مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با عرض سلام و ادب خدمت شما کاربر محترم   می‌توان گفت که بین صورت اول و دوم که فرمودید، می‌توان صورت سومی را در نظر گرفت که در واقع آن صورت اتفاق می‌افتد؛ به این صورت که هم اراده انسان در میان است و هم اراده و تقدیر الهی در کار است.البته با توضیحی که عرض می‌کنیم: مقدرات الهی که حضرت‌عالی با عنوان اراده خدا از آن یاد کردید، در واقع به عوامل گوناگونی وابسته است که ازجمله آنها اراده و نوع عملکرد انسان است؛ به این معنا که دو اراده در میان است: یکی اراده و اختیار انسان که خداوند به او عطا نموده و دیگری تقدیراتی که خداوند برای او رقم می‌زند. آنچه تاثیر مستقیم در تقدیر مثبت یا منفی در زندگی انسان دارد، اراده خود اوست؛ یعنی گاهی انسان مرتکب عمل خلافی می‌شود که از آثار این عمل، سلب توفیق همراهی با دوست خوب یا محروم شدن از هدایت به راه خیر است. یا گاهی سعی و تلاش انسان در مسیر بندگی، سبب باز شدن راه‎های جدید هدایت به‌سوی او می‌گردد و یا گاهی انجام کار خیری یا دعایی خاص باعث نجات او از هلاکت و عاقبت به شری می‌شود و یا جلوی یک بلا در زندگی دنیوی او را می‌گیرد. یا حتی گاهی انجام یک کار خیر موجب تغییر صد و هشتاد درجه‌ای مسیر زندگی شخص می‌شود. همچنین گاهی سعی و تلاش انسان، موجب رسیدن به موفقیت‌های مادی یا معنوی یا علمی می‌شود. در تمام این موارد به اراده خدا تقدیر مثبت یا منفی در زندگی شخص رقم می‌خورد؛ ولی زمینه‌ساز آن تقدیر خودِ انسان با اراده‌اش بوده است. پس تقدیرات الهی و اراده خدا سبب ایجاد آنچه فرمودید می‌شود؛ ولی این تقدیرات گتره‌ای و بی‌جهت نبوده و اراده انسان و اختیار او در رقم خوردن آنها نقش مستقیمی دارد.  البته تقدیرات و اراده خدا فقط وابسته به اراده انسان نیست؛ بلکه علاوه بر اراده انسان، وجود برخی از مصالح شخصی افراد یا مصالح عمومی جوامع، سبب رقم خوردن یک سری مقدرات می‌گردد. مثلاً گاهی خداوند به جهت مصلحت یک شخص، بلایی را برای او پدید می‌آورد تا به خودش آمده و ارتباطش را در بلا با خدا تقویت کند یا با تحمل آن بلا رشد کند و قوی شود. گاهی نیز خداوند برای امتحان عیارِ ایمانِ بنده‌اش، او را آزمایش می‌نماید. این آزمایش می‌تواند یک بلا باشد، یا یک موقعیت اجتماعی و مالی باشد و یا می‌تواند موارد دیگری از این قبیل باشد. در نتیجه مقدرات الهی و اراده خدا در زندگی انسان به دو صورت است: 1. تقدیر مثبت یا منفی‌ای که اراده انسان در شکل‌گیری آن اثر مستقیم دارد و اراده خود او باعث رقم خوردن آن تقدیر شده است. اکثر مواردی که شما ذکر کردید از این دست بوده و دیگر جایی برای اعتراض انسان باقی نمی‌گذارد؛ زیرا اراده خود او زمینه‌ساز شکل‌گیری آن شده است. 2. تقدیری که مصلحت انسان یا امتحان کردن او، اقتضای شکل‌گیری آن تقدیر را دارد. باز هم جایی برای اعتراض ندارد چون مصلحتی پشت آن نهفته است. در نهایت باید بدانید که خداوند از هرکسی به اندازه‌ای که به او عطا کرده توقع دارد و از او بازخواست می‌نماید و این چنین نیست که به کسی مقام، مرتبه، ظرفیت، توانایی و موقعیتی را نداده باشد؛ اما از او به اندازه کسی که اینها را داشته است، توقع نماید. در صورت تمایل برای مطالعه به لینک زیر مراجعه فرمایید: https://btid.org/fa/ne ws/122568

با عرض سلام و ادب خدمت شما کاربر محترم پاسخ سؤال اول: زن و مرد دارای دو بُعد معنوی و مادی هستند. از لحاظ بُعدِ معنوی و پیشرفت در مسیر بندگی، خداوند این دو را در یک ردیف قرار داده است تا جایی که حتی گاهی برخی از زن‌ها را به‌جهت رسیدن به مراتب بالای کمال ستوده و به‌عنوان الگوی همه معرفی نموده است. به این آیات توجه کنید: 1. سوره احزاب آیه 35: «به یقین، مردان مسلمان و زنان مسلمان، مردان با ایمان و زنان با ایمان، مردان مطیع فرمان خدا و زنان مطیع فرمان خدا، مردان راستگو و زنان راستگو، مردان صابر و شکیبا و زنان صابر و شکیبا، مردان با خشوع و زنان با خشوع، مردان انفاق کننده و زنان انفاق کننده، مردان روزه‌دار و زنان روزه‌دار، مردان پاکدامن و زنان پاکدامن و مردانی که بسیار به یاد خدا هستند و زنانی که بسیار یاد خدا می‌کنند، خداوند برای همه آنان مغفرت و پاداش عظیمی فراهم ساخته است». همان‌گونه که پیداست از جنبه معنوی زنان دوشادوش مردان قرار گرفته‌اند. 2. سوره تحریم آیه 11 و 12: «و خدا برای مؤمنان همسر فرعون را مثل زده است هنگامی که گفت: پروردگارا! برای من نزد خودت خانه‌ای در بهشت بنا کن ومرا از فرعون وکردارش رهایی بخش ومرا از مردم ستمکار نجات ده و [نیز] مریم دختر عمران [را مثل زده است] که دامان خود را پاک نگه داشت ...». در این دو آیه خداوند حضرت آسیه و مریم را به‌عنوان الگوی همگانی معرفی نموده است به‌گونه‌ای که لازم دانسته تا مردان مؤمن نیز از آن دو الگو بگیرند. 3. سوره آل عمران آیه 37: «هر زمان که زکریا در محراب [عبادت] بر او وارد می‌شد، رزق ویژه‌ای نزدش می‌یافت. [روزی در کمال شگفتی] گفت: ای مریم! این رزق ویژه برای تو از کجاست؟! گفت: از سوی خداست، یقیناً خدا هر کس را بخواهد، رزق بی‌حساب می‌دهد». در این آیه خداوند نشان می‌دهد که چگونه حضرت مریم به پیامبر الهی زکریا، آموزش بندگی، دعا و امیدواری به فضل خدا می‌دهد. پس زن در جهت معنوی چیزی از مرد کم ندارد. اما به‌لحاظ بُعد مادی و جنبه اجتماعی و تقسیم مسئولیت در خانواده، خداوند مدیریت خانه را به مرد داده است. حتماً توجه دارید که در هر جمعی که با هم زندگی می‌کنند نیاز به یک مدیر است. خانواده نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ زیرا در فضای خانه مسائلی پیش می‌آید که در آن باید یک نفر حرف آخر را بزند و تصمیم‌گیری نماید. خداوند با دو دلیل این مدیریت را به مرد داده است: 1. مرد از نظر نوع خلقت به‌گونه‌ای آفریده شده که جنبه تعقلش بر جنبه احساساتش غلبه دارد؛ ولی زن چون باید فضای خانه را گرم نگه‌داشته و به تربیت و پرورش فرزندان برسد، جنبه احساسات و عواطفش قوی‌تر است. بدیهی است که برای مدیریت و تصمیم‌گیری غلبه تعقل بر احساسات اهمیت بسزایی دارد. خداوند این برتری مرد در تعقل را به‌عنوان یکی از دلایل مدیریت او در فضای خانواده معرفی می‌نماید. 2. خداوند وظیفه خرج و مخارج خانواده و نفقه را به عهده مرد گذاشته و مسئولیت هر نوع درآمدزایی را از دوش زن برداشته است تا با خیال راحت بتواند به فرزندآوری و تربیت فرزندان بپردازد. این درآمد زایی و مدیریت مسائل مالی در خرج و مخارج منزل، دلیل دیگری برای مدیریت مرد در فضای خانواده می‌باشد. پس با این توضیحات و مقدمات که بیان شد، خداوند در قرآن سرپرستی زن و مجموعه خانواده و مدیریت این جمع را به عهده مرد گذاشته است و این‌گونه فرموده: «مردان، سرپرست زنانند، به دليل آنكه خدا برخى از ايشان را بر برخى برترى داده و [نيز] به دليل آنكه از اموالشان خرج مى‌كنند».[1]  منظور از برتری در آیه همان‌گونه که گفته شد برتری معنوی نیست؛ بلکه منظور برتری به لحاظ غلبه قوه تعقل بر احساسات می‌باشد. با این توضیحات هیچ‌گاه نه زن تحت تملک مرد است و نه از مرد پست‌تر است. دشمنان دین با تفسیر غلطی که از آیات حکیمانه قرآن ارائه می‌نمایند، قصد بدبین کردن مؤمنین نسبت به این کتاب عزیز را دارند. آنها در صدد آن هستند تا اسلام را به‌عنوان دینی معرفی کنند که مرد را بر زن ترجیح می‌دهد. کسی که مجموع آیات قرآن را دیده باشد، به غیر واقعی بودن این تصویر سازی نابکارانه پی می‌برد.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم  هرچند خداوند متعال ظاهر انسان‌ها را متفاوت آفریده است و در این تفاوت گذاشتن، حکمت‌هایی وجود دارد؛[1] ولی از نظر باطن همه انسان بر سه پایه مساوی «فطرت، عقل و قلب» قرار داده است.[2] به عبارت دیگر؛ خداوند سرشت همه انسان‌ها را یکسان و بر فطرت واحد آفریده است و به همه آنها عقل[مرکز فهم کلیات و...] و قلب[مرکز احساسات و فهم‌ها] نیز داده است. پس انسان‌ها ظاهرًا با هم متفاوت هستند؛ ولی از نظر سرشت درونی و درون مایه، مساوی آفریده شده‌اند. از طرفی هر انسانی با توجه به موارد زیر، به مرور زمان با دیگر انسان‌ها متفاوت می‌شود: یک. نوع جهان‌بینی و شناخت او از جهان هستی و خداوند و نوع ارتباط او با دیگران نیز در تمایز انسان با دیگران تأثیر دارد. دو. نوع خواسته‌ها و درخواست‌های هر کسی او را به گرایش‌های متفاوتی سوق می‌دهد؛ سه. نوع انتخاب‌ها و رفتارها در طول زندگی، او را از دیگران متمایز می‌کند.  نتیجه: با توجه به این تفاوت‌ها، هم عذاب‌ها و گرفتاری‌های دنیوی و هم عقاب‌های اخروی، برای هر کسی متفاوت خواهد بود؛ بنابراین هرچند ممکن است ظاهر یک گرفتاری و عذابی با دیگری یکسان باشد؛ ولی در واقع با هم متفاوت است.   برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/203992 پی‌نوشت: [1]. حجرات: 13. [2]. روم: 30.

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم خداوند در سوره توبه، در مدح گروهی از انسان‌ها می‌فرماید: «رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ...ذلِكَ الْفَوْزُ الْعَظيم‏»؛[1] «خدا از آنها خشنود است و آنها از خدا خشنودند ...این به حقیقت سعادت و رستگاری بزرگ است».  با توجه به مجموع آیات و روایات، انسان‌ها به سه گروه تقسیم می‌شوند: یک. گروهی که خدا را از ترس جهنم، عبادت می‌کنند، اینان بردگانند.  دو. گروهی که به خاطر رفتن به بهشت خدا را عبادت می‌کنند، اینان تاجران هستند که در مقابل عمل خود، چشم‌داشت بهشت دارند.  سه. گروهی که از روی محبت خدا را عبادت می‌کنند، اینان احرار و آزادگانند.[2] با توجه به این سه گروه، صفت «رضایت از خدا و رضایت خدا از انسان» مخصوص گروه سوم است؛ البته رضایت، درجات پایین‌تری هم دارد که دو گروه اول و دوم نیز بخشی از رضایت را دارند؛ ولی درجه آن کمتر است.  بنابراین رضایت از خدا، دارای درجاتی است، که بالاترین درجه آن همانی است که در آیه آمده است و آن مخصوص گروه سوم است.  حال به‌طور واضح، نمی‌توان گفت کسی که عمل زیبایی می‌کند، از خدا راضی نیست، ممکن است در این قسمت راضی نباشد و یا ممکن است؛ حتی راضی باشد؛ ولی برای بهتر شدن و بهتر دیده شدن، عمل می‌کند.  پس راضی بودن و نبودن، امری درونی است و قابل دیدن نیست؛ مگر اینکه خود شخص بگوید که من از خدا راضی نبودم که این‌طور مرا آفریده است و باید عمل کنم تا زیباتر شوم، این حتما نشان از نارضایتی دارد.  ولی گاهی عمل زیبایی، مانند حمام رفتن و کیسه کشیدن به بدن است و این ربطی به راضی بودن ندارد، هرچند اگر موجب اذیت و آزار، آسیب رساندن به بدن و... باشد کار حرام انجام داده است.  بنابراین انجام عمل زیبایی، اگر موجب ضرر و زیان نباشد و برای یک هدف بالاتر عقلایی باشد، اشکال ندارد و با رضایت هم منافاتی ندارد.  برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید.  https://btid.org/fa/news/189001 پی‌نوشت: [1]. توبه: 100.  [2]. وسائل الشیعه، حرعاملی، داراحیاء، ج1، ص45.