فرار کردن در خواب هم به معنی رهایی از مشکلات هست. به هر حال تعبیر خوابتان خیر هست : بدست آوردن روزی / رساندن منفعت به دیگران + رهایی از مشکلات
موفق باشید
سلام؛
ظاهر خواب ترسناکه ولی تعبیرش اینطور نیست.
کشتن فرزند در خواب به معنی کسب رزق و روزی است و کشتن دیگران هم به معنی منفعت رساندن به شخص مقتول.
«لا تقتلوا اولادکم خشیة املاق نحن نرزقکم و ایاکم»
با سلام و تشکر بابت ارتباط با این مرکز
قبل از استفاده از دعا توجه داشته باشید که کاملترین اثر دعا استفاده از آن در کنار اسباب مادی است. چرا که گاهی دعاها نقش تسهیل کننده و سرعت بخش در اسباب مادی را دارند. بنابراین به شما پیشنهاد می کنیم حتماً در کنار درمان با دعا به پزشک مراجعه کرده و داروهای مورد نیاز را استفاده کنید. اما سه نسخه برای درمان دعا بر اساس احادیث تقدیم شما می شود:
۱- نسخه ای برای درمان همه دردها با استفاده از حدیث صحیح امام صادق علیه السلام
روزی یکی از فرزندان امام از درد ابراز ناراحتی نمود و حضرت فرمودند: ای پسرم بگو:
اللَّهُمَّ اشْفِنِي بِشِفَائِكَ وَ دَاوِنِي بِدَوَائِكَ وَ عَافِنِي مِنْ بَلَائِكَ فَإِنِّي عَبْدُكَ وَ ابْنُ عَبْدِكَ؛ ار خدايا به درمان خود مرا درمان كن و از داروى خود به من بچشان و از بلاى خود مرا عافيت بخش زيرا من بندۀ تو و بنده‌زادۀ توام. (الکافی، کلینی، ج۲، ص۵۶۵)
۲- سوره قدر و رهایی از درد چشم
از حضرت امام صادق ـ عليه السلام ـ روايت شده كه هر كس سوره مباركه قدر را به جهت زيادتي نور چشم (تقويت چشم) بيست و يك بار بخواند، خداوند تعالي بنمايد به او آنچه بهتر از آن نباشد و نور چشم او را كرامت فرمايد. (شفا و درمان با قرآن، مجتبی رضایی، ص۲۰۷ به نقل از منتخب الختومات)
۳- نسخه ای دیگر برای ضعف بینایی
محمد بن الجعفى از قول پدرش نقل ميكند كه گفت بسيار چشم درد مى گرفتم،به حضرت صادق(عليه السّلام)شكايت كردم فرمود:ميخواهى دعائى بتو تعليم كنم كه بسود دنيا و آخرت تو باشد و درد چشمت را نيز شفا دهد؟گفتم آرى فرمود:پس از نماز صبح و مغرب بگو:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ عَلَيْكَ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلِ النُّورَ فِي بَصَرِي وَ الْبَصِيرَةَ فِي دِينِي وَ الْيَقِينَ فِي قَلْبِي وَ الْإِخْلَاصَ فِي عَمَلِي وَ السَّلَامَةَ فِي نَفْسِي وَ السَّعَةَ فِي رِزْقِي وَ الشُّكْرَ لَكَ أَبَداً مَا أَبْقَيْتَنِي؛ خدايا بحق محمد و آل او بر محمد و آلش درود فرست، و در ديده ام نور و در دينم بصيرت و در قلبم يقين، و در عملم اخلاص و در خود سلامت و در روزى ام وسعت ببخش مادامی که زنده هستم. (الکافی، ج۲، ص۵۵۰)
برخی دیگر از راهکارها را در این مطلب بخوانید:
آيا براي تقويت چشم و رفع ضعيفي آن دعا يا حديثي وجود دارد؟
موفق، سالم و سعادتمند باشید.
با سلام و تشکر به خاطر ارتباط با این مرکز
روایت نقل شده از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در کتب روایی مانند بحارالانوار وجود دارد هر چند که دارای ضعف سندی است.
و روایت منقول از امام هادی علیه السلام حتی در هیچ کتابی وارد نشده و کاملا جعلی و ساختگی است. روایتی که در ادامه ظلم های پیسوته به امام علی النقی علیه السلام جعل شده و یک بخشی از سناریوی شیطانی می باشد. در این سالها ظلم های بزرگی به این امام همام روا شده که می توان به تخریب گنبد و بارگاه ایشان در دو مرحله و سرایش اشعار سخیف و شیطانی نام برد. در ادامه آن قبح شکنی ها و به سخره گرفتن اعتقادات راستین شیعیان و محبان اهل بیت علیهم السلام اینگونه نقل ها نیز کاملاً هدفمند جعل و پخش شده تا مردم را از مکتب امامت دور نماید. هرچند که شیعیان و محبان اهل بیت این دست های شیطانی را به خوبی شناخته و فریب آن افکار پلید را نخواهند خورد.
پاسخ اجمالی:
در درجه اول باید معنای وارد شدن را طبق لغت شناسی قرآنی بررسی کرده و آن را بشناسیم؛ چرا که در آیات دیگر قرآن این واژه به معنای درکنار آن قرار گرفت آمده است. در ضمن باید بفهمیم که این نوع برخورد و تماشای عمومی جهنم به معنای عذاب شدن هم نمی باشد و البته در آن حکمت ها و فلسفه های مهمی نهفته است.
پاسخ تفصیلی:
در سه نکته پاسخ شبهه شما تقدیم می شود:
۱- به استعمال ورود در این آیه دقت کنید:« وَلَمَّا وَرَدَ مَاءَ مَدْيَنَ وَجَدَ عَلَيْهِ أُمَّةً مِنَ النَّاسِ يَسْقُونَ وَوَجَدَ مِنْ دُونِهِمُ امْرَأَتَيْنِ تَذُودَانِ...[قصص/۲۳] و چون به آب مدين رسيد گروهى از مردم را بر آن يافت كه [دامهاى خود را ] آب مى دادند و پشت سرشان دو زن را يافت كه [گوسفندان خود را] دور می کردند.» این برشی کوتاه از سوره قصص و داستان حضرت موسی علیه السلام است و لحظه رویارویی وی با دختران حضرت شعیب علیه السلام را بازگو می کند. در این آیه به هیچ عنوان استفاده از لغت "وَرَدَ" به معنای داخل آب شدن حضرت موسی نداده و کسی چنین بر داشتی نکرده است؛ بلکه یک نوع کنار آب آمدن مطرح است. پس در آیه مورد بحث نیز با توجه به واژه شناسی قرآن و نوع اسعمال لغت ها در قرآن کریم می فهمیم که می تواند منظور از «وَ إِنْ مِنْكُمْ إِلَّا وارِدُها[مریم/۷۱] همه شما بدون استثنا وارد جهنم مىشويد.» حاضر شدن در کنار جهنم باشد.
۲- در ضمن باید دقت شود که آیه حرفی از عذاب شدن یا چشیدن همگانی از آتش جهنم را بیا نکرده است و آنچه خلاف عدالت است عذاب کردن بی گناهان می باشد که اصلاً در آیه چنین چیزی مطرح نگشته است. آری ممکن است آتش خاصیت سوزانندگی خود را در مقابل افراد پاکدامن و با تقوا و اهل ایمان از دست بدهد. همچناکه در دنیا آتش برای حضرت ابراهیم علیه السلام اثری سوزاننده نداشت. در احایث نیز به بی اثر بودن آتش جهنم بر اهل ایمان و حاضر شدن آنها در جهنم اشاره شده است. همچنانکه حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:«الورود الدخول لا يبقى برّ و لا فاجر، لا يدخلها، فيكون على المؤمنين بردا و سلاما كما كانت على ابراهيم حتّى إنّ للنّار أو قال لجهنّم ضجيجا من بردها، ثُمَّ نُنَجِّي الَّذِينَ اتَّقَوْا وَ نَذَرُ الظَّالِمِينَ فِيها جِثِيًّا؛ ورود در اينجا به معنى دخول است هيچ نيكوكار و بدكارى نيست مگر اينكه داخل جهنم مى شود، آتش در برابر مؤمنان سرد و سالم خواهد بود، همانگونه كه بر ابراهيم بود، تا آنجا كه" آتش"- يا" جهنم"- از شدت سردى فرياد مى كشد، سپس خداوند پرهيزگاران را رهايى مىبخشد و ظالمان را در آن ذليلانه رها مى كند.»[نوار الاخبار، یض کاشانی، ص۳۶]
۳- پس دیدیم که این داخل جهنم شدن یا در کنار آن آمدن همگانی مخالف عدالت نبوده چرا که طی آن فرد بی گناهی عذاب نمی شود؛ اما فلسفه این کار چیست؟ در اصل این مسئله، مقدمهاى خواهد بود كه مؤمنان از نعمتهاى خداداد بهشت حد اكثر لذت را ببرند، چرا كه" قدر عافيت را كسى داند كه به مصيبتى گرفتار آيد" وقتی آنها جهنم و عذابهای دردناک آنجا را ببینند بهتر می توانند لذت نعمتهای بهشتی را درک کرده و تلاش های دنیوی خود را برای انجام عمل صالح مثمر ثمر ببینند.
این آیات هیچ دلالتی ندارد که پیامبران منحصر در خاندان ابراهیم (علیه السلام) باشد، و در نسل دیگران پیامبری نباشد. و به اصطلاح «وصف مفهوم ندارد»، به این معنا که اگر مثلاً گفتیم فرزندان شیخ صفی الدین اردبیلی در ایران حکومت کردند به این معنا نیست که دیگران در ایران حکومت نکردند. به سخن دیگر، اثبات شیء نفی ماعدا نمی‌کند، بر این اساس، آیه شریفه تنها به این مطلب اشاره دارد که سلسله نبوت در خاندان ایشان ادامه یافته است. بر این اساس برداشت شما اشتباه است.
همچنین در ادامه آیه واژه «الْکِتابَ» آمده است که پس از واژه «النُّبُوَّةَ» در آیه بیان شده است. همچنانکه بسیار غلط است که بگویید خداوند تنها کتاب را به حضرت ابراهیم(علیه السلام) داده است؛ پس نباید بگویید که خداوند تمام نبوت را هم در نسل او قرار داده است.
پاسخ اجمالی:
در این دو آیه هیچ تناقضی وجود ندارد و با اندکی تفکر و دقت می توانید آن را بفمید. چرا که یکی از آیات فرزند دار شدن خداوند را منکر می شود؛ به این معنا که خداوند پدر یا مادری برای فرزندی قرار گیرد؛ زیرا او همسری ندارد. آیه دیگر می گوید اگر خداوند می خواست می توانست از میان مخلوقات دنیایی فرزندی را برای خود انتخاب کند. پس دو مطلب هیچ تناقضی ندارد.
پاسخ تفصیلی:
ابتدا آیات را یک به یک مطرح کرده و پیامهای هر کدام را ذکر می کنیم تا روشن شود هیچ تناقض یا ضدیتی در بین این آیات وجود ندارد.
۱- «بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَنَّى يَكُونُ لَهُ وَلَدٌ وَلَمْ تَكُنْ لَهُ صَاحِبَةٌ وَخَلَقَ كُلَّ شَيْءٍ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ[انعام/۱۰۱] پديدآورنده آسمانها و زمين است چگونه او را فرزندى باشد در صورتى كه براى او همسرى نبوده و هر چيزى را آفريده و اوست كه به هر چيزى داناست.»
پیامها:
الف) خداوند خالق تمام موجودات است.
ب) خداوند نمی تواند پدر یا مادر فرزندی شمرده شود چرا که او همسری ندارد.
۲-«لَوْ أَرَادَ اللَّهُ أَنْ يَتَّخِذَ وَلَدًا لَاصْطَفَى مِمَّا يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ سُبْحَانَهُ هُوَ اللَّهُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ [زمر/۴] اگر خدا مى خواست براى خود فرزندى بگيرد قطعا از [ميان] آنچه خلق مى كند آنچه را مى خواست برمى گزيد منزه است او اوست خداى يگانه قهار»
الف) اگر خداوند اراده می کرد از بین مخلوقات و موجودات برای خود می توانست فرزندی انتخاب کند.
ب) خداوند پاک و منزه است از اینکه چنین اراده ای کند؛ بنابراین چنین اراده ای نکرده است.
با دقت در پیامها می فهمیم که هیچ تناقضی وجود ندارد. اگر در یک آیه می آمد که خدا را فرزند یا همسری هست و در آیه دیگر آن را نفی می کرد؛ بحث تناقض صحیح بود. در حالی که اینچنین نیست و در یک اصل کلی خداوند وجود هر نوع فرزند و همسری را از خود نفی کرده و فرموده است:«لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ[توحید/۴-۳] (كسى را) نزاده و زاده نشده است و هيچ كس او را همتا نيست.»
صفحه‌ها