مطالب دوستان به تو از دور سلام

سلام خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما از این که در این وادی پا گذاشتید، اصل این انتخاب پسندیده است. پس قدر خودتون رو بدونید. معدود شغلهایی هستند که انگیزه شخص فراتر از منافع شخصی است. معلمی بخصوص در این دوره زمونه یعنی گذشتن از خود، در چهت تنویر و افزودن دیگران. معلمی از حیطه خودمحوری فاصله داره و بیشتر به حیطه دگر محوری نزدیک تر است و یک مصداق بارز برای خدمت به خلق هستش که شما می تونید این انگیزه رو تا آخرین سال خدمت خود داشته باشید. این جمله معروف از ایت الله فاضل لنکرانی رو ملاحظه بفرمایید: آیت‌الله فاضل لنکرانی می‌فرمود: «من 50 سال است دارم اسلام می‌خوانم. بگذار خلاصه اش را برایت بگویم: واجباتت را انجام بده؛ به جای مستحبات، تا می‌توانی به کار مردم برس؛ کار مردم را راه بینداز. اگر قیامت کسی از تو سئوال کرد، بگو فاضل گفته بود.» انگیزه های شما هر چقدر در خودتون متمرکز تر و خودمحوری تر باشه، یعنی در انگیزه فقط خودتون رو ببینید، سرد تر و از شور و شوق کمتری برخوردار خواهید شد، اما هر چه از وادی خودتون خارج بشید و روی خلق خدا و هدایت اونها و تنویر ذهن اونها متمرکز بشید، انگیزه شما بیش از پیش تقویت خواهد شد. برای تقویت انگیزه شما می تونید از معلمان متعهد و موفقی که سالیان سال در این وادی بودن بشنوید و گفتگو کنید که این وادی چقدر می تونه شیرین باشه در عین سختی هاش. اگر شما بدانید که شاگردان شما ، راهبران کشور در آینده خواهند شد، این نقش مفید بودن رو جامعه رو بیشتر حس خواهید کرد. عوامل کم انگیزگی خودتون رو بشناسید که نوعا بخاطر دریافت افکار و سیگنالهای منفی است که در ذهن خود پرورش می دید. گاهی این افکار منفی ناشی از ضعف اعتماد به نفس هست، گاهی استرس از آینده که چه خواهد شد و .. وادی معلمی همچون وادی رسالت انبیاء الهی است که پیامبران چون اتکاء به نظر و لطف خدا داشتند شما نیز باید اینگونه باشید. علاوه بر فضیلت تعلیم، خود تعلّم هم فضیلت دارد. معلم علاوه بر تعلیم خودش هم در وادی تجربه مواردی رو تعلّم خواهد کرد، چون بخشی از علم، تجربه است. پس شما در وادی پا گذاشتید که از دو طرف شما رو بالنده خواهد کرد. تعامل با بچه، فایده دیگر معلمی است که با تعامل با بچه ها شما کودک درون خودتون رو زنده و یادآور میشید. و این به نشاط زندگی شما خواهد افزود، هر چند الان که در معرکه قرار نگرفتید، چنین تصوری رو نداشته باشید و این طبیعی است. خلاصه اینکه شما برای تقویت انگیزه باید از لاک خودتون بیرون بیایید و فراتر از خود؛ حقائق رو بهتر و زیباتر ببینید. دانش آموزان منتظر حضور یک معلم پویا و کوشایی مثل شما هستند. و بچه ها چنین معلمی رو دوست دارند، پس رابطه تقابلی معلمی و شاگردی اقتضا می کنه که شما هم برای روز دیدار روز شماری کنید و از این تعامل علمی خرسند باشید. و در این راه همیشه خدا و کار برای خدا رو فراموش نکنید تا این اخلاص درونی پیشروان خدمت شما باشد. بهترین ها رو برای شما آرزومندم

سلام و عرض ادب خدمت شما هموطن گرامی تشکر از شما و اعتماد شما به مجموعه اندیشه برتر سوال فرمودید که بخاطر خطایی که انجام دادید از مرگ می ترسید. دچار وسواس شدید و نماز رو ترک کردید. آنچه در مرتبه اول باید بهش پرداخت حفظ آرامش شماست. و در مرتبه بعد، اصلاح نگرش شما به خدا بخاطر گذشته شما و در مرتبه بعد برگشت به نماز و اصلاح رفتارتون و غلبه بر وسواسی تون هستش. خب ببینید این ترس ناشی از ناامیدی است و ناامیدی از این ناشی میشه که فکر می کنید به بن بست رسیدید یا نگرش کاملی از خدای خود ندارید اجازه بدید یه مثال بزنم: مثل اینکه در یه کوچه بن بست واقع شدید و حیوانی ابتدای کوچه با شما مواجه شده، اینجا در چند صورت طبعا باید بترسید 1- مجهز نباشید 2- راه فراری نداشته باشید 3- یا حیوان رو قوی و درنده ببینید، یا اینکه خودتون رو ضعیف تر از حیوان بیینید. با توضیحاتی که عرض میشه براتون روشن میکنم که در مورد مساله شما ، شما هم مجهز هستید و هم راه فرار دارید و هم قوی تر از گناه هستید. چون یکی از آثار خطا و گناه اینه که نگرش و دیدگاه آدمی رو دستخوش تغییر قرار میده، که با واقعیت فرسنگها فاصله داره. 1- شما مجهز هستید. کسی رو دارید که به راحتی می تونه دست شما رو بگیره و از مخمصه نجات بده، که لازم هست شناخت خودتون رو نسبت به این نیروی کمکی ارتقاء بدید. اون هم کسی نیست جز خدا.   خدا بسیار بزرگتر از کوهها و آسمانها و حتی خطایی است که انجام دادید. پس دلتون رو می تونید با رفتن در آغوش خدا خوش کنید. دقت کنید همون خدایی که گفته این کار گناه هست، همون خدا گفته اگر دوباره به سمت من بیایید اون خطا رو نادیده می گیرم. چیزی غیر از این و بالاتر از این می خواهید. اینم حرف من نیست، حرف خود خودشه قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ ﴿۵۳﴾ بگو اى بندگانم که بر خویش ستم کرده اید، از رحمت الهى نوميد مباشيد، چرا كه خداوند همه گناهان را میبخشد، كه او آمرزگار مهربان است‏ (۵۳ زمر) خب وقتی خدا و دوستی به این مهربانی دارید که بالاتر و مهربونتر از خودش کسی نیست، نزدیک و در دسترس شما هست ( وَإِذا سَأَلَكَ عِبادي عَنّي فَإِنّي قَريبٌ ؛ هنگامی که بندگان من از تو درباره من سوال کردند بگو من خیلی نزدیکم.186/ بقره )، مختار هستش و  هیچ کس نمی تونه او رو بخاطر تصمیماتش بازخواست کنه، با همه این توصیفات که یک چنین خدایی دارید، چه ترسی می مونه؟! 2- راه فرار دارید: به این دعا که بخشی از یک مناجات هستش دقت کنید: إِلَهِي أَنْتَ الَّذِي فَتَحْتَ لِعِبَادِكَ بَابا إِلَى عَفْوِكَ سَمَّيْتَهُ التَّوْبَةَ فَقُلْتَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحا فَمَا عُذْرُ مَنْ أَغْفَلَ دُخُولَ الْبَابِ بَعْدَ فَتْحِهِ : خدايا تويى كه به روى بندگانت درى به سوى بخششت گشودى‏ و آن را توبه ناميدى، و خود فرمودى:«بازگرديد به جانب خدا، بازگشتى خالصانه»، پس عذر كسى ‏كه از ورود به اين در، بعد از گشوده شدنش غفلت ورزد، چه مى ‏تواند باشد؟ اصلا خود خدا دستور به فرار از گناه و گمراهی به سمت خودش رو صادر کرده که فرمود  «فَفِرُّوا إِلَى اللَّهِ ۖ ؛ پس به سوی خدا بگریزید (50/ذاریات) پس همانطور که دیدید باز هم راه فرار هست و راه بن بست نیست و این اراده بعلاوه اصلاح شناخت شما رو می خواد 3- و در اخر باید بگم که شما از گناه قوی تر هستید. یعنی با پشیمانی که خدا رو شکر دارید و عزم بر ترکی که دارید و تعهدی که از این ببعد نسبت به ورود معنویت به قلب و روان خودتون دارید (با انجام واجبات و ترک محرمات) می تونید اون گناه رو متلاشی کنید به گونه ای که به تدریج اون اثر رو ذوب کنید و در نهایت اون  اثر رو در وجود خودتون اصلا نبینید. کما اینکه حضرت رسول ص فرمود: «التّائبُ مِن الذَّنبِ كَمَـنْ لا ذَنْبَ لَهُ . [ كنز العمّال : 10174. ] پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : كسى كه از گناه، توبه كندمانند كسى است كه اصلا گناهى نكرده است.» همانطور که عرض شد، گناه، نوع نگرش شما رو به هستی و حقیقت تغییر خواهد داد. اما بعد که توبه کردید و بجای اثار بد گناه، نور و معنویت اومد به قلبتون (که البته مدتی طول می کشه)، تازه متوجه بعضی حقائق می شید که ای بابا ، خدا از اول هم مهربون بوده و من بی خودی آیه یأس می خوندم. اینم حرف من نیست و حرف خودش هست. به این ایه و بخصوص اخر آیه دقت کنید وَمَنْ يَعْمَلْ سُوءًا أَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللَّهَ يَجِدِ اللَّهَ غَفُورًا رَحِيمًا ؛ (110 نساء) و هر کس کار زشتی کند یا برخود ستم ورزد، سپس از خدا آمرزش بخواهد، خدا را بسیار آمرزنده و مهربان خواهد یافت. پس همانطور که می بینید راه باز هست و اراده شما هم قوی و طرف شما هم مهربان و دم دست. درون، وقتی زیبا شد،همه چیز رو زیبا خواهید دید. زندگی رو زیبا و پر معنی خواهید دید. خالق زیبایی ها رو دوست خواهید داشت. اونوقته که خدا رو به عنوان یک دوست که شایسته پرستش هست دوست خواهید داشت، در نهایت اشتیاق شما برای دیدن این دوست بیشتر و بیشتر خواهد شد، و شما نه تنها از مرگ نخواهید ترسید بلکه همچون یه پرنده که از قفس می پره از این قفس دنیا، مشتقانه آزادی و انتظار دیدار خدا رو خواهید داشت. «فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا ؛ پس هر كس به لقاى پروردگار خود اميد دارد بايد به كار شايسته بپردازد، و هيچ كس را در پرستش پروردگارش شريك نسازد.» » (110 سوره کهف) پس با این نکته باید عرض کنم که خدا مهربونه و مهربونیش از مهربونی مادر هم بیشتره چرا که خدا خالق مادر هستش. پس درسته که کار بدی کردید اما این دلیل نمیشه که جلوی کار و راه خوب رو بر خودتون ببندید. ترسی که دارید بخاطر این هست که از ارتباط با خدا خودتون رو محروم کردید. مثل کودکی که از روی عمد چادر مادرش رو رها کرده و در بازار واهمه این رو داره که هر اتفاقی ممکنه براش بیفته. شما مجددا باید به دامان و در  پناه خدا برگردید. و در وادی امن و امنیت الهی قرار بگیرید. مجددا نماز تون رو بخونید و هیچ اعتنایی به شکهایی که در نماز براتون ایجاد میشه نکنید. چون شک، برای افراد وسواسی هیچ اعتباری نداره و رضایت دل و قلب این اشخاص به هیچ وجه ملاک رفتار نیست. بلکه هر چه هست ملاک، عرف مردم متدین هست. چه در کمیت نماز و چه در کیفیت نماز. که اگر لازم باشه در این زمینه بیشتر بحث خواهیم کرد. برای این منظور پیشنهاد میشه به این لینک مراجعه بفرمایید http://btid.org/node/213569 وقتی توبه کردید گویا هیچ گناهی نکردید و وقتی مجددا به نماز برگشتید، شما بهشتی خواهید شد. چون نماز کلید بهشت هستش. که در این صورت هیچ واهمه ای نباید داشته باشید.اصلا بهشت رو برای شما آفریدن و لذا از این فرصت باید استفاده کرد و با عشق و دوستی با خدا به خوشبختی همیشگی رسید. واهمه شما از این بابت هست که تاکنون آنچه خودتون دوست داشتید انجام دادید، (چه گناه، چه ترک نماز)، اما اگر کاری که خدا دوست داره انجام بدید (توبه، برگشت به نماز، رعایت احکام وسواسی )، از این حالت خارج خواهید شد، هم وسواسی شما حل میشه و هم از زندگی لذت خواهید برد و مشتقانه انتظار بهشت خدا را خواهد کشید. در صورت تمایل، بعد از دو هفته گزارشی از روند پیشرفت کاری خودتون رو به ما بدید، تا در ضمن عزم و اراده شما، راهنمایی های بیشتری خدمت شما عرض کنم بهترین ها رو برای شما آرزومندم

سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر 1- بله، اموات صداها را می شنوند. در کامل الزیارة از حضرت امام صادق (علیه السلام) روایت کرده که فرمود:اگر مردگان را پیش از طلوع آفتاب زیارت کنید و سلام بگویید، می شنوند و جواب شما را می دهند (اما شما نیمی شنوید) و اگر بعد از طلوع زیارت کنید و سلام بگویید، می شنوند، اما جواب نمی دهند(محدث قمی، مفاتیح الجنان، بخش زیارت قبور مؤمنین.) 2 - برای صحبت با اموات لزومی نداره با صدای بلند صحبت کنید، اما اینکه صدای دل شما رو هم بشنوند یا خیر، بستگی به میت داره که ارزش روح او چقدر باشه، چقدر زلال باشه و چقدر سنگین و مکدر. اگر روح میت زلال و لطیف باشه، قبل از سخن گفتن شخص زائر، آنچه قرار است گفته شود قبل از گفتن متوجه میشود. و لذا بسته به روح میت (بنا بر عملکردی که در دنیا داشته) گاهی برای شنیدن لازم هست که کلام خود رو به زبان بیارید و به زبان درون بسنده نکنید 3- همچون جواب سوال قبل، باز بسته به  تعالی و درجه روح میت، اجمالا اموات متوجه حضور بازماندگان می شوند.  اما زیارت کردن در بعضی زمان ها مکروه هست مثل شب. در روایت است که هنگام شب ارواح مومنین و مومنات در وادی السلام جمع می شوند و ارواح کفار در برهوت. و از اینکه ارواح مومنین در شب به طور ویژه و بر سر مزار  توسط بازماندگان مورد توجه قرار بگیرند برایشان ناخوشایند است. چون در آن حال (شب) ارواح مومنین در یک موقعیت مکانی پر برکت و پر فضیلتی هستند (وادی السلام).  و دوست ندارن توجه شون به غیر اون منصرف بشه. 4- قبولی یا عدم قبولی هم بسته به دعا کننده است و هم روح میت. اگر دعا کننده اهل تقوا باشد، یعنی شرایط دعا رو رعایت کند، مثلا برای ریا نباشد،و ... دعایش قطعا پذیرفته خواهد شد، و بخصوص اثر این دعا برای خود دعا کننده (علاوه بر میت) هم نوشته خواهد شد. (اثر دعا منحصر برای میت نیست). اما این اثر داشتن برای میت منوط به قابلیت دریافت روح میت دارد. اگر میت کافر باشد، دعا در حقش اثری ندارد حتی اگر پیامبر ص دعا کند. اما نوعا دعا در حق مسلمان پذیرفته می شود. 5- صوت قران، اثر تکوینی و حاوی ثواب دارد، همانطور که نگاه کردن و نوشتن قران بدون قرائت اثر خودش را خواهد داشت. همه چیز قران نور است، حتی اگر صوت از سیستم باشد، و میت مسلمان باز بنا به ظرفیت و قابلیتی که دارد از این صوت بهره میبرد، اما قرائت خود شخص که هم نگاه را تامین می کند و هم صوت قران رو هر دو دارد و اراده و تصمیم شخص رو درگیر می کند از فضیلت بیشتری برخوردار است. 6- باز هم اجمالا اموات از بازماندگان یاد می کنند. البته بستگی دارد که شخص مومن یا کافر باشد. اگر مومن باشد هر از گاهی به خانواده خود سر می زنن و از اخبار نیکو و مسرت بخش با خبر می شوند و بالعکس کافر در جریان اخبار ناگوار و ناراحت کننده قرار می گیرند. 7- در عالم برزخ، زمان چندان معنی ندارد. کسی که در قدیم مرده باشه و کسی که الان مرده باشه، چه بسا همدیگر رو ملاقات کنند در صورتی که تناسب روحی با هم داشته باشند. 8- در عالم برزخ مکان مادی هم معنی ندارد. جغرافیا و محل فوت تفاوتی ندارد. یکی قطب شمال باشد و دیگری قطب جنوب، اگر تناسب روحی داشته باشند می توانند همدیگر رو ملاقات کنند 9- امر حق الناس بسیار مهم است، که اگر در این دنیا حلالیت طلبی شود بسیار راحتتر خواهد بود تا اینکه با گرفتاری های برزخ و معامله خوبیها و بدیها قضیه برطرف شود. در واقع اگر کسی این مساله رو در عالم دنیا حل نکند خسارت محض خواهد بود. حیا در این زمینه جا ندارد. اینکه فکر می کنید بعد از حلالیت طلبی ، به شما تیکه می ندازند یا مسخره می کنند، اینها وسوسه های شیطان است که راه نجات رو بر شما ببنده. پس به هیچ وجه نباید اعتنا کرد. حتی این تیکه پرانی ها و تحمل این قضیه بسیار راحتتر از گرفتاریهای چندین هزار سال عالم برزخ خواهد بود. اگر می خواهید که به شما تمسخر نکنن، پیشنهاد می دیم که قبل از حلالیت طلبی، آمادگی ذهنی ایجاد کنید، مثلا پیامک بدید و ابراز پشیمانی کنید، اون هم به طور مکرر. نهایت اگر باز هم تمسخر کردند مثلا بگن چیشد متحول شدی؟ بگید شکر خدا آره. کمی فکر کردم، آینده دور خودم رو دیدم، به خودم اومدم. اگر صادق باشید راحتتر به حل مشکل می رسید. (النجاه فی الصدق؛ راه نجات و خوشبختی در صدق و راستگویی است) بهترین ها رو برای شما آرزومندم  

سلام خدمت شما کاربر محترم ضمن سپاس از همراهی شما با مجموعه اندیشه برتر مفتخر هستیم که با کسی مکاتبه داریم که علی رغم خطاهای گذشته، اونقدر برای خودش ارزش قائل هست که به فکر جبران گذشته خودش هست. اونقدر برای سرنوشت خودش اهمیت قائل است که دغدغه کسب رضایت خدا رو داره، پس قدر خودتون رو بدونید و کماکان بر مسیر حق و معنویت و رنگ الهی داشتن گذران زندگی داشته باشید. توبه مراحلی دارد که کمترین آن، پشیمانی از گذشته و عزم بر ترک و اصلاح هست. (در غیر موارد حق الناس که اگر حق الناسی هم ضایع شده باشد باید جبران شود). قران در این زمینه می فرماید : فَمَنْ تَابَ مِنْ بَعْدِ ظُلْمِهِ وَأَصْلَحَ فَإِنَّ اللَّهَ يَتُوبُ عَلَيْهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ ؛ پس هر که پس از ستمی که کرده توبه نمود و کار خود را اصلاح کرد از آن پس خدا او را خواهد بخشید، که خدا بخشنده و مهربان است. (39/ مائده) بالاترین مراحل توبه «توبه نصوح» هستش که انسان به کلی روح و بدنش از عوارض گناه پاک می شود که ذوب شدن گوشت بدن از این بابت هست. البته ذوب شدن بدن در رابطه با گناهانی است که شخص با حرام بدن خودش رو رشد داده، مثلا مال حرام، گوشت حرام، خوراکی حرام خورده در این صورت چنین توبه ای لازم میشه، نه در مورد هر گناهی. پس در رابطه با سوال شما باید گفت که اینگونه نیست که در قبال هر گناهی باید گوشت بدن نیز ذوب شود. اما راجع به سوال دوم شما که از کجا بدونیم خدا توبه شما رو بخشیده، این رو از دو طریق میشه فهمید 1- عملکرد خود شخص: اگر به آیه شریفه دقت بفرمایید بخشش توبه منوط به اصلاح و ترک گناه است. یعنی همین که شما بخاطر عزمی که بر ترک گناه داشتید و دارید و در صدد اصلاح بر اومدید، و رویکرد خودتون رو تغییر دادید، همین یعنی اینکه نظر مغفرت خدا شامل حال شما شده که در نتیجه میلی به گناه گذشته ندارید. و الا اگر نظر مغفرت خدا شامل حال شما نشده بود کما کان در شرایط گذشته زندگی می کردید. 2- حس درونی خود شخص: خود شخص بعد از توبه و برگشت به سمت خدا، یک حالتی در درون خود حس می کنم که واقعا اثری از گناه در خود نمی بیند. نه تنها لذتی از گناه نمی برد بلکه از گناه متنفر است، این حالت وقتی پیش می اید که معنویت بر قلب شخص حاکم شده و خدا بجای تاریکی گناه، نورانیت معنویت جایگزین کرده، در این حالت شخص به وضوح و بالوجدان می بیند که خدا در حقش مهربان بوده و هست. به این آیه شریفه دقت بفرمایید: وَمَنْ يَعْمَلْ سُوءًا أَوْ يَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ يَسْتَغْفِرِ اللَّهَ يَجِدِ اللَّهَ غَفُورًا رَحِيمًا ؛ کسی که کار بدی انجام دهد یا به خود ستم کند، سپس از خداوند طلب آمرزش نماید، خدا را آمرزنده و مهربان خواهد یافت. (110 نساء) بهترین ها رو برای شما آرزومندم