ظاهرا دلیلش این هست که در تمام مدت 16 سال این حس رو با خود داشتید که آنچنانی که باید و شاید همسرتون رو دوست نمی دارید.
16 سال مدت کمی نیست؛ بانوی عزیز!
معمولا در مدتهای مدید، همسران هرچند بد، به هم عادت می کنند، ولو اینکه عشق و علاقه خاصی هم در بین نباشد. و مفارقت براشون بسیار آزار دهنده میشه. لذا قرار را بر فرار ترجیح می دهند.
دوست عزیز؛ شما یکبار که مثلا می خواهید به خانه پدرتون برید با خیال طلاق از همسرتون برید.(البته به همسرتون نگید) ببینید توانش رو دارید؟! آیا دل و دستتون نمی لرزه؟! راه نفس کشیدنتون تنگ نمیشه؟! ببینید لحظه شماری برای برگشتن به خانه نمی کنید؟! (البته بشرطی که سناریویی رو که برای خودتون تدارک می بینید، باور کنید و واقعا بتونید در خیالتون خودتون رو در آستانه طلاق قرار بدید)!
ببینید این حس درتون ایجاد نمیشه که:
باز می لرزد ، دلم ، دستم
باز گویی در جهان دیگری هستم
های ! نخراشی به غفلت گونه ام را ، تیغ
های ، نپریشی صفای زلفکم را ، دست
و آبرویم را نریزی ، دل
ای نخورده مست
لحظه ی دیدار نزدیک است
گاهی دل آدم بهانه میاره! خصوصا زمانی که سرگرمی خاصی هم نداره!
نمیخوام بگم اقدام کنید برای فرزند آوری! ولی میخوام بگم چون مشغله خاصی ندارید دلتون بهانه میگیره! (آخه فرمودید اون علاقه ای که باید باشه نیست؛ نه اینکه هیچ علاقه ای نباشه)
یک موقع هم ممکنه انتظار ما از علاقه خیلی بالا باشه و تعریف وسیعی ازش داشته باشیم که خودمون هم توش گم میشیم! احیانا در موارد دیگه کمالگرا نیستید؟!
خانواده همسرتون رو ضمن احترام بگذارید خارج از دایره زندگیتون؛ چون واقعا هم داخل دایره نیستند. خانواده شما متشکل از خودت و شوهرت هست. بقیه افراد جزء هسته اصلی و اولیه خانواده شما نیستند.
ای کاش خیلی زودتر از این ها از یک مشاوره مجرب کمک میگرفتید. گاهی با یک مشاوره مجازی هم مشکل فرد حل میشه. تا به حال امتحان کردید؟! حتما در برنامه تون یک مشاوره حضوری و یا مجازی رو قرار بدید.
امیدوارم که حال دلتون خوب بشه و دلتون به زندگیتون قرص بشه! اگه عقاید مذهبی دارید، نذر هم جواب میده! امتحانش ضرری نداره!
براتون علاقه ای آرزو میکنم که یک لحظه دوری همسرتون رو نتونید تحمل کنید.
اگر "چارلی چاپلین" گفته که بنده خدا یک چیزی گفته. منظور بدی هم نداشته. سخت نگیرید.
ولی اگر تئوری یک عده شده، باید بگیم:
بنا به روایتی وقتی برای اولین بار جبرائیل (س) بر پیامبر نازل شد با هیبتی که جبرئیل داشت و سنگینی مفاهیم قرآن که پیامبر می فرمایند: ناگاه ندايى از آسمان شنيدم. سربلند كردم، فرشته اى را ديدم كه در كوه حراء نيز آمده بود. از ديدار او به وحشت افتادم و بر روى زانوهاى خود قرار گرفتم.
(البته منظور این نیست که پیامبر نعوذ بالله ترسو بودند؛ خیر! مفاهیم قرآن بقدری سنگین بود که خود قرآن می فرماید: «لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ».(1)
در ادامه پیامبر فرمودند: سپس از راه خود برگشتم و به خانه آمدم و گفتم: «زَمِّلُونِي زَمِّلُونِي»؛ (مرا بپوشانيد). آن گاه مرا پوشاندند. در اين موقع آيات: «يَا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ * قُمْ فَأَنذِرْ»(2)؛ (اى جامه خواب به خود پیچیده [و در بستر آرمیده]! * برخیز و انذار کن).
خداوند در این آیه که گروهی آنرا نخستین سوره نازل شده بر پیامبر می دانند؛ فرمودند: «قُمْ فَأَنذِرْ» (برخیز و انذار کن) نفرمودند: «قُمْ فَبَشِّر» (برخیز و بشارت بده)!
از طرفی دین اسلام که فقط دین رحمت نیست. ما رحمت را در کنار شدت داریم. «مُحَمَّدٌ رَسولُ اللَّهِ ۚ وَالَّذينَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلَى الكُفّارِ رُحَماءُ بَينَهُم».(3) اگرچه رحمت بر غضب سبقت دارد. در دعای جوشن کبیر می خوانیم: «یَا مَنْ سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ». (4)
از طرفی مگر ما کم دعوت به تفکر در قرآن داریم؟! در قرآن آیات «أَفَلَا يَعْقِلُونَ» و «أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ» که خیلی زیاد هست. ما روایت داریم: «أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ التَّفَكُّرِ».(5)
معجزه چه کسی خنداندن کودکان بود؟!
داستان تنور و پیرزن و علی (ع) از مشاهیر تاریخیست. که شاعر گرانقدر جناب "علی موسوی گرمارودی" می سرایند:
چگونه این چنین که بلند بر زبر ماسوا ایستاده ای
در کنار تنور پیرزنی جای میگیری
و زیر مهمیز کودکانه ی بچگکان یتیم؟!
مگر کم توصیه در مورد حق یتیم داریم؟!
چه کسی می گوید : «فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ* وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ»؟؟؟؟(6)
اگر شما بودید انسانیت به مردم یاد می دادید؟!!!!
مگر هدف بعثت پیامبر (ص) غیر از کامل کردن انسانیت است؟!
«إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکَارِمَ الْأَخْلَاقِ» (7)
کیست مصداق : «وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ»؟ (8)
التماس تفکر!
یاعلی
_______________
1. اگر اين قرآن را بر كوهى نازل كرده بوديم، بى شك آن كوه را از خشيت خداوند، خاشع و فرو پاشيده مى‌ديدى (حشر، 21)
2. مدثر ، 1و2
3.محمد [ص] پيامبر خداست و كسانى كه با اويند بر كافران سختگير [و] با همديگر مهربانند. (فتح، 29)
4. ای خدایی که رحمت و مهربانیت از قهر و غضبت سبقت گرفته است.
5. برترین عبادات، اندیشیدن است.
6. و اما [تو نيز به پاس نعمت ما] يتيم را ميازار* و گدا را مران. (ضحی، 9 و 10)
7. به‌راستی که من مبعوث شدم تا شرافت‌های اخلاقی را کامل و تمام کنم [و به مردم بیاموزم]. (سنن كبری، بیهقی، ج 10، ص 192؛ مكارم الاخلاق، رضى الدين حسن بن فضل طبرسى، ص 8؛ بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 67، ص 372)
8. و حقّاً كه تو بر اخلاق بزرگى استوارى (قلم، 4)
اصلاح میکنم: وحده بگو با ( اَ ) ، ( ُ )
منظور متکلم وحده است
السَّلامُ عَلَيْكَ يَا ناظِرَ شَجَرَةِ طُوبىٰ وَسِدْرَةِ الْمُنْتَهىٰ
صرف 14 صیغه فعل مضارع:
حروف مضارعه
أَتَینَ شد ، أَتَینَ
(ی) بر افعال غایب
آید سر مضارع
(یَ) که بیاد، آخر ( ُ )
1. حالا بگو یَفعَلُ
(یَ) که بیاد با (انِ) 1
2. مثنی یَفعَلانِ
(یَ) که بیاد با (ونَ) 2
3. جمع میشه یَفعَلونَ
(تَ) برای مؤنث
مفرد و هم مثنی
(تَ) اولش ، آخر ( ُ )
4. مفرد میشه تَفعَلُ
(تَ) اولش، بعد (انِ)
5. مثنی تَفعَلانِ
جمع مؤنث بگو
6. یَفعَلنَ با (یَ) بگو
(تَ) بر افعال حاضر
مخاطب است،حاضر
(تَ) که بیاد، آخر ( ُ )
7. فِعلِت میشه تَفعَلُ
(تَ) را بذار با (انِ)
8. حالا بگو تَفعَلانِ
(تَ) را بذار با (ونَ)
9. جمع میشه تََفعَلُونَ
مفرد میشه با (ینَ) 3
10. مؤنث ، تَفعَلینَ
مثنی گر خواهانِ
11. باز بگو تَفعَلانِ
اگر زنهای جمعن
12. (تَ) که بیاد تَفعَلنَ
وحده با ( اَ ) ، ( ُ )
13. فِعلِت میشه اَفعلُ
مع الغیر هم با (نَ) ، ( ُ )
14. وقتی بیاد نَفعَلُ
م.خ ... 1381... اولین سال تدریس
یاعلی
__________________
1. (انِ) باید بصورت : آنِ خوانده شود.
2. (ونَ) باید بصورت : اونَ خوانده شود.
3. (ینَ) باید بصورت : اینَ خوانده شود.
سلام بر شما و با آرزوی بهترینها
ظاهرا دلیلش این هست که در تمام مدت 16 سال این حس رو با خود داشتید که آنچنانی که باید و شاید همسرتون رو دوست نمی دارید.
16 سال مدت کمی نیست؛ بانوی عزیز!
معمولا در مدتهای مدید، همسران هرچند بد، به هم عادت می کنند، ولو اینکه عشق و علاقه خاصی هم در بین نباشد. و مفارقت براشون بسیار آزار دهنده میشه. لذا قرار را بر فرار ترجیح می دهند.
دوست عزیز؛ شما یکبار که مثلا می خواهید به خانه پدرتون برید با خیال طلاق از همسرتون برید.(البته به همسرتون نگید) ببینید توانش رو دارید؟! آیا دل و دستتون نمی لرزه؟! راه نفس کشیدنتون تنگ نمیشه؟! ببینید لحظه شماری برای برگشتن به خانه نمی کنید؟! (البته بشرطی که سناریویی رو که برای خودتون تدارک می بینید، باور کنید و واقعا بتونید در خیالتون خودتون رو در آستانه طلاق قرار بدید)!
ببینید این حس درتون ایجاد نمیشه که:
باز می لرزد ، دلم ، دستم
باز گویی در جهان دیگری هستم
های ! نخراشی به غفلت گونه ام را ، تیغ
های ، نپریشی صفای زلفکم را ، دست
و آبرویم را نریزی ، دل
ای نخورده مست
لحظه ی دیدار نزدیک است
گاهی دل آدم بهانه میاره! خصوصا زمانی که سرگرمی خاصی هم نداره!
نمیخوام بگم اقدام کنید برای فرزند آوری! ولی میخوام بگم چون مشغله خاصی ندارید دلتون بهانه میگیره! (آخه فرمودید اون علاقه ای که باید باشه نیست؛ نه اینکه هیچ علاقه ای نباشه)
یک موقع هم ممکنه انتظار ما از علاقه خیلی بالا باشه و تعریف وسیعی ازش داشته باشیم که خودمون هم توش گم میشیم! احیانا در موارد دیگه کمالگرا نیستید؟!
خانواده همسرتون رو ضمن احترام بگذارید خارج از دایره زندگیتون؛ چون واقعا هم داخل دایره نیستند. خانواده شما متشکل از خودت و شوهرت هست. بقیه افراد جزء هسته اصلی و اولیه خانواده شما نیستند.
ای کاش خیلی زودتر از این ها از یک مشاوره مجرب کمک میگرفتید. گاهی با یک مشاوره مجازی هم مشکل فرد حل میشه. تا به حال امتحان کردید؟! حتما در برنامه تون یک مشاوره حضوری و یا مجازی رو قرار بدید.
امیدوارم که حال دلتون خوب بشه و دلتون به زندگیتون قرص بشه! اگه عقاید مذهبی دارید، نذر هم جواب میده! امتحانش ضرری نداره!
براتون علاقه ای آرزو میکنم که یک لحظه دوری همسرتون رو نتونید تحمل کنید.
یاعلی
سلام بر شما کاربر عزیز
اگر "چارلی چاپلین" گفته که بنده خدا یک چیزی گفته. منظور بدی هم نداشته. سخت نگیرید.
ولی اگر تئوری یک عده شده، باید بگیم:
بنا به روایتی وقتی برای اولین بار جبرائیل (س) بر پیامبر نازل شد با هیبتی که جبرئیل داشت و سنگینی مفاهیم قرآن که پیامبر می فرمایند: ناگاه ندايى از آسمان شنيدم. سربلند كردم، فرشته اى را ديدم كه در كوه حراء نيز آمده بود. از ديدار او به وحشت افتادم و بر روى زانوهاى خود قرار گرفتم.
(البته منظور این نیست که پیامبر نعوذ بالله ترسو بودند؛ خیر! مفاهیم قرآن بقدری سنگین بود که خود قرآن می فرماید: «لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ».(1)
در ادامه پیامبر فرمودند: سپس از راه خود برگشتم و به خانه آمدم و گفتم: «زَمِّلُونِي زَمِّلُونِي»؛ (مرا بپوشانيد). آن گاه مرا پوشاندند. در اين موقع آيات: «يَا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ * قُمْ فَأَنذِرْ»(2)؛ (اى جامه خواب به خود پیچیده [و در بستر آرمیده]! * برخیز و انذار کن).
خداوند در این آیه که گروهی آنرا نخستین سوره نازل شده بر پیامبر می دانند؛ فرمودند: «قُمْ فَأَنذِرْ» (برخیز و انذار کن) نفرمودند: «قُمْ فَبَشِّر» (برخیز و بشارت بده)!
از طرفی دین اسلام که فقط دین رحمت نیست. ما رحمت را در کنار شدت داریم. «مُحَمَّدٌ رَسولُ اللَّهِ ۚ وَالَّذينَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلَى الكُفّارِ رُحَماءُ بَينَهُم».(3) اگرچه رحمت بر غضب سبقت دارد. در دعای جوشن کبیر می خوانیم: «یَا مَنْ سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبَهُ». (4)
از طرفی مگر ما کم دعوت به تفکر در قرآن داریم؟! در قرآن آیات «أَفَلَا يَعْقِلُونَ» و «أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ» که خیلی زیاد هست. ما روایت داریم: «أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ التَّفَكُّرِ».(5)
معجزه چه کسی خنداندن کودکان بود؟!
داستان تنور و پیرزن و علی (ع) از مشاهیر تاریخیست. که شاعر گرانقدر جناب "علی موسوی گرمارودی" می سرایند:
چگونه این چنین که بلند بر زبر ماسوا ایستاده ای
در کنار تنور پیرزنی جای میگیری
و زیر مهمیز کودکانه ی بچگکان یتیم؟!
مگر کم توصیه در مورد حق یتیم داریم؟!
چه کسی می گوید : «فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ* وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ»؟؟؟؟(6)
اگر شما بودید انسانیت به مردم یاد می دادید؟!!!!
مگر هدف بعثت پیامبر (ص) غیر از کامل کردن انسانیت است؟!
«إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکَارِمَ الْأَخْلَاقِ» (7)
کیست مصداق : «وَإِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٍ»؟ (8)
التماس تفکر!
یاعلی
_______________
1. اگر اين قرآن را بر كوهى نازل كرده بوديم، بى شك آن كوه را از خشيت خداوند، خاشع و فرو پاشيده مى‌ديدى (حشر، 21)
2. مدثر ، 1و2
3.محمد [ص] پيامبر خداست و كسانى كه با اويند بر كافران سختگير [و] با همديگر مهربانند. (فتح، 29)
4. ای خدایی که رحمت و مهربانیت از قهر و غضبت سبقت گرفته است.
5. برترین عبادات، اندیشیدن است.
6. و اما [تو نيز به پاس نعمت ما] يتيم را ميازار* و گدا را مران. (ضحی، 9 و 10)
7. به‌راستی که من مبعوث شدم تا شرافت‌های اخلاقی را کامل و تمام کنم [و به مردم بیاموزم]. (سنن كبری، بیهقی، ج 10، ص 192؛ مكارم الاخلاق، رضى الدين حسن بن فضل طبرسى، ص 8؛ بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 67، ص 372)
8. و حقّاً كه تو بر اخلاق بزرگى استوارى (قلم، 4)
خیلی گلی
صفحه‌ها