بیعت به معنای بستن پیمان وفاداری و اطاعت با پیامبر(ص) و امام(ع) به هیچ عنوان از طرف ائمه(ع) خصوصا امام علی(ع) مردود یا باطل و لغو شمرده نشده است و مورد استناد و تاکید حضرات معصومین(ع) بوده است. نخستین بیعت در سیره نبوی، بیعتِ حضرت علی(ع) و خدیجه(س) با آن حضرت پس از قبول اسلام بود. بیعت عقبه اول و دوم در مکه روی داد و این دو بیعت، به ویژه بیعت دوم، زمینه ساز هجرت حضرت رسول به مدینه شد. بیعت مسلمانان با رسول اکرم(ص) هنگام حرکت به سوی بدر در مدینه صورت گرفت. بیعت رضوان یا شجره در سال ششم هجرت در حدیبیه و بیعتِ مردان و زنان با پیامبر(ص)، در فتح مکه در سال ۸ هجرت انجام شد. آخرین بیعت زمان پیامبر(ص)، بیعت مسلمانان با حضرت علی(ع) در روز هجدهم سال دهم هجرت در محلّی به نام غدیر خم بود؛ موضوع این بیعت، ولایت و جانشینی حضرت علی(ع) بعد از پیامبر(ص) بود.
با سلام هیچ کتابی با کتاب الکافی فی الدین قابل قیاس نیست الکافی در بغداد و تحت اشراف حسین نوح نوبختی وکیل تام اختیار امام زمان و با تائید حضرت حجت بوده حتی قرن ها قبل از تدوین الکافی ائمه از آن خبر داده اند از جمله:
سَيَخْتَلِفُونَ فِي اَلْكِتَابِ اَلَّذِي مَعَ اَلْقَائِمِ اَلَّذِي يَأْتِيهِمْ بِهِ حَتَّى يُنْكِرُهُ نَاسٌ كَثِيرٌ
تفسير كنز الدقائق , جلد۱۱ , صفحه۴۹۸
الوافي , جلد۲۶ , صفحه۴۴۰
تفسير الصافي , جلد۴ , صفحه۳۶۳
تفسیر البرهان , جلد۴ , صفحه۷۹۳
تفسير نور الثقلين , جلد۲ , صفحه۴۰۰
تفسير كنز الدقائق , جلد۶ , صفحه۲۴۸
تأويل الآيات , جلد۱ , صفحه۵۲۷
.
.
.
.
الكاف كَافٍ لِشِيعَتِنَا هَاءٌ هَادٍ لَهُمْ يَاءٌ وَلِيٌّ لَهُمْ عَيْنٌ عَالِمٌ بِأَهْلِ طَاعَتِنَا صَادٌ صَادِقٌ لَهُمْ وَعْدَهُمْ حَتَّى يَبْلُغَ بِهِمُ اَلْمَنْزِلَةَ اَلَّتِي وَعَدَهَا إِيَّاهُمْ فِي بَطْنِ اَلْقُرْآنِ
تفسير الصافي , جلد۳ , صفحه۲۷۳
تفسیر البرهان , جلد۳ , صفحه۶۹۷
معاني الأخبار , جلد۱ , صفحه۲۸
بحار الأنوار , جلد۸۹ , صفحه۳۷۷
.
.
.
و ......
فرار کردن در خواب هم به معنی رهایی از مشکلات هست. به هر حال تعبیر خوابتان خیر هست : بدست آوردن روزی / رساندن منفعت به دیگران + رهایی از مشکلات
موفق باشید
سلام؛
ظاهر خواب ترسناکه ولی تعبیرش اینطور نیست.
کشتن فرزند در خواب به معنی کسب رزق و روزی است و کشتن دیگران هم به معنی منفعت رساندن به شخص مقتول.
«لا تقتلوا اولادکم خشیة املاق نحن نرزقکم و ایاکم»
عصمت معصومین نه تفضّلى محض است و نه اکتسابى محض؛ بلکه ترکیبى از هر دو عنصر است؛ یعنى، نتیجه تفضّل الهى به آنان، بر اثر شایستگى ارادى آنان است، یعنى، علم خداوند به اینکه این افراد در شرایط عادى، بالاترین حدّ ممکن استعداد خود را که در نهاد هر انسان معمولى نهاده شده، در طاعت و بندگى و قرب به خداوند به کار مى گیرند، سبب گردیده تا از میان افراد بشر، آنان را برگزیند و با اعطاى موهبت علم لدنّى ضمن پاداش و اکرام خود آنان، این افراد را راهنما و پیامبر و امام در جهت هدایت سایر افراد بشر قرار دهد.
خداوند متعال تکلیفى زاید از حدّ استطاعت از آن ها خواسته شود و قطعاً چنین تکلیفى از جانب خداوند نرسیده، بلکه هر کس مطابق قابلیّت و استعدادش تکلیف دارد. و خداوند متعال نعمت هایش را بر اساس استحقاق نمى دهد تا کسى توهّم ظلم یا تبعیض در میان بندگان کند، بلکه نعمت هاىِ او بر اساس تفضّل و حکمت بالغه است که اقتضاى اختلاف به جهت نقص و کمال دارد.
نظام عالم، نظام احسن است و این نظام اقتضا دارد که هر چیز آن در جاى خود و به مقدار ضرورتش باشد. مى دانیم که در هر زمان احتیاج به فرد یا افرادى معصوم است تا حجّت خدا روى زمین بوده و مردم را به حقّ و حقیقت رهنمون سازند. این گونه افراد باید از مقام عصمت برخوردار باشند، لذا خداوند متعال آنان را در عالم «ذر» امتحان کرده، در اصلاب طیّب و طاهر قرار مى دهد و پس از ولادت نیز مشغول ریاضت نفسانى مى شوند تا بتوانند قابلیت هاى لازم را براى دریافت وحى و هدایت بشر کسب نمایند، آن گاه خداوند متعال آنان را کمک کرده و به مقام عالى عصمت مى رساند.
صفحه‌ها