مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم خودارضایی یکی از بزرگترین گناهانی است که گریبان‌گیر برخی از انسان‌ها به خصوص جوانان می‌شود و قرآن کریم به کسی که خودارضایی می‌کند، وعده عذاب داده است؛ یعنی یکی از گناهان بزرگ به حساب می‌آید. عذاب اخروی بر این کار: یک. کسی که مبتلی به این گناه شود، ملعون است و انسان ملعون، اگر توبه نکند و از دنیا برود، از رحمت الهی به دور است و گرفتار عذاب جهنم می‌شود. دو. خداوند در روز قیامت اصلا به آنها توجه ندارد. خداوند با چند گروه سخن نگفته و توجه به آنها ندارد: یک. منکران ولایت امیرالمؤمنین علیه‌السلام و فضائل اهل‌بیت و قاتلان آن‌ها[صحیفه‌الامام الرضا علیه‌السلام، ص49] دو. انسان دیوث و پست، انسان فحاش و ناسزا گو، زناکار ... [تفسیر عیاشی، ج1، ص179] و... بنابراین می‌توان گفت که کسی که خودارضایی می‌کند اگر توبه نکند، در ردیف این افراد قرار می‌گیرد. نکته دیگر اینکه هرگناهی عقوبت و آثار خاص خودش را دارد و نمی‌توان گفت که کدام گناه بزرگتر است. ولی بر اساس ظاهر روایات و متون دینی، گناه خودکشی از گناه خودارضایی بیشتر است؛ زیرا در مورد خودکشی فرمودند که خدا هرگز او را نمی‌آمرزد.[در صورتی که عالمانه و عامدانه باشد] ولی در مورد گناه خودارضایی چنین چیزی وجود ندارد. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/208632 https://btid.org/fa/news/222488/%D8%AE%D9%88%D8%AF-%D8%A7%D8%B1%D8%B6%D8%A7%D9%8A%D9%8A

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم در مورد این سؤال باید به چند نکته دقت داشت: یک. تنها عالم علی الاطلاق بر آشکار و نهان، گذشته، آینده و حال، خداوند متعال است.[زمر: 46] دو. خداوند گاهی برخی از این علم را در اختیار خوبان عالم قرار می‌دهد: «عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى‏ غَيْبِهِ أَحَدا إِلاَّ مَنِ ارْتَضى‏ مِنْ رَسُول‏»؛[جن: 26و 27] «(خداوند) دانای غیب اوست و هیچ کس را بر اسرار غیبش آگاه نمی‌سازد؛ مگر رسولانی که آنان را برگزیده و از آنان رضایت دارد». سه. بر این اساس خداوند عالم بالذات است و برخی از علمش را در اختیار برگزیدگانش قرار می‌دهد، به همین خاطر امامان و پیامبران عالم هستند؛ ولی علمشان بالعرض است؛ یعنی از سوی خداست. چهار. امام زمان علیه‌السلام همانند سائر امامان معصوم، کامل است و داراي هيچ‌گونه نقص، عيب و جهلی نيست و سرآمد همه کمالات هستند؛ ولی در برابر ذات خداي مهربان و علم بي‌انتهای او، فقير و محتاج است؛ بنابراین اگر بگوییم چیزی را نمی‌دانند دلیل بر نقص و عجز آنها نخواهد بود. پنج. هرچند امام زمان علیه‌السلام مانند سائر امامان، علم به گذشته، آینده و حال دارد؛ ولی به این معنا نیست که به همه علوم الهی اشراف داشته باشد؛ بلکه «إِنَّ اَلْإِمَامَ إِذَا شَاءَ أَنْ يَعْلَمَ أُعْلِمَ»؛[کافی، ج1، ص258] «هر گاه امام بخواهد بداند [از سوی خدا] به وى اعلام مى‌شود». البته این اعلام و دانستن نیز زمانی است که مصلحت در آن وجود داشته باشد. ممکن است در امر ظهور، هم امام اراده «دانستن» نداشته باشد و هم مصلحت الهی در «ندانستن امام» قرار داده شده باشد. (دقت کنید) بنابراین از ظاهر مجموع روایات اینطور برداشت می‌شود که امام زمان علیه‌السلام نیز از زمان ظهور خبر ندارند [یا به دلائلی، اراده «دانستن» نکرده‌اند]؛ زیرا تصریح روایات نیز این مطلب را بیان کرده است. امام زمان علیه‌السلام فرمود: «وَ أَمَّا ظُهُورُ الْفَرَجِ فَإِنَّهُ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى ذِكْرُهُ وَ كَذَبَ الْوَقَّاتُون‏»؛[کمال‌الدین، ج2، ص484] «و اما امر زمان ظهور، فقط به دست خدای مهربان است و کسانی که وقت تعیین می‌کنند، دروغگو هستند»؛ همچنین در برخی از روایات چنین آمده است که زمان ظهور مانند زمان قیامت است که تنها علمش نزد خداست.[اثبات الهداة، ج5، ص205] نکته پایانی: اینکه امام علیه‌السلام از نشانه‌های ظهور نیز خبر می‌دهند، نیز دلیل بر آگاهی کامل به زمان دقیق ظهور نیست؛ بلکه نشانه‌ها و علائمی است که برای امیدوار کردن جامعه در امر ظهور بیان شده است؛ ولی زمان دقیقش نامعلوم است؛ زیرا مسأله بداء، روایات ناگهانی ظهور، نوع عملکرد جامعه و... در آن تأثیر دارد. مانند پزشکی که علائم و نشانه‌هایی را بیان می‌کند برای فلان بیماری خاص که اگر این علائم در کسی به وجود باشد، فلان بیماری را می‌گیرد؛ ولی در اینکه دقیقا کی این علائم رخ می‌دهد و چه زمانی بعد از این علائم بیماری می‌آید را خبر ندارد؛ زیرا نوع مزاج، مقاومت بدن و نوع آب و هوا و... در آن تاثیر دارد. با این حال برخی بزرگان بر آنند که امام، از زمان ظهور خود باخبر هست، این اختلاف به دو نکته بر می‌گردد: یک. امام، زمان ظهور را می‌داند؛ ولی به کسی زمان دقیق را خبر نمی‌دهد و فقط علائم و نشانه‌ها را بیان می‌کند؛ یعنی به ظاهر مانند کسی است که خبر ندارد. دو. اگر امام اراده و توجه به «دانستن» کند، می‌داند و اگر نخواهد، نمی‌داند؛ همانند انسان گرسنه‌ای که توجه به گرسنگی خود نداشته باشد. گرسنگی هست؛ ولی چون توجه ندارد، گویا سیر است.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم برای پاسخ به این سؤال به چند نکته دقت کنید:  یک. انسان برای خوشبختی در زندگی و آرامش در مسیر حرکت خود به سمت ابدیت، نیازمند به منابعی است که او را در این امر خطیر هدایت کند و بهترین منبع در این زمینه، قرآن کریم و اهل‌بیت علیهم‌السلام هستند؛ زیرا این دو همان دو امر گرانبهایی هستند که پیامبر در بین مردم باقی گذاشته است.[تفسیرقمی، ج1، ص173] دو. احادیث پیامبر و اهل‌بیت علیهم‌السلام، دستخوش تحریف و کم و زیاد قرار می‌گیرد و همین امر باعث می‌شود که برخی از اسرائیلیات و احادیث دروغین را به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نسبت دهند و به واسطه آن در صدد گمراهی مردم از راه هدایت شوند. بر همین اساس پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله در موارد مختلف و متعدد فرمود: «آنچه از جانب من به شما رسید و موافق قرآن بود، آن را من گفته‌ام و آنچه به شما رسید و مخالف قرآن بود، من آن را نگفته‌ام».[کافی، ج1، ص69] امام صادق علیه‌السلام فرمود: «هر چیزی باید به قرآن و سنّت ارجاع داده شود و هر حدیثی که موافق با قرآن نباشد، دروغی خوش نماست». بنابراین قرآن کریم منبع اصلی می‌شود برای اینکه حتی احادیث اهل‌بیت علیهم‌السلام را نیز باید به قرآن کریم عرضه کنیم. پس زمانی که عقل انسان به امری و کاری دعوت می‌کند؛ از کجا بدانیم که این کار صحیح است یا نیست؟ جواب: برای سنجیدن صحت آن باید به قرآن عرضه کرد؛ ولی دست ما کوتاه است. چه باید کرد؟ جواب: تا زمانی که پیامبر و اهل‌بیتش در بین مردم حاضر بودند، مردم از آن‌ها سؤال می‌کردند و آن‌ها نیز جواب می‌دادند؛ ولی از زمان غیبت امام زمان علیه‌السلام دست مردم از امام حاضر کوتاه شد، امام زمان دستور دادند که در حوادثی که برای شما پیش می‌آید به فقیهان جامع‌الشرائط مراجعه کنید.[کمال‌الدین، ج2، ص484] کسانی که محبت دنیا در دلشان نباشد و کاملا بر دین و احکام آن اشراف دارند.[وسائل‌الشیعه، ج27، ص131] این فقیهان هستند که بیش از چهل سال مطالعه، درس و بحث، امور و روایاتی که مشکوک است را به قرآن عرضه می‌کنند و به این ترتیب کار عموم مردم را آسان می‌کنند. پس مراد از اینکه کارهای خودتان را به قرآن عرضه کنید؛ این است که کاری که با مجموعه دین[قرآن و سخنانان اهل‌بیت]، مخالفت داشته باشد را ترک کنید. حالا از کجا بفهمیم که این کارم با دین مخالفت ندارد، در جواب باید گفت که در اینجا باید به مختصصان دین و دین‌شناسان که همان علما و مراجع تقلید هستند، مراجعه کرد. بنابراین در مسائل فقهی کلامی و رفتاری به علما و دانشمندان این امر مراجعه کرد؛ زیرا علما نائبان عام امام زمان علیه‌السلام هستند.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم برای هر سؤالی که پیش می‌آید، باید با تمام جوانب، آن را نگاه کرد؛ زیرا زمان، مکان و شرائط در هر جامعه‌ای با جامعه دیگر، بسیار متفاوت است. در مورد این سؤال نیز باید به چند نکته اشاره کرد:  یک. شرائط جامعه در آن زمان، طوری بوده است که همه مردم کنیز و غلام داشتند، و خرید و فروش کنیز و برده، یکی از مهمترین تجارت‌های آن زمان بوده است؛ بنابراین فقط امامان نبودند که کنیز داشتند. دو. با بعثت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله یکی از مهمترین اقدامات اسلام، مبارزه با برده‌داری بود؛ ولی از آنجاکه این امر بسیار ریشه دوانده بود، مبارزه مستقیم با آن امکان‌پذیر نبود. لذا اسلام برای ریشه‌کن کردن آن، راه‌کارهای زیادی را مطرح کرده است، از جمله اینکه آزاد کردن کنیز و برده را یکی از کفارات قرار داده است. سه. یکی از برنامه‌های امامان علیهم‌السلام، خریداری برده‌ها بود و بعد از مدتی آنها را آزاد می‌کردند که در این رفتار امامان چند نکته وجود دارد: خریداری کردن کنیز و برده از مردم و نجات آن‌ها از ظلم و ستمی که به آنها می‌شد. تربیت کردن و آشنا کردن آن‌ها با آموزه‌های اسلام. تبلیغ زیبایی‌های اسلام، هنگام آزاد کردن آن‌ها؛ زیرا این افراد که پس از مدتی آزاد می‌شدند، به تبلیغ اسلام می‌پرداختند. نکته دیگر اینکه، کنیز و برده، دارای احکام و شرائط زیادی است که یکی از آنها این است که با خریدن کنیز، به مولای خودش محرم می‌شود. این حکم هم قبل از اسلام بوده است و اسلام نیز برای اینکه بخواهد ریشه برده‌داری را بخشکاند، این حکم را تأیید کرد. بنابراین کنیزداری در جامعه آن زمان، برای مردم بسیار اهمیت داشته است و مانند یک امر بسیار عادی بوده است که اگر کسی برده نداشته باشد گویا چیزی کم دارد. همچنین کنیز و برده در جنگ‌ها نیز جزء غنائم جنگی به حساب می‌آمده است؛ بر همین اساس برخی امامان نیز آن‌ها را به کنیزی می‌گرفتند برای همان اهدافی که در بالا اشاره شد. پس بعد از اینکه شرائط آن زمان را در نظر بگیریم، این امر بسیار امر عادی خواهد بود. نکته پایانی اینکه اگر امامان کنیز یا برده نمی‌گرفتند، بسیاری از برده‌ها و کنیزها، تحت فشار و ظلم صاحبان خود باقی می‌ماندند؛ لذا خریدن برده‌ها و کنیزها، از طرف امامان، نوعی الگوی رفتاری برای آزاد کردن بیشتر برده‌ها بود. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/152664