مطالب دوستان مهدی توحیدیان

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم بی‌شک زمان و مکان مردن، در آسان جان دادن و سخت جان دادن میّت، تأثیر دارد و دلیل آن، مجموع روایاتی است که در کتاب‌های روایی آمده است، مثلا کسی که در شب و روز جمعه از دنیا برود، عذاب قبر از او برداشته می‌شود و یا با نشان شهدا وارد محشر می‌شود و...[من‌لایحضره‌الفقیه، ج1، ص138] بنابراین کسی که در شب قدر از دنیا برود، نیز شامل رحمت بی‌پایان الهی می‌شود؛ هرچند در این زمینه به خصوص شب قدر روایتی وجود ندارد، ولی کلیاتی وجود دارد که از آن چنین فهمیده می‌شود: امام محمدباقر علیه‌السلام فرمود: «عمل صالح در شب قدر از قبیل نماز و زکات و انواع کارهای خوب بهتر است از عمل در هزار ماهی که در آن لیلة القدر نباشد».[کافی، ج4، ص156] بنابراین با توجه به مردن در شب جمعه که شخص میّت در آن شب مورد رحمت بیشتر الهی قرار می‌گیرد و مجموع روایات در فضیلت و چندین برابر شدن اعمال در شب قدر، این‌طور فهمیده می‌شود که کسی که در این شب از دنیا برود، مورد رحمت الهی قرار خواهد گرفت؛ ولی چون روایات تصریح به مورد خاصی نکرده است، نمی‌توان در مورد چگونگی آن اظهار نظر کرد. نکته پایانی اینکه هر کسی در شب جمعه یا شب قدر از دنیا برود، مورد رحمت الهی قرار می‌گیرد؛ ولی این رحمت برای افراد مختلف، متفاوت است برخی تخفیف عذاب است و برخی دیگر ارتقای درجه و... . برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/49250

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم خواب یکی از نعمت‌هایی است که خداوند در اختیار انسان‌ها قرار داده است که گاهی از طریق آن بشارت‌ها و انذارها را به انسان برساند. بنابراین در خواب دیدن و نقل آن چند نکته قابل توجه است:  یک. انسان تا جایی که می‌تواند خواب را بر خوبی و صحت حمل کند؛ هرچند به ظاهر بدترین خواب باشد؛   دو. تا جایی که ممکن است خوابی را که دیده است برای کسی نقل نکند؛ مگر برای کسانی که بر تعبیر خواب‌ها تسلط داشته و حسن ظن دارند؛ سه. خواب‌ها به چند دسته تقسیم می‌شود، خواب‌های صادق، خواب‌های کاذب و خواب‌های پریشان و پراکنده. اگر خواب در زمان و مکان و با شرائط خوابیدن و... اتفاق بیفتد، خواب صادق خواهد بود وگرنه نمی‌توان به آن اعتماد و اعتنا کرد؛ چهار. بله! ممکن است به دلیلی مرده‌ای به خواب یک انسان غریبه برود و حامل پیامی باشد؛ ولی این مسأله کلیت ندارد؛ بنابراین زمانی می‌توان به این خواب‌ها اعتماد کرد که نشانه‌هایی را مطرح کند که بین مثلا مادر شما با شما باشد و هیچ کسی دیگر از آن خبر نداشته باشد، پس به صرف اینکه کسی بیاید بگوید که مادرت را در خواب دیدم که ناراحت بود، دلیل بر اعتماد به آن شخص و ترتیب اثر دادن به خواب نیست. پس در این مورد اگر آن شخص، مورد اعتماد شماست و انسان خوبی است و خواب را در زمان مشخص دیده است، با احترام از او تشکر کنید و برای مادرتان خیرات کنید و اگر آن شخص مورد اعتماد شما نیست، با احترام از کنار بگذرید و اصلا توجه به او نداشته باشید، یکی دو بار که به او بی‌اعتنایی کردید دیگر از این خواب‌ها نمی‌بیند. در هر صورت خیرات کردن برای مادرتان شایسته است. موفق باشید. 

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم بی‌شک گناه گنهکاران در دنیا [به‌خصوص گناهان اجتماعی، مانند بدحجابی] نه تنها بر خودشان؛ بلکه بر جامعه اطراف نیز تأثیر می‌گذارد. همان‌گونه که خوبی انسان‌های مؤمن بر دیگران اثر می‌گذارد؛ ولی در برزخ و عالم قبر، اصل اولی بر این است که عذاب شدن انسان گنهکار، مخصوص خودش بوده و بر اطرافیانش، تأثیر نمی‌گذارد، همچنین برکت‌های بعد از مرگ یک مؤمن در قبر نیز، مخصوص خودش بوده و بر دیگران تأثیرگذار نخواهد بود. در عین حال باید به دو نکته دقت داشت: یک. ازآنجاکه عذاب الهی بر اساس «وعید» است؛ یعنی وعده خداوند به عذاب بر اساس رحمت بی‌پایان او، تخلف‌بردار است، پس ممکن است انسان گنهکار از تخفیف عذاب بهره‌مند شود و یا ممکن است به کوچکترین بهانه‌ای عذاب از او برداشته شود، پس اگر مؤمنی را در کنار گنهکاری به خاک سپردند، ممکن است انسان گنهکار، از آن بهره‌مند شود و برای او تخفیف عذاب نوشته شود؛ زیرا قبر مؤمن محل رفت و آمد ملائکه و گاهی برخی از امامان خواهد شد و اطرافیان می‌توانند از این امر بهره‌مند شوند.[مفاتیح‌الجنان، داستان بعد از دعای علقمه و قبل از زیارت عاشورای غیرمعروفه] دو. همچنین ازآنجاکه بشارت‌های الهی به ثواب و رستگاری، از نوع «وعده» است، هرگز تخلف‌بردار نیست، بر همین اساس اگر شخص گنهکاری را در قبرستان، کنار انسان‌های مؤمن به خاک سپردند، عذاب او به مؤمنان نمی‌رسد. بنابراین هرچند نوع گناه گنهکار و مقدار ایمان انسان مؤمن متفاوت است؛ ولی عذاب انسان گنهکار در قبر، هرگز به انسان مؤمن، سرایت نمی‌کند. اما اگر انسان مؤمنی را کنار شخص گنهکاری به خاک بسپارند، معمولا انسان گنهکار از انسان مؤمن بهره‌مند می‌شود؛ هرچند در موارد اندک، گنهکار بی‌بهره خواهند ماند. برای مطالعه بیشتر به لینک زیر مراجعه کنید. https://btid.org/fa/news/180177

با سلام و عرض ادب خدمت شما کاربر محترم کیفیت رسیدن روایات و احادیث به دست ما در مراحل زیر خلاصه می‌شود:  یک. معمولا راويان حديث به‌خصوص در زمان امام باقر و امام صادق علهیم‌السلام سخناني را كه از امامان بدون واسطه يا با واسطه مي‌شنيدند، به سفارش اهل‌بیت علیهم‌السلام مي‌نوشتند. تا اين كه این نوشته‌ها تا زمان حضرت امام حسن عسكري علیه‌السلام به چهارصد كتاب در زمينه‌هاي مختلف رسید و به «اصول اربعمأة» معروف شد. دو. بعدها در اوائل غيبت كبري، روايات «اصول اربعماه؛ چهارصدگانه» و ديگر رواياتي كه تا آن زمان موجود بود، به صورت منظم و باببندي شده در كتب اربعه شيعه (الكافي، من‌لايحضره الفقيه، التهذيب، الاستبصار) و ساير كتب كه توسط بزرگان شيعه در اين عصر نوشته شده بود، گردآوري شد. سه. پس از تدوين كتب اربعه و ديگر كتب معروف، علمای شیعه براي محفوظ ماندن اين كتاب‌ها از تحريف و اطمينان مردم، اجازه نقل حديث را بين خودشان مرسوم كردند؛ یعنی تنها روایت و نسخه کسی از كتب حديث، معتبر بود كه داراي اجازه نقل حديث از علماي معروف شيعه باشد. چهار. همه اين كتب و احادیث، داراي سند مي‌باشد و اشخاصي كه حديث را نقل كرده‌اند در سلسله سند روايت، مشخص هستند؛ بنابراین برای وثاقت بیشتر و جلوگیری تحریف و پیشگیری از وارد شدن احادیث جعلی در بین این روایات، «علم‌الحدیث» را از بین روایات اهل‌بیت علیهم‌السلام وضع کردند که با قواعد و قوانینی که از خود اهل‌بیت رسیده است روایات جعلی را تشخیص دهند. «علم الحدیث» دانشي است كه به واسطه قوانين آن، حالات سند و متن حديث از جهت درستي و نادرستي شناخته مي‌‏شود که دارای سه منبع است: رجال الحديث (علم رجال): دانش مربوط به شناخت راويان حديث از نظر وثاقت و اطمينان به راستگويي و عدم وثاقت. علم الدراية (مصطلح الحديث-اصول الحدیث-): دانش مربوط به شناخت حالات سند و متن حديث است. فقه الحديث (درایةالحدیث): دانشی که از چگونگي معني و مفاد متن حديث گفتگو مي‏‌كند و دلالت بر فهم دقيق متن حديث دارد. پنج. برای اعتماد به روایات و گزارش‌هایی که چندین قرن از آن‌ها گذشته است، ملاک‌هایی وجود دارد که با توجه به آن‌ها روايات و گزارش‌ها مورد نقد و بررسي قرار مي‌گیرد. این ملاک‌ها عبارتند از: 1.قرآن؛ گزارشاتی که با قرآن منافات دارند، باید رد شوند. 2.عقل؛ گزارشاتی که مستلزم اجتماع نقیضن باشد، قابل قبول نیست. 3.تاریخ؛ روایاتی که با متون تاریخی مورد اتفاق مورخان، سازگاری ندارند، قابل بررسی است. و موارد دیگری همچون مبانی کلامی، جامعه‌شناسی، زبان‌شناسی، گزارش‌های علمی روز و... در این امر می‌توان ملاک برای بررسی روایات باشد. برای مطالعه بیشتر به کتاب «علم‌الدرایة» سیدرضا مؤدب مراجعه کنید.