مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  در مورد سؤال اول باید گفت که این مطلب از یک جهت جز خطوات شیطان است؛ ولی از جهت دیگر نه تنها جز خطوات شیطان نیست؛ بلکه باعث ترقی و پرورش معرفت و شناخت انسان می‌شود.  مقدمه: هر انسانی ناخودآگاه و یا خودآگاه، شبهات و سؤالاتی برایش پیش می‌آید و این یک امر طبیعی است؛ زیرا خداوند انسان را جستجوگر آفریده است که می‌خواهد از هر کاری سر در بیاورد؛ علاوه بر اینکه خداوند انسان را حریص بر دانستن آفریده است، آنچه که مهم است نحوه برخورد و مواجهه انسان با سؤالات و شبهات است.  یک. گاهی شبهه و سؤالی که برای انسان پیش می‌آید، شروع به تحقیق می‌کند و به دنبال جواب می‌گردد. از طرفی سعی می‌کند با تفکر بر آن و حل مشکل و شبهه خود را قانع کند، در این صورت آمدن سؤال و شبهه گویا سکویی می‌شود برای پرش به مراتب معرفتی بالاتر، در این صورت هرگز شبهات و سؤالات، خطوات شیطان نخواهد بود؛ بنابراین جلوی تفکر و تعلم انسان را نیز نمی‌بندد.  دو. گاهی شبهه و سؤال پیش می‌آید و خود انسان نیز با ذهن فکر جوّالی که دارد چند چیز به آن می‌افزاید و به جای اینکه به دنبال جوابش برود و بر روی جواب تمرکز کند، همواره به پرورش دادن شبهه و سؤال در ذهنش می‌پردازد. در این صورت اگر به دنبال جواب نرود می‌تواند یکی از خطوات شیطان باشد.    برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید.  https://btid.org/fa/tags/%D8%AE%D8%B7%D9%88%D8%A7%D8%AA-%D8%B4%DB%8C%D8%B7%D8%A7%D9%86

ادامه پاسخ به سوال شما اینچنین می باشد. بین حسات اگر منظور عالم دنیا باشد با عرش الهی یا همان عالم هارم دو عالم فاصله است. عالم برزخ بعد از عالم دنیا و مابین دوعالم است به همین خاطر به آن عالم برزخ می‌گویند. چون این بحث تخصصی است باید برای اطلاع بیشتر به کتب فلسفی مراجعه کرد مانند: شرح مبسوط منظومه شهید مطهری، فرهنگ معارف اسلامي سید جعفر سجادی موفق و پیروز باشید.

با عرض سلام و خسته نباشید  پیامبر شدن، امام شدن و یا فرزند امام شدن همانند رسیدن به هر مسئولیت و جایگاه دیگری، نیازمند اقتضائات و پیش‌شرط‌های زمانی و مکانی و روحی و جسمی است که هر فردی از آن‌ها برخوردار نیست؛ همه این مزایا معلول علت‌های مختلف و خاص خودند، چنان‌که زن یا مرد، زیبا یا نازیبا، تندرست یا بیمار خلق شدن ما هم معلول علت‌های خاص خود است و در دایره ساختار علی و معلولی عالم و یا اسباب و مسببات تعریف می‌شود؛ درنتیجه پاسخ اصلي آن است كه چون تو در موقعيت خاص نياز به پيامبر و در وضعيت روحی و جسمی مناسب با اين مسئوليت به وجود نيامدی پس پیامبر و یا امام در خصوصيات طبيعي بشری، هیچ تفاوتی با انسان‌های دیگر ندارد؛ مثلاً پیامبر گرامی اسلام (ص) بسان سایر انسان‏ها، دارای زندگی عادی و طبیعی بود، اما در عین زندگی عادی، با مجاهدت و کوشش فراوان، مقام بندگی و شایستگی خود را برای دریافت وحی به اثبات رساند. چون در اين موقعيت خاص نيازمندي به پيامبر و بر اساس شرايط و ضوابط خاص قرار داشت، به اين مقام رسيد. ازآنجاکه درك اين شرايط و كمالات، تنها در توان خداوند و مبتني بر علم بی‌نهایت اوست، گاهي اين انتخاب‌ها براي ديگران سخت می‌آید؛ اما حقيقت آن است كه: خداوند بهترين فرد را در هر زمان براي اين مقام برمی‌گزیند. اين يعني حقيقت تعبير قرآن: «الله یعلم حیث یجعل رسالته؛ که خداوند آگاه‌تر است كه رسالت خود را در كجا قرار دهد!» درواقع میزان مسئولیت و شدت آزمایش الهی و سطح توقعات خداوند از یک بنده با مقام و موقعیتی که خداوند به او اعطا می‌کند، رابطه‌ای مستقیم دارد. هر چه مقام بالا رود، مسئولیت سنگین‌تر می‏شود و تلاش و مجاهدت بیش‌تری می‏طلبد. این‌گونه نیست که این مقام را به کسی بدهند و او دیگر خیالش راحت و آسوده باشد، بلکه هر چه مقام بالاتر رود، مسئولیت‏ها بیش‌تر، تکالیف سنگین‌تر، هجمه‏های شیطانی بیش‌تر و تلاش و سختی و مصیبت و امتحان افزایش می‏یابد؛ بلکه رسیدن به مقام نبوت و یا مقامات بعدازآن هم تنها با گذراندن سختی‏ها و تلاش‏ها و امتحاناتی سخت امکان‌پذیر است، مانند داستان حضرت ابراهیم علیه‌السلام و ذبح فرزند و ... درهرحال هر انسانی در هر موقعیت و وضعیتی که قرار دارد، اگر به وظایف و تکالیف خود عمل کند و از آزمون‌های خود نمره عالی کسب نماید، به موفقیت و سعادت کامل رسیده است. وضعیت انسانی عادی که از هوش و درک و معرفت وایمانی متوسط برخوردار است، اما به همه وظایف خود عمل کرده، همانند وضعیت پیامبری است که با سطح بالای معرفت و عنایات الهی و امداد غیبی به وظایف سنگین خود عمل کرده و در آزمون‌های خود، نمره عالی گرفته است. وضعیت این دو فرد همانند سطح دانش‌آموز ابتدایی و دانشجوی دکترا است که اگر هر دو تلاش کنند، قادرند نمره بیست بگیرند؛ اگر هر دو بیست گرفتند - از یک‌جهت- وضعیتی مساوی داشته، به یک اندازه قابل‌تقدیرند. شاید بتوان گفت روایاتی که اشاره به هم‌جواری پیامبران با برخی افراد عادی در بهشت دارد، بیانی از این مطلب و صورتی از همین حقیقت باشد. درواقع این بزرگواران بی‌آنکه اختیار آن‌ها برای انجام یا ترک گناه سلب شده باشد، به خاطر علم و محبت درونی به حقايق عالم و به خداوند، در رفتارهای خود گزینه‌ای را که موجب خشم و ناراحتی پروردگار گردد، انتخاب نمی‌نمایند. ترک گناه به خاطر این علم و معرفت درونی عملی جبری و غیرارادی نيست. مثلاً اگر به سمت گناه زشتی مانند زنا نمی‌رویم، یعنی آن‌که در عدم ارتکاب این گناه در طول زندگی هیچ سختی و زحمتی متحمل نمی‌شویم؟ آیا ممکن نیست فردی میل جنسی داشته باشد و شرایط انجام گناه برای او فراهم شود، ولی به خاطر خدا و علمی که به زشتی این عمل دارد، آن را ترک نماید و از ابتدا هم به خود اطمینان داشته باشد که مرتکب این گناه نمی‌گردد، اما درعین‌حال برای این ترک گناه فشاری متحمل گردد؟ به نظرمی رسد درک این معنا برای همه ما آسان است؛ به همین نسبت باید دانست که علم و معرفت ائمه به قبح و زشتی گناه و آگاهی‌شان از معصوم بودنشان باعث مجبور بودن ایشان در ترک گناه نمی‌گردد. امام صادق‌(ع) در همین زمینه می‌فرماید: به‌درستی که خداوند متعال انسان‌هایی را از فرزندان آدم انتخاب کرد و تولد آن‌ها را پاک و بدن‌های آنان را پاکیزه گردانید و آن‌ها را در پشت مردان و رحم زنان در حفظ خویش قرار دارد نه به جهت طلبی که از خداوند داشته باشند، ‌بلکه ازآنجاکه خداوند هنگام خلقت می‌دانست که از او فرمان‌برداری می‌کنند و او را عبادت می‌نمایند و هیچ‌گونه شرکی [حتی شرک خفی] نسبت به او روا نمی‌دارند. پس اینان به‌واسطه‌ی فرمان‌برداری از خداوند به این کرامت و منزلت والا در پیشگاه خداوند نائل شده‌اند. لذا اگر امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام چنین فضیلتی دارند که در خانه خدا و با کمک فرشتگان متولد می‌شود علاوه بر بحث وارثت به خاطر ظرفیتی بود که حضرت داشتند و خدا هم از قبل می‌دانست و با این فضایل برتری داد.

با عرض سسلام و خسته نباشید خدمت  شما کاربر گرامی در رابطه با سوال اول شما  باید بیان کنیم که عدل الهی هرگز به معنای اين نيست كه خداوند همه انسانها را در شرايط مساوی قرار دهد و به همه توانايی يكسان دهد، بلكه يه اين معناست كه از هر كسی به اندازه توانايی او بازخواست كند و شرايط و زمان و مكان و نوع توانايی آنها را در هنگام سنجش اعمال و داوری در اعمال آنها لحاظ كند. و  در  نتیجه از هر كسي به اندازه توانايي های او تكليف بخواهد؛ قرآن نيز به اين اصل اشاره كرده و می‌فرمايد :" لَا تُكلَّفُ نَفْسٌ إِلَّا وُسْعَهَا؛ هيچ كس موظّف به بيش از مقدار توانايى خود نيست! پس اگر خداوند حكيم شخصي را غنی و شخص ديگر را فقير قرار دهد هيچ مانعی ندارد. البته در صورتی كه تكليف اين دو در هنگام باز خواست يكي نباشد. همچنین مي توان گفت اين فقر می‌تواند امتحاني از جانب خداوند متعال باشد و اينكه او در آن شرايط چگونه عمل می‌کند، آيا گناهی مرتكب می‌شود يا خير؛ كما اينكه همين فقر می‌تواند جلوه ای از رحمت الهي باشد چرا كه خداوند ظرفقيت انسان‌ها را خوب مي داند و چه بسا غنی شدن آدمي سبب طغيان او گرديده و او را نسبت به پروردگار عاصي وطغيان گر كند و به گناه و معصبت بكشاند؛ در اين صورت هم اين فقر با عدالت الهي منافاتي ندارد. پاسخ  دیگری که می‌توان  در اینن زمینه مطرح کرد این  نکته است که ريشه بسياری از فقرها اعمال انسانها و گناهان آنها است چراكه در رواياتي كه از معصومين عليهم‌السلام وارد شده است به اين موضوع اشاره شده است و بيان كرده اند بعضي از گناهان روزي آدمي را كم مي كند و باعث فقر مي شود؛ از طرفي در بعضي از موارد ديده شده آدمي بر اثر ندانم كاري و اشتباه خود فقير مي شود، لذا در اين دو مورد هم اين فقر اصلا با عدالت الهي منافات ندارد، چرا كه مسبب آنها خود انسان است.