با عرض سلام و تشکر از اینکه سؤال خود را با ما درمیان گذاشتید.
از نظر فقهی چون این کار عمداً نبوده گناهی بر شما نیست.
اما از نظر اخلاقی این بسیار خوب است که شما نسبت به وقایع و رخدادهای هر چند اتفاقی، بی تفاوت نیستید. این روحیه یک فرصت است تا نسبت به اتفاقات پیرامون خود بیشتر دقت کنید چراکه هر اتفاقی می تواند حامل یک پیام یا نکته اخلاقی باشد. نگرانی شما نشان دهنده بیداری وجدانتان است. همین حساسیت را بر روی کارهای دیگری که از روی عمد انجام می دهید گسترش دهید. مثلا نسبت به تضییع حق دیگران یا عدالت در رفتار، مسئولیت پذیری و وجدان کاری، انجام وظیفه، استفاده از عمر و... چقدر حساسیت دارید؟
اینها مسائلی هستند که با اختیار و انتخاب شما انجام می شوند و قطعاً از اتفاقی که ذکر کرده اید مهمترند. نگرانی خود را به سوی مسائل مهم زندگی خود جهت دهی کنید. برای اتفاقی که افتاده نیز می توانید صدقه ای بپردازید یا کار خیری را برای رضای خدا انجام دهید تا آرامش یابید.
قبل از پراختن به سؤال شما لازم است مقدمه ای را بیان کنیم:
رزق و روزی همانند بقیه مشخصات زندگی ما، بستری برای آزمایش بندگان است و ناگفته پیداست که به همان اندازه ای که روزی داده می شویم وظیفه پاسخگویی داریم.
بر این اساس، رزق و روزی فراوان، وظیفه و مسئولیتمان را نیز افزایش می دهد به خصوص اگر مازاد بر نیازمان باشد! از این رو، بهترین نوع دعا در مورد میزان رزق و روزی، رزقی است که به اندازه «کفاف» باشد یعنی به اندازه ای برآوردن نیاز انسان باشد به شکلی که او را محتاج درخواست از مردم نکند.
با این میزان رزق است که انسان می تواند دنیای خود را اداره کند و در آخرت نیز مال و دارایی اش وبال و باری بر دوش او نخواهد بود. کسانی که مالی بیش از احتیاجات خود دارند، برای اضافه دارایی خود باید پاسخگو باشند؛ چرا که در واقع مال آنها نیست بلکه اموال دیگرانی است که در دست او به امانت نهاده شده و باید به صاحبانش برگردانند والّا مجرمند و در آخرت تاوان آنرا پس می دهند.
با این وصف، اگر دارایی شما به اندازه گذران زندگی خود در حد شأن و نیازتان است خدا را شکر کنید؛ زیرا اراده کرده هم دنیایتان را تأمین کند و هم آخرتی سبکبار داشته باشید و این لطف خدا در حق مؤمنان است چنان که از رسول خدا صلّی الله علیه و آله نقل شده که فرمودند:
«طُوبى لِمَن أسلَمَ و كان عَيشُهُ كَفافا؛ خوشا به حال كسى كه تسليم [ رضاى خدا ] باشد و زندگى اش به قدر كفاف.» [الكافي (ط - الإسلامية)، ج2، ص: 140]
نهایتاً اینکه، اگر رزق و روزی به اندازه کمتر از کفاف است باید به دنبال دلیل و علت کم شدن روزی بگردیم. عوامل متعددی باعث کم شدن رزق و روزی می شود. برای مطالعه بیشتر در این مورد می توانید به لینکهای زیر مراجعه کنید:
با عرض سلام و تشکر از اینکه سؤال خود را با ما مطرح کردید. همین که خواستار پیشرفت هستید یعنی زمینه پیشرفت را دارید.
قبل از هر چیز باید مسیر پیشرفت خودتون رو مشخص کنید. برای همین باید تصویر روشنی از اهداف خود در زندگی داشته باشید. هدف اصلی خود را خدا و معنویت قرار دهید و متناسب با آن و شرایط و استعداد و علاقه خود، اهداف زندگی خود را تعیین کنید.
حالا موقع حرکت است. هر چیزی که مانع حرکت و تلاش شماست را از سر راه پیشرفتتان بردارید. اگر عادتی دارید که مانع از رشد شما می شود آن را رفع کنید. اگر در محیطی وقت می گذرانید که تأثیر منفی بر روحیه یا افکار شما دارد یا آن محیط را تغییر دهید یا خود را از آن محیط خارج کنید و در مقابل، در محیطی قرار گیرید که تأثیر مثبت و نیروبخش در انگیزه و افکار شما دارد.
با برآورد امکانات، استعداد و افرادی که می توانند در مسیر پیشرفتتان به شما کمک کنند همه داشته های خود را به میدان بیاورید.
یادتان باشد: «وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى[نجم/39] و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست.»
سعی، به معنای «راه رفتن سریع برای یافتن» است. پس، روز به روز بر تلاش خود بیفزایید و آن را ادامه دهید. البته برای حفظ این روحیه و ادامه یافتن آن، هر وقت لازم دانستید به خود استراحت دهید و در صورت عدم موفقیت در برخی از موارد، آن را به منزله قسمتی از راه بدانید که باید طی کنید.
ضمناً همواره از افراد مورد اعتماد و آگاه در مراحل مختلف کمک فکری و مشورتی بگیرید و خرافات و افکار منفی از جمله «طلسم شدن» و... را از خود دور کنید.
در فراز پایانی دعای صبحا امیرالمؤمنین علیه السلام آمده است که سر به سجده گذاشته و می گوییم: إِلٰهِى قَلْبِى مَحْجُوبٌ، وَ نَفْسِى مَعْيُوبٌ، وَ عَقْلِى مَغْلُوبٌ، وَ هَوَائِى غَالِبٌ، وَ طَاعَتِى قَلِيلٌ، وَ مَعْصِيَتِى كَثِيرٌ، وَ لِسَانِى مُقِرٌّ بِالذُّنُوبِ، فَكَيْفَ حِيلَتِى يَا سَتَّارَ الْعُيُوبِ، وَ يَا عَلَّامَ الْغُيُوبِ، وَ يَا كَاشِفَ الْكُرُوبِ؟ اغْفِرْ ذُنُوبِى كُلَّها بِحُرْمَةِ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، يَا غَفَّارُ يَا غَفَّارُ يَا غَفَّارُ، بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خدای من، دلم در پرده‌های ظلمت پوشیده شده و جانم دچار کاستی گشته و عقلم شکست‌خورده هوای نفسم شده و هوای نفسم بر من چیره گشته و طاعتم اندک و نافرمانیم بسیار و زبانم اقرارکننده به گناهان است، چاره من چیست ای پرده‌پوش عیب‌ها؟ ای دانای نهان‌ها، ای برطرف‌کننده غم‌ها، همه گناهان مرا بیامرز، به احترام محمّد و خاندان محمّد، ای آمرزنده، ای آمرزنده، ای آمرزنده به مهربانی‌ات، ای مهربان‌ترین مهربانان.
برای این مسأله و موارد مشابه آن چند پاسخ بیان می شود:
1- این تعابیر و مشابه اینها، در مقام آموزش به دیگران است و مربوط به خود امام معصوم نیست چراکه یکی از وظایف امام آموزش آداب بندگی خدا به دیگران است.
2- مراتب بندگی حتی در مقام عصمت نیز وجود دارد و معصومین نیز می توانند بر درجه خود بیفزایند. از این رو، منظور از گناهان و اشتباهات در میان معصومین، در مقایسه با اهداف بلند معنویت و تقربی است که می طلبند.
3- منظور، نقصها و گناهان محبین و شیعیان آن حضرت است. امام علیه السلام، به عنوان طلایه دار امت خود، نقص و گناه شیعیانش را نقص خود می داند و از خدا درخواست می کند که این نواقص و گناهان برطرف شوند.
4- شاید منظور امام علیه السلام آن است که اگر نصرت و یاری خدا نبود قلبی محجوب، عقلی ... و گناهانی بسیار می داشت.
با عرض سلام و تشکر از اینکه سؤال خود را با ما درمیان گذاشتید.
از نظر فقهی چون این کار عمداً نبوده گناهی بر شما نیست.
اما از نظر اخلاقی این بسیار خوب است که شما نسبت به وقایع و رخدادهای هر چند اتفاقی، بی تفاوت نیستید. این روحیه یک فرصت است تا نسبت به اتفاقات پیرامون خود بیشتر دقت کنید چراکه هر اتفاقی می تواند حامل یک پیام یا نکته اخلاقی باشد. نگرانی شما نشان دهنده بیداری وجدانتان است. همین حساسیت را بر روی کارهای دیگری که از روی عمد انجام می دهید گسترش دهید. مثلا نسبت به تضییع حق دیگران یا عدالت در رفتار، مسئولیت پذیری و وجدان کاری، انجام وظیفه، استفاده از عمر و... چقدر حساسیت دارید؟
اینها مسائلی هستند که با اختیار و انتخاب شما انجام می شوند و قطعاً از اتفاقی که ذکر کرده اید مهمترند. نگرانی خود را به سوی مسائل مهم زندگی خود جهت دهی کنید. برای اتفاقی که افتاده نیز می توانید صدقه ای بپردازید یا کار خیری را برای رضای خدا انجام دهید تا آرامش یابید.
با عرض سلام خدمت کاربر گرامی
قبل از پراختن به سؤال شما لازم است مقدمه ای را بیان کنیم:
رزق و روزی همانند بقیه مشخصات زندگی ما، بستری برای آزمایش بندگان است و ناگفته پیداست که به همان اندازه ای که روزی داده می شویم وظیفه پاسخگویی داریم.
بر این اساس، رزق و روزی فراوان، وظیفه و مسئولیتمان را نیز افزایش می دهد به خصوص اگر مازاد بر نیازمان باشد! از این رو، بهترین نوع دعا در مورد میزان رزق و روزی، رزقی است که به اندازه «کفاف» باشد یعنی به اندازه ای برآوردن نیاز انسان باشد به شکلی که او را محتاج درخواست از مردم نکند.
با این میزان رزق است که انسان می تواند دنیای خود را اداره کند و در آخرت نیز مال و دارایی اش وبال و باری بر دوش او نخواهد بود. کسانی که مالی بیش از احتیاجات خود دارند، برای اضافه دارایی خود باید پاسخگو باشند؛ چرا که در واقع مال آنها نیست بلکه اموال دیگرانی است که در دست او به امانت نهاده شده و باید به صاحبانش برگردانند والّا مجرمند و در آخرت تاوان آنرا پس می دهند.
با این وصف، اگر دارایی شما به اندازه گذران زندگی خود در حد شأن و نیازتان است خدا را شکر کنید؛ زیرا اراده کرده هم دنیایتان را تأمین کند و هم آخرتی سبکبار داشته باشید و این لطف خدا در حق مؤمنان است چنان که از رسول خدا صلّی الله علیه و آله نقل شده که فرمودند:
«طُوبى لِمَن أسلَمَ و كان عَيشُهُ كَفافا؛ خوشا به حال كسى كه تسليم [ رضاى خدا ] باشد و زندگى اش به قدر كفاف.» [الكافي (ط - الإسلامية)، ج2، ص: 140]
نهایتاً اینکه، اگر رزق و روزی به اندازه کمتر از کفاف است باید به دنبال دلیل و علت کم شدن روزی بگردیم. عوامل متعددی باعث کم شدن رزق و روزی می شود. برای مطالعه بیشتر در این مورد می توانید به لینکهای زیر مراجعه کنید:
چه عوامل باعث کم شدن رزق و روزي انسان مي شود؟ | اندیشه برتر (btid.org)
رزق و روزی دست خداست یا دست ما اندیشه برتر (btid.org)
با عرض سلام خدمت شما کاربر گرامی
عبارت «پوستر حکمتهای نهج البلاغه» را در قسمت جستجوی سایت، تایپ کنید و پوستر مورد نظر خود را از میان یافته های گوگل انتخاب کنید.
با عرض سلام و تشکر از اینکه سؤال خود را با ما مطرح کردید. همین که خواستار پیشرفت هستید یعنی زمینه پیشرفت را دارید.
قبل از هر چیز باید مسیر پیشرفت خودتون رو مشخص کنید. برای همین باید تصویر روشنی از اهداف خود در زندگی داشته باشید. هدف اصلی خود را خدا و معنویت قرار دهید و متناسب با آن و شرایط و استعداد و علاقه خود، اهداف زندگی خود را تعیین کنید.
حالا موقع حرکت است. هر چیزی که مانع حرکت و تلاش شماست را از سر راه پیشرفتتان بردارید. اگر عادتی دارید که مانع از رشد شما می شود آن را رفع کنید. اگر در محیطی وقت می گذرانید که تأثیر منفی بر روحیه یا افکار شما دارد یا آن محیط را تغییر دهید یا خود را از آن محیط خارج کنید و در مقابل، در محیطی قرار گیرید که تأثیر مثبت و نیروبخش در انگیزه و افکار شما دارد.
با برآورد امکانات، استعداد و افرادی که می توانند در مسیر پیشرفتتان به شما کمک کنند همه داشته های خود را به میدان بیاورید.
یادتان باشد: «وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى[نجم/39] و اينكه براى انسان جز حاصل تلاش او نيست.»
سعی، به معنای «راه رفتن سریع برای یافتن» است. پس، روز به روز بر تلاش خود بیفزایید و آن را ادامه دهید. البته برای حفظ این روحیه و ادامه یافتن آن، هر وقت لازم دانستید به خود استراحت دهید و در صورت عدم موفقیت در برخی از موارد، آن را به منزله قسمتی از راه بدانید که باید طی کنید.
ضمناً همواره از افراد مورد اعتماد و آگاه در مراحل مختلف کمک فکری و مشورتی بگیرید و خرافات و افکار منفی از جمله «طلسم شدن» و... را از خود دور کنید.
سلام و تشکر از اینکه سؤال خود را طرح نمودید.
در فراز پایانی دعای صبحا امیرالمؤمنین علیه السلام آمده است که سر به سجده گذاشته و می گوییم: إِلٰهِى قَلْبِى مَحْجُوبٌ، وَ نَفْسِى مَعْيُوبٌ، وَ عَقْلِى مَغْلُوبٌ، وَ هَوَائِى غَالِبٌ، وَ طَاعَتِى قَلِيلٌ، وَ مَعْصِيَتِى كَثِيرٌ، وَ لِسَانِى مُقِرٌّ بِالذُّنُوبِ، فَكَيْفَ حِيلَتِى يَا سَتَّارَ الْعُيُوبِ، وَ يَا عَلَّامَ الْغُيُوبِ، وَ يَا كَاشِفَ الْكُرُوبِ؟ اغْفِرْ ذُنُوبِى كُلَّها بِحُرْمَةِ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، يَا غَفَّارُ يَا غَفَّارُ يَا غَفَّارُ، بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
خدای من، دلم در پرده‌های ظلمت پوشیده شده و جانم دچار کاستی گشته و عقلم شکست‌خورده هوای نفسم شده و هوای نفسم بر من چیره گشته و طاعتم اندک و نافرمانیم بسیار و زبانم اقرارکننده به گناهان است، چاره من چیست ای پرده‌پوش عیب‌ها؟ ای دانای نهان‌ها، ای برطرف‌کننده غم‌ها، همه گناهان مرا بیامرز، به احترام محمّد و خاندان محمّد، ای آمرزنده، ای آمرزنده، ای آمرزنده به مهربانی‌ات، ای مهربان‌ترین مهربانان.
برای این مسأله و موارد مشابه آن چند پاسخ بیان می شود:
1- این تعابیر و مشابه اینها، در مقام آموزش به دیگران است و مربوط به خود امام معصوم نیست چراکه یکی از وظایف امام آموزش آداب بندگی خدا به دیگران است.
2- مراتب بندگی حتی در مقام عصمت نیز وجود دارد و معصومین نیز می توانند بر درجه خود بیفزایند. از این رو، منظور از گناهان و اشتباهات در میان معصومین، در مقایسه با اهداف بلند معنویت و تقربی است که می طلبند.
3- منظور، نقصها و گناهان محبین و شیعیان آن حضرت است. امام علیه السلام، به عنوان طلایه دار امت خود، نقص و گناه شیعیانش را نقص خود می داند و از خدا درخواست می کند که این نواقص و گناهان برطرف شوند.
4- شاید منظور امام علیه السلام آن است که اگر نصرت و یاری خدا نبود قلبی محجوب، عقلی ... و گناهانی بسیار می داشت.
صفحه‌ها