیلی خوبه که نسبت به گناه خود حساس هستید اما ناامیدی به خصوص نا امیدی از رحمت خدا، خودش گناهی بسیار بزرگ است. دین اسلام در این باره حالت میانه ای را با نام «خوف و رجاء» ارائه کرده است. این راهکار می تواند تعادل انسان را حفظ کند تا از سویی در هنگام گناه، به سرعت توبه کند و به راه درست برگردد و از سوی دیگر، از کار خوب خودش هم مغرور و مطمئن نباشد و برای بهتر شدن تلاش کند.  هیچ کدام از ما معصوم نیستیم ولی مأموریم نهایت تلاش خود را برای گناه نکردن انجام دهیم و از خدا بخواهیم به ما در این راه کمک کند و اگر گناهی از ما سر زد از صمیم قلب، توبه کرده و جبران کنیم. چنین افرادی را خداوند دوست دارد: «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ؛  خداوند توبه‏ كاران و پاكيزگان را دوست مى دارد» سوره بقره، آیه 222 اما در مورد مثالی که مطرح کردید: یکی از حالتهای خارج شدن از تعادل هنگام ارتکاب گناه این است که وسواس فکری نسبت به گناهی که انجام شده باعث شود امور عادی زندگی شما مختل شود و چه بسا از انجام کارهای واجب غافل شوید یا حتی به خاطر مشغولیت فکری بیش از حد به آن گناه، مرتکب گناه دیگری شوید. راهکار: هر وقت احساس کردید گناهی مرتکب شدید سریعا توبه کنید و ذکر استغفار را بر زبان جاری کنید و تصمیم بگیرید بیشتر دقت کنید. اگر توبه از آن گناه نیاز به جبران دارد آن را جبران کنید و امیدوار باشید که خدا بخشیده است. از آن پس، به روال عادی زندگی بازگردید. پیامبر اکرم صلّی الله عليه و آله فرمودند: طُوبى لِمَنْ وَجَدَ فِى صَحيفةِ عَمَلِهِ يَوْمَ القيامَةِ تَحْتَ كُلِّ ذَنْبٍ «اَسْتَغْفِرُ اللّه َ»؛ خوشا به حال آن كس كه روز قيامت، در نامه عملش زير هر گناهى يك «استغفراللّه » بيابد(يعنى پس از هر گناه، توبه كرده باشد). [وسائل الشيعه، ج 11 ص 355]

با عرض سلام و تشکر از شما کاربر گرامی تفاوت سلیقه بین زن و شوهر، طبیعی است اما مهم اینه که اگر نسبت به اشتباه طرف مقابل مطمئن هستیم بتوانیم ضمن همراهی و همدلی، به مرور او را نسبت به اشتباهش آگاه کنیم. قطعا فاصله گرفتن نه تنها مشکل را حل نمی کند بلکه آن را پیچیده تر خواهد کرد. ضمنا باید دلیل این تغییر رفتار همسرتون رو متوجه بشید. قبل از هر چیز هم از خودتون شروع کنید. شاید رفتار شما در قبال همسرتون به اندازه کافی بار عاطفی مثبت و نشاط انگیز نداشته است که او با رفتارهای خاص به دنبال فهماندن این نکته به شما یا نوعی انتقام از بی مهری یا کم مهری شما نسبت خود است. به یاد داشته باشید اولین کسی که می تواند او را نسبت به شادی و نشاط و عواطف مهربانانه سیراب کند شما هستید. ببینید کجای زندگی، همسرتان را از مهربانی و لطف سیراب نساخته اید که او بی تاب شادی است. احتمال دارد از نظر پاسخ به نیاز جنسی، همسرتان احساس می کند به آنچه حقش بوده نرسیده است. در مورد حرف زدن در مورد قبر و قیامت هم لازم نیست مستقیماً از آنها سخنی گفته بشود بلکه مهم این است که کارهایی که انجام می دهیم در راستای آبادانی آخرتمان باشد.

با عرض سلام و تشکر از شما کاربر گرامی قدر اعتقاد توحیدی و توفیق اطاعت و بندگی از خدا در این دنیا را بدانید و مطمئن باشید که کسانی که به تمسخر اعتقادات دینی و مؤمنان می پردازند بالاخره روزی با دیدن عذاب این کار، پشیمان خواهند شد.  در طول تاریخ، همیشه افرادی بوده اند که مؤمنان و حتی انبیاء و اولیای الهی را مورد تمسخر و توهین قرار می دادند؛ چنان که قرآن کریم می فرماید:  «وَلَقَدِ اسْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِّن قَبْلِکَ فَحَاقَ بِالَّذِینَ سَخِرُواْ مِنْهُم مَّا کَانُواْ بِهِ یَسْتَهْزِؤونَ؛  مسلماً پیامبران پیش از تو هم مسخره شدند؛ پس بر کسانی که پیامبران را مسخره می کردند، عذاب و کیفری که همواره به استهزا می گرفتند نازل شد و آنان را فرا گرفت.» [سوره انعام؛آیه 10] بنابراین، با تمام قدرت، از مروارید اعتقاد توحیدی خود مراقبت کنید و به آن دلگرم باشید و نگرانی از توهین ها و تمسخرهای دیگران به دلتان راه ندهید. در ادامه، سؤال شما چند بخش دارد: 1- اینکه می گویند فلان شخصیت دینی یا علمی فلان کار را انجام داد در بسیاری از اوقات شایعه سازی و دروغ است. تازه اگر هم حقیقت داشته باشد هرگز دلیل نمی شود که ما از عقاید درست و دینی خود دست برداریم چون ملاک و معیار، قرآن کریم و کلام و رفتار معصومین علیهم السلام است نه عملکرد انسانهای غیرمعصوم که چه بسا اشتباهاتی دارند یا حتی عاقبتی همراه با کفر و شقاوت پیدا کنند. ضمن اینکه هر کس باید جوابگوی رفتار و اعمال خود باشد و نمی تواند با فرافکنی آن را بر گردن دیگری بیندازد همان طور که قرآن کریم می فرماید:  «كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَهِينَةٌ؛[سوره مدثر، آیه 38] هر کسی در گرو عملی است که انجام داده است.». 2- قرآن کریم کلام خداست و خدای عرب و عجم و همه عالم یکی است. پس سخن خدا به هر زبانی که باشد همه انسان ها به هر زبان و نژادی که باشند باید اطاعت کنند. 3- بعد از نصیحت های فراوان، برخی هرگز تسلیم حق نمی شوند و ایمان نمی آوردند تا جایی خدای متعال به پیامبرش دستور می دهد که آنها را رها کن:  «ذَرْهُمْ يَأْكُلُوا وَيَتَمَتَّعُوا وَيُلْهِهِمُ الْأَمَلُ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ؛ [سوره حجر؛ آیه 3]  بگذارشان تا بخورند و برخوردار شوند و آرزو[ها] سرگرمشان كند پس به زودى خواهند دانست.» 4- اگر احساس می کنید که امر به معروف شما تأثیری ندارد وظیفه ای برای ادامه نصیحت کردن و حتی بحث کردن با آنها ندارید. 5- از نظر فقهی و طبق فتوای مراجع، پذیرایی از روزه خوار، جایز نیست. زیرا به معنای کمک به گناه روزه خواری است. بنابراین، با پذیرایی از آنها در ماه مبارک رمضان، خود را شریک گناه آنها نکنید. 

با سلام و تشکر از شما  ما هم از اینکه چنین شرایطی دارید ناراحت شدیم و سعی می کنیم به شما برای حل این مشکل کمک کنیم. نکته اول: اینگونه ناراحتی ها عادی هستند و همه انسانها وقتی از نزدیکان و دوستان خودشان دور می شوند احساس غم و ناراحتی می کنند. پس بدانید که همه افراد حتی در سن شما ناراحتی هایی در زندگی خود دارند هر چند ممکن است نوع آن ناراحتی ها متفاوت باشد. نکته دوم: درک می کنیم که دوری از مادر و تجربه جدایی پدر و مادر غمی بزرگ است اما در مقابل آن چه کاری می توانید انجام دهید؟ شما دو راه در مقابل خود دارید اول اینکه به این غم و ناراحتی ادامه بدهید که در این صورت گرفتار افسردگی و بیماری می شوید و مشکلات بزرگتری برای شما به وجود می آید. قطعاً این راه حل نیست. راه دوم این است که هنگامی که برای دیدن مادرتان می روید از بودن با او در آن لحظه لذت ببرید و برای زمانهای دیگر برنامه ریزی کنید و زمان خودتان را با مطالعه، ورزش، تفریحات سالم، گذراندن با دوستان خوب و...پُر کنید. با این کار می توانید ضمن لذت بردن از بودن با پدر و مادر، سرگرمی های لذت بخش و سالم دیگری را نیز برای خودتان فراهم نمایید. برنامه ریزی شما می تواند برای رشد و پیشرفت در تحصیل و رسیدن به اهداف و آرزوهایتان در زندگی بسیار به شما کمک کند. یادتان باشد که هر موفقیتی که در زندگی به دست خواهید آورد هر چند هم که کوچک باشد به شما نیرو، روحیه و نشاطی می افزاید که برای موفقیت های بزرگتر به آن نیاز دارید. همچنین می توانید از میان همسن و سالهای اقوامتان دوستانی خوب بیابید تا در مسیر موفقیت با کمک یکدیگر به پیش بروید. امیدواریم به مرور و هر چه زودتر بتوانید جای ناراحتی را به نشاط داده و به موفقیتهای بزرگ دست یابید.