مطالب دوستان مجتبی جعفری

گزارش لحظه به لحظه پس از مرگ ( قسمت بیست و یکم)هدایای زندگانمدتها بود که به زندگی با صفا و شادی بخش خود در وادی السلام ادامه می دادم هر از گاهی از هدایای بازماندگان و مؤمنین و دوستانم بهره مند می شدم.هدایای آنها که همان دعا و استغفارشان بود مرا همچون غریقی که نجات یافته باشد خوشحال می نمود.1خیری که از باقیات صالحاتم حاصل می شد مرتب به من می رسید و مرا بیش از پیش شاد می نمود.2هر کسی بر سر مزارم حاضر می شد با او انس می گرفتم و از حضورش خوشحال می شدم3 حتی یک فاتحه آنها برای من از تمام دنیا خوشحال کننده تر بود ولی می دانم که زندگان این حقیقت را درک نمی کنند.ظهور4دنیای مادی همچنان برقرار و ما در جوار رحمت الهی همواره غوطه ور بودیم.غیر از دروازه امام و پیامبران همه دروازه های وادی السلام پذیرای سعادتمندان عالم برزخ بود اما اخباری که از جاده ها و راه های برهوت می رسید حاکی از گرفتاری عده زیادی از مردم بود و از دیگر سو تعداد اهالی دشت عذاب هر آن رو به افزایش بود. همه اینها نشانگر دنیایی پر از ظلم و ستم بود که از یک سو دروازه شهادت و از سوی دیگر دشت عذاب را پر رونق جلوه می داد و عده ای را در برهوت بی پایان معطل و گرفتار نموده بود.اما دیری نپاییداما دیری نپایید که با رفت و آمد مرتب فرشتگان اوضاع عجیبی بر وادی السلام حاکم شد. وقتی علت را از نیک جویا شدم در جوابم گفت: هر چه هست مربوط به دنیاست، ظاهراً قرار است اتفاق بسیار بزرگی بیفتد.هنگامی از این اتفاق بزرگ مطلع شدم که در جمع بسیار صمیمی و دوست داشتنی تعدادی از دوستان نشسته بودم، در آن لحظه فرشته ای پس از عرض سلام به جمع حاضران، خطاب به یکی از مؤمنین گفت:امامت ظهور کرده است، اگر خواستی می توانی به دنیا برگشته در کنار او باشی و البته اگر نخواستی می توانی همچنان در جوار رحمت الهی در ناز و نعمت بیارامی.5 آن مؤمن با لیاقت، رفتن را ترجیح داده از پیش ما رفت.حال برای همگان روشن شده بود که قائم آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم ظهور کرده است تا دنیای مالامال از ظلم و جور را به سوی حق و عدالت سوق دهد.مدتها گذشت. هرچند از نظر ما زمان اندکی بود اما سال های بر عمر جهان مادی گذشته بود. در این مدت ما مرتب از تازه واردها خبرهای ظهور و قیام حضرت را جویا می شدیم.یکی از آنها می گفت: جهان در شعله های ستم ستمگران می سوخت. هر گروهی که احساس قدرتی می کرد علم جنگ را بلند می نمود. صدای مظلومان به هیچ کس و به هیچ کجا نمی رسید. آشوب و بلا و لرزه های پی در پی زمین دنیا را با آن همه گستردگی پیش چشمان جهانیان تنگ و کوچک کرده بود، همه خسته و ناامید بودند.اما رشته ای از امید را به آمدن یک منجی عادل دلسوز گره زده بودند.اسلام که با غربت ظهور کرده بود، دوباره در لاک غربت فرو رفته بود و چنین بود حال دنیا و مردمان آن تا اینکه چندی قبل از ظهور حضرت، در ماه رجب، سه ندای آسمانی به گوش رسید که همه را در تعجب فرو برد؛ اولین ندا پشت تمام ظالمین را به لرزه درآورد، چرا که آنها را تهدید به لعنت الهی کرده بود(الالعنة الله علی القوم الظالمین)شاید از آن پس بود که اوضاع شام6 آشفته تر گردید و در نهایت گروه سفیانی بر دو طایفه شورشی رقیب خود پیروز شد.در همان زمان حرکت ها و قیام های کوچک و بزرگی در گوشه و کنار دنیا به وقوع پیوست. همچنین خبر رسیده بود که از خراسان لشکری به عراق می آید و شخصی از یمن هم سپاهی را برای یاری حق براه انداحته است.بعدها یکی دیگر از تازه واردها گفت: قبل از ظهور حضرت زمزمه هایی به گوش می رسید که موجودی یک چشم به نام دجال در حال فریب مردم است و ادعا می کتد که او خداست! و همه باید از او پیروی کنند. تبلیغات گسترده و زیرکانه او گروه زیادی را به دام انداخته بود به طوری که هر روز گروه زیادی به فرمانبری او تن می دادند؛ از مکه هم خبرهایی می رسید که:  313 نفر از مؤمنین که بهترین و صالحترین انسان های روی زمین هستند، برای یک امر مهم در مسجد الحرام گرد آمده اند و چند روز بعد معلوم شد که آنها برای بیعت با یکی از فرزندان رسول خدا(ص) به مکه سفر کرده اند. در همین اوضاع و احوال در جمعه روزی که مصادف با عاشورا بود، ناگهان صدای دلنشین و رسایی از داخل مسجدالحرام این آیه را تلاوت نمود:«بقیةالله خیرلکم ان کنتم مؤمنین» و در ادامه فریاد برآورد: «انا بقیة الله فی ارضه» و بعد از آن ندایی از آسمان فرود آمد که: حق در پیروی کردن از قائم آل محمد علیه السلام است. ظالم و مظلوم، زن و مرد، کوچک و بزرگ، همه در حیرت فرو رفته بودند. در این حال صدای شیطنت آمیزی از گوشه دیگر دنیا بلند شد که حق را در پیروی نمودن از سفیانی می دانست. عده زیادی از شنیدن این فریاد شیطانی در تشخیص حق دچار شک و تردید شدند.پس از ظهور، حضرت با یاران بسیار اندک خود عازم مدینه می شود. مردم که شنیده بودند این شخص منجی عالم بشریت است، از کمی نیروی او سخت در تعجب بودند و باور نمی کردند چنین کسی بتواند بشر را نجات دهد. وقتی حضرت به مدینه رسید با خبر شد که سفیانی یک لشکر مجهز را برای قتل او روانه مدینه کرده است. حضرت قائم علیه السلام از مدینه به مکه می آید اما لشکر سفیانی که در تعقیب حضرت بود در نزدیکی های مکه در منطقه بیداء7 ناگهان با شنیدن یک ندای آسمانی، در زمین فرو می روند. ادامه جریان را یکی دیگر از آگاهان اینگونه تعریف می کند:پس از آنکه تمام جهانیان از ظهور حضرت آگاه شدند، گروه گروه از شیعیان خالص برای بیعت وارد مکه می شدند حتی اهل خراسان نیز به درخواست امام، با آنحضرت بیعت کردند، تا اینکه یک روز ولوله افتاد که حضرت قائم علیه السلام از امروز قیامش را آغاز و به مقصد مدینه حرکت خواهد کرد.امام از مکه به مدینه و از آنجا به کوفه آمد و پس از مدتی که در کوفه ماند، آنجا را به مقصد عذراء ترک کرد. در  عذراء عده زیادی به حضرت پیوسته لشکر با عظمتی را بوجود آوردند، در همین نقطه سپاه آنحضرت با سفیانی و باقی مانده لشکرش رو در رو قرا گرفت و در همان ابتدا گروهی از هر دو طرف به سپاه مقابل خود ملحق شدند. در این صف آرایی حق و باطل، هر یک از دو طرف قصد براندازی نیروهای مقابل را داشتند. در سپاه امام افرادی همچون مالک اشتر، مقداد ، سلمان8 ، عبدالله بن شریک عامری9 ، داود رقی10 و گروه دیگری از بزرگان به چشم می خوردند که از عالم برزخ به دنیا برگشته بودند11  تا افتخار یابند در رکاب آن حضرت به جهاد بپردازند.اندک زمانی بعد، نبرد سختی آغاز شد که نتیجه آن جز پیروزی سپاه امام نبود. در آن نبرد تاریخی، سفیانی های خونخوار مورد انتقام سخت الهی واقع شدند چرا که آنها بر سر راه خود، زمین  را از خون یاران و دوستداران اهل بیت سیراب کرده بودند.حضرت پس از آن به جنگ دجال حیله گر به تل افیق12 می رود و پس از یک نبرد جانانه در یک روز جمعه دجال و همراهانش را به نابودی وادار می سازد. ***بعدها یکی از یاران حضرت قائم علیه السلام که مدتی را در حکومت عدل آن حضرت سپری کرده بود، از برنامه های آن حضرت برایمان تعریف کرد:یکی از برنامه های حضرت انتقام گرفتن از ستمگرانی بود که قبلاً از دنیا رفته بودند. آنها را به دنیا بر می گرداند و به انتقام دنیای خود می رساند. همانگونه که عده ای از خوبان هم به دنیا برگشتند تا از لذت یاری قائم آل محمد علیه السلام بر خوردار شوند.13 من خود دو جنازه از برزخیان را دیدم که بدار آویخته شده بودند و سپس زنده شدند تا جنایاتشان را برایشان شرح دهند. در انتها در حالیکه زار زار گریه می کردند به گناه خود اعتراف کردند و پس از آن به کیفر اعمالشان رسیدند.14پس از نابودی و سرکوبی دشمنان عدل و دین، حضرت دستور سازندگی فراگیر را در جهان صادر کردند، زمین و آسمان هم ذخایر و برکت خود را برای بالندگی دولت آن حضرت آشکار ساخته کم کم نسیم عدالت بر شرق و غرب عالم وزیدن گرفت. سرانجام بشر، مدینه فاضله و ناکجا آباد را به چشم خود دید و ناامیدی خود را از رسیدن به آن قطع کرد. بزرگترین افتخار من این است که چند روزی را در زیر پرچم عدالت گستر جهان زندگی کردم و با نام و یاد او چشم از جهان فرو بستم. هرچند مدتها قبل از ظهور حضرت قائم علیه السلام، وادی السلام با آنهمه گستردگی اش در غربت بسر می برد اما بعد از ظهور و خصوصاً در دوران حکومت عدل آن حضرت، دروازه های وادی السلام مرتب پذیرای سعادتمندانی بود که پل صراط برزخ یعنی برهوت15  را در مدت بسیار اندکی می پیمودند. آنها که عمری را تحت لوای حکومت الهی در جهان سپری کردند از دنیای آباد و آزاد و حکومتی مقتدر و بالنده خبر دادند؛ حکومتی که نور هدایتش تا آخرین روز از عمر دنیا تابنده بود تا اینکه خداوند اراده کرد که بساط زندگی بشر را از روی زمین برچیند.16 کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را؟کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را؟طوبی و سدره گر به قیامت به من دهندیکجا فدای قامت رعنا کنم تو رارسوای عالمی شدم از شور عاشقیترسم خدا نخواسته که رسوا کنم تو را17ادامه دارد...1. محجّة البیضاء ج8.2. مریم 76.3. محجّة البیضاء ج8.4. داستان ظهور، تنها برداشت اینجانب از روایات بحارالانوار جلد 13 می‌باشد اما اینکه حقیقت ظهور و قیام چگونه بواقعیت خواهد رسید خدا میداند.5. الایقاظ من الهجعة ص297 - معجم احادیث المهدی ج4، ص81.6. شام در صدر اسلام شامل بود بر کشورهای سوریه، اردن، لبنان و فلسطین.7. سرزمینی است بین مکه و مدینه اما به مکه نزدیکتر.8. ارشاد ج2.9. الایقاظ من الهجعة ص 266.10. الایقاظ من الهجعة ص264.11. منظور از این مطلب رجعت است. ( بازگشت بعد از مرگ است پس از ظهور مهدی(عج).12. و شاید تل آویو.13. قول سید مرتضی در سفینة البحار ماده ر ج - اثبات الرجعة ص45 مربوط به نوع افرادی که رجعت یافته‌اند.14. الایقاظ من الهجعة.15. به عقیده ما در این کتاب.16. البته این برداشت نشود که حضرت  قائم( عجل الله فرجه) تا آخرین روز از دنیا حکومت خواهد کرد. حقایق را خدا می‌داند.17. فروغ بسطامی.

گزارش لحظه به لحظه پس از مرگ ( قسمت نوزدهم)دروازه های وادی السلامنگاهم به بالا افتاد. خبری از دود و آتش نبود. هرچه بود نور بود و نور و هرچه جلوتر می رفتیم بر شدت آن افزوده می شد. زمین صاف و همه جا سبز و باطراوت دیده می شد. شادی امانم را بریده بود، حتی نیک را چنان شاد دیدم که تا آن لحظه او را اینچنین غرق سرور و شادی ندیده بودم، بی اختیار از نیک جلو افتادم و دوان دوان به مسیر ادامه دادم. از دروازه ولایت خیلی دور نشده بودیم که جاده به هشت شاخه تقسیم شد.نمی دانستم چه کنم و از کدام مسیر به حرکت خویش ادامه دهم. ایستادم تا نیک آمد، تکلیف را جویا شدم. نیک دستش را بر شانه ام گذاشت و گفت: بهشتی که روز قیامت برپا خواه شد دارای هشت دروازه است1 یکی مربوط به پیامبران و صدیقین، یکی برای شهدا و صلحا، دیگری برای مسلمانانی که بغض و دشمنی با اهل بیت محمد صلی الله علیه و آله و سلّم نداشتند و پنج دروازه هم برای شیعیان و دوستداران اهل بیت می باشد.2  وادی السلام نیز آیینه ای ضعیف و قطعه ای3 از بهشت است، آنگاه به یکی از مسیرها اشاره کرد و گفت: مسیر ما این است عجله کن و همراه من بیا.چیزی راه نرفته بودیم که نسیم روح بخشی وزیدن گرفت. چنان بوی معطری در فضا پیچید که بی اختیار ایستادم و هوای معطر و لطیفش را استشمام کردم. صورت زیبا و خندان نیک را جلو صورتم دیدم، با تعجب پرسیدم چه شده، چرا اینطور مرا نظاره می کنی؟ با خوشجالی تمام گفت: این بوی خوش بهشت است که از سوی وادی السلام وزیدن گرفته است و نشان از این است که به مقصد نزدیک شده ایم و من باید بروم. یکدفعه خنده از صورتم محو شد و با اضطراب پرسیدم: کجا؟ کجا می خواهی بروی؟ مگر قرار نیست باهم باشیم؟ نیک لبخندزنان گفت: چرا ترسیدی؟ قرار نیست از تو جدا شوم بلکه باید زودتر خودم را به وادی السلام برسانم و دارالسلام4  را که برایت درنظر گرفته اند آماده سازم.5 با خوشحالی پرسیدم دارالسلام کجاست؟ نیک گفت: هر مؤمنی در وادی السلام جایگاهی دارد که منزل امن و آسایش اوست و آن منزل همان دارالسلام است. دلم از شادی سرشار و لبهایم از خنده شکفته شد. پرسیدم راستی من چه باید بکنم تا آمدن تو باید به انتظار بنشینم؟ همانطور که می رفت گفت: آهسته به راهت ادامه بده، وقتی به دروازه رسیدی مرا خواهی دید. نیک به سرعت دور شد و من در همان مسیر به راه خود ادامه دادم تا اینکه از دور دروازه وادی السلام نمایان شد. سرعتم را بیشتر کردم. هرچه جلو می آمدم دروازه را بزرگتر می دیدم. کم کم درختانی سرسبز در کناره های دروازه خودنمایی کردند. صبرم را از دست دادم و شروع به دویدن کردم. در ابن هنگام گروهی از ملائکه را دیدم که پرواز کنان از سمت وادی السلام به طرفم می آمدند، به احترام آنها ایستادم. وقتی بالای سرم قرار گرفتند همگی با هم گفتند: سلام بر تو ای بنده خوب خدا، بهشت و راحتی بر تو مبارک باد.6 من فقط در جواب آنها گفتم: خدا را سپاس که مرا از نعمت بهشت بی بهره نکرد.ملائکه از من خداحافظی کردند و رفتند، دانستم که به مقصد نزدیک شده ام. اینبار با سرعت بیشتری دویدم تا اینکه خودم را بر در دروازه سعادت و خوشبختی یعنی وادی السلام دیدم.ادامه دارد... . 1.کنزالعمال ج14، ص 451.2. میزان الحکمه ج2،ص 104.3. کافی ج3، ص 243.4. خداوند در آیه 127 از سوره انعام، دارالسلام را متعلق به مومنین دانسته است. دارالسلام بمعنای خانه سلامت می‌باشد و آن خانه ایست که ساکنش را از هرگونه گزندی محفوظ می‌دارد.5.میزان الحکمه ج7.6. سجده 30، واقعه 90، بحارالانوار ج6ٰباب 7 ص 223.

گزارش لحظه به لحظه پس از مرگ ( قسمت هفدهم)مژدگاه شفاعتتذکر: این نکته ضروری است که اساس شفاعت مخصوص قیامت کبری می‌باشد. اما بخاطر محتوای تربیتی آن و مجال داستانی، ناگزیر شدیم آنرا در این مجموعه و در این قسمت(برزخ) تحت عنوان مژده شفاعت به رشته تحریر درآوریم تا جلوه کوچکی را از این مسئله اعتقادی به نمایش درآورده باشیم. بدیهی است که آیات و روایات این بخش مربوط به بحث شفاعت در قیامت کبری می‌باشد زیرا به روایتی که به اثبات شفاعت در برزخ پرداخته باشد برخورد نکردیم هر چند به اعتقاد گروهی و در یک دید کلی، شفاعت می‌تواند در دنیا و برزخ نیز وجود داشته باشد.گاه گاهی از زخمهای سر و بدنم می نالیدم. تا قبل از آن بواسطه شور و هیجان جنگ و شادی بعد آن درد زخمهایم را متوجه نمی شدم. بیم آن داشتم که مبادا این زخمها مرا از ادامه راه بازدارند.هنوز راه زیادی نپیموده بودیم که روی زمین نشستم و از نیک خواستم که بایستد تا کمی استراحت کنم. نیک به طرفم برگشت و گفت: وقت کم است، هر طور شده باید حرکت کنیم.گفتم نمی توانم، مگر نمی بینی؟ نیک که مانند همیشه برایم دلسوزی می کرد جلو آمد و گفت: ای کاش کمی تقوایت بیشتر بود، که در آن صورت زره تقوی، آن ضربه را مانند بقیه ضربه ها از بدنت دفع می کرد. نگاهی به سپر انداختم آنگاه در حالیکه درد امانم را بریده بود با بی حالی گفتم:تعجب می کنم که چرا سپری با این ضخامت نتوانست در مقابل آن ضربه استقامت ورزد، نیک بلافاصله جواب داد: یک سال از هنگام بالغ شدنت که اصلاً روزه نگرفتی، بقیه روزه هایی هم که می گرفتی گاهی با صفت های ناپسند اثر آنها را کم می کردی.حسرت و پشیمانی و خجلت، وجودم را پر کرد. نیک دستم را گرفت و از زمین بلندم کرد و گفت: اگر بتوانی خود را به وادی شفاعت برسانی امید هست که شفا یابی و به راحتی راه را ادامه دهی. نام شفاعت خیلی برایم آشنا و در دنیا همیشه مایه امیدواری من بود؛ به همین خاطر با عجله پرسیدم: این وادی کجاست؟نیک به جلو اشاره کرد و گفت: کمی جلوتر از اینجاست بعد ادامه داد: البته شفاعت مربوط به قیامت کبری است اما در اینجا می توانی بفهمی که اهل شفاعت هستی یا نه، اگر مژده شفاعت برایت آوردند، جان تازه ای خواهی گرفت و به راحتی می توانی بقیه راه را بپیمایی.در حالیکه دست خود را بر گردن نیک آویخته بودم با سختی فراوان به راه خویش ادامه دادیم.همانطور که می رفتیم به نیک گفتم: اگر می توانستم به دنیا برگردم اولین پیغامی که به اهل دنیا می دادم این بود که (تقوا بهترین توشه برای سفر آخرت است.1) نیک سری تکان داد و گفت: البته که اینطور است و بعد سکوت کرد. دیگر قادر به راه رفتن نبودم، درد سراسر وجودم را آزار می داد، از نیک خواستم کمکم کند. او نیز مرا بر دوش خود نهاد و به راه افتاد. در همان حال به نیک گفتم: نمی شود تا وادی السلام مرا بر کول خود نهاده و به آنجا برسانی؟ گفت: هرکسی که گناهش بر او ضربه ای وارد کرده باشد و زخم گناه بر بدنش نشسته باشد اجازه ورود به وادی السلام را ندارد، دریافتم که چاره برای من دریافت مژده شفاعت است و بس. با امید فراوان، قدم به قدم به وادی شفاعت نزدیک می شدیم گاهی نیز ازاینکه مبادا مژده شفاعت برایم نیاید بدنم می لرزید، در این حالت این نیک بود که مرا دلداری می داد.کم کم هوا بهتر و لطیف تر می شد، از شدت گرما کاسته و از دود ضخیم آسمان تنها لایه نازکی به چشم می خورد  و من برای رسیدن به وادی شفاعت هرگونه درد و رنجی را تحمل می کردم.سرانجام به تپه ای رسیدیم که مسیرمان از آن می گذشت. نیک ایستاد و گفت: آنسوی این بلندی،  وادی پر خیر و برکت شفاعت است. وقتی به بالا رسیدیم نسیمی آرام بخش وزیدن گرفت. نیک مرا روی زمین نهاد و گفت: ما همین جا در انتظار مژده شفاعت می نشینیم اگر مورد شفاعت کسی و یا از همه مهمتر مورد شفاعت چهارده معصوم واقع شوی، با دوای شفاعت جراحت تو بهبود خواهد یافت. بسیار خوشحال شدم زیرا می دانستم که پیرو آیینی بودم که رهبرانش، خود بهترین شفیع برای ما هستند.سؤالی به خاطرم رسید که مرا نگران کرد به همین جهت از نیک پرسیدم: و اگر نیاورند؟ نیک که گویا انتظار چنین سؤالی را نداشت سرش را به زیر افکند. اینبار با ترس و دلهره بیشتر پرسیدم: اگر دوای شفاعت را نیاورند چه؟ نیک همانطور که سرش پایین بود گفت: بیچاره و بدبخت خواهی شد.اضطراب و وحشت به سراغم آمد و بی اختیار به گریه افتادم. نیک که همیشه یار مهربان و غمخوار من بود کنارم آمد و گفت: گریه نکن، ما که اینهمه راه را آمده ایم، بقیه راه را هم به لطف آنها که نزد خدا آبرو دارند خواهیم پیمود، لطف آنها بیشتر از آنست که ما را با این وضع رها کنند  و ... سخنان نیک با سلام آشنایی قطع شد. هر دو صورتمان را به طرف صاحب صدا چرخاندیم، همان فرشته رحمت بود که اینبار با داروی شفابخش شفاعت برای نجات من آمده بود. فرشته درحالیکه دارو را به نیک می داد گفت: این هدیه ای است به عنوان مژده شفاعت از خاندان رسالت2 و آنگاه بال زنان از آنجا دور شد. دنیایی از شادی وجودم را فرا گرفت و با چشمان اشکبارم آن فرشته را بدرقه کردم. وقتی نیک دارو را بر زخمم نهاد احساس کردم همه دردها و ناتوانی هایی که بر وجودم نشسته بود برطرف شده است و بلافاصله روی پا ایستادم. اینبار اشک شوق چشمانم را فرا گرفت و با صدای بلند فریاد زدم: درود بر محمد و اهل بیت پاک او همانها که در برابر محبت، شفاعت می کنند. (و خدا شفاعت آنها را در روز قیامت هرگز رد نخواهد کرد.) 3 صدایم چنان رسا بود که به گوش عده ای از اهالی وادی شفاعت رسید. آنها با عجله و شتاب خود را به من رساندند و نفس زنان گفتند: چه شده؟ فریاد شادی از تو شنیدیم، تنها شفاعت شدگان چنین صدایی سر می دهند. با خوشحالی تمام جواب دادم: بله، بله من نیز مژده شفاعت اهل بیت محمد(ص) را دریافت نمودم. وقتی علت شفاعت خواهی مرا پرسیدند گفتم: ضرباتی از جانب گناه بر پیکرم وارد شده بود که آن بزرگواران مرا شفا دادند. یکی از آنها با ناراحتی گفت: پس ما چه کنیم؟ آیا کسی هم هست که مارا شفاعت کند؟4 گفتم: شما برای چه شفاعت می خواهید. همان شخص گفت: به ما اجازه عبور نمی دهند. با تعجب پرسیدم: چرا؟! با حالت گریه گفت: مأموران می گویند: تا اینجا می توانستید پیش بیایید اما از اینجا به بعد نیاز به مژده شفاعت دارید. در همین لحظه نیک مرا صدا کرد و از من خواست که وقتم را تلف نکنم.در حال راهپیمایی از نیک پرسیدم: تکلیف اینها چیست؟ جواب داد: به فکر آنها نباش، در اینجا هرکس به نوعی انتظار  شفاعت دارد؛ عده ای مثل تو شفا می خواهند و گروهی مانند اینان اجازه عبور می طلبند، حتی یک مؤمن هم می تواند گروهی از آنها را شفاعت کند اما لیاقت شفاعت ندارند، اینطور آدم ها در دنیا خدا را فراموش کرده شفاعت را انکار می کردند، نسبت به اقامه نماز هم سستی می کردند اما حالا که کارشان در اینجا گره خورده است، به فکر خدا و شفاعت افتاده اند.5هنوز داشتیم در وادی شفاعت قدم می زدیم، نگاهی به انسان‌های محتاج کردم و به نیک گفتم: ای کاش انسان ها در دنیا چنان خوب بودند که در آخرت نیازی به شفاعت کسی نداشتند.نیک نگاهی به من کرد و گفت: نه اینطور نیست، همه انسانها محتاج شفاعت محمد(ص) و آل او هستند.6 گروهی برای ورود به بهشت نیاز به شفاعت دارند و عده ای هم برای درجات بالاتر بهشت، دست شفاعت خواهی خود را دراز می کنند. از این سخن سخت در حیرت شدم و دیگر هیچ نگفتم. پس از لحظه ای سکوت دوباره نیک درباره اهالی وادی شفاعت سخن گفت: برخی از آنها عذر برادران ایمانی خود را نمی پذیرفتند،7 بعضی به نیازمندان غذا و طعام نمی دادند و گروهی در دنیا همواره سرگرم کارهای باطل و لهو و لعب بودند8 چطور کسی می آید اینها را شفاعت کند، مگر اینکه مدتها در عذاب الهی بمانند. شاید رحمت الهی شامل حال آنها هم بشود. 9و سرانجام وادی شفاعت را پشت سر گذاشته با شادی و نشاط هرچه بیشتر به راه خود ادامه می دادیم.ادامه دارد... .1. میزان الحکمه ج9، ص 253.2. میزان الحکمه ج5، ص 120.3. بحارالانوار ج3، ص301.4. اعراف 53.5. اعراف 53 - میزان الحکمه ج5، ص 117.6. اصول کافی ج2، ص598- میزان الحکمه ج5، ص 120-121.7. میزان الحکمه ج6، ص 112.8. مدثر 49 و 39.9. بحارالانوار ج8، ص 362.

گزارش لحظه به لحظه پس از مرگ ( قسمت پانزدهم) گذرگاه مرصادگذرگاه مرصادبراحتی مسافت زیادی را پیمودیم تا اینکه به یک گردنه رسیدیم. قبل از اینکه به بالای آن گردنه برسیم، صداهایی از آنسوی تپه به گوشمان رسید. خواستم از نیک سؤال کنم اما بهتر دیدم وقتی به بالا رسیدم، خودم از جریان آگاه شوم.وقتی نیک به بالای تپه رسید ایستاد، منهم با عجله و نفس زنان خودم را کنار او رساندم. از آنچه دیدم بسیار متعجب شدم و ترس و اضظراب تمام وجودم را در بر گرفت.جاده و بیابان های اطراف آن پر بود از مأموران الهی و اشخاصی که گرفتار آمده بودند. هر کس قصد عبور از جاده را داشت شدیداً کنترل می شد. آهسته به نیک گفتم: اینجا چه خبر است، چه اتفاقی افتاده است؟ نیک همینطور که به اطراف نگاه می کرد گفت: اینجا گذرگاه مرصاد است. با تعجب پرسیدم: گذرگاه مرصاد دیگر چیست؟ گفت: محل رسیدگی به حق الناس، آنگاه با کمی درنگ ادامه داد: اگر کوچکترین حق از مردم بر گردن داشته باشی، از کشتن انسان بگیر تا سیلی و یا بدهکاری، همه اینها موجب گرفتاری تو می شود.بار دیگر بیابان را با دقت زیر نظر گرفتم. گروهی غمگین و افسرده در حالیکه زانوی غم در بغل داشتند روی زمین نشسته بودند و بواسطه سنگینی زنجیری که بر گردن داشتند قادر به حرکت نبودند. عده ای نیز بوسیله زنجیری که به پا داشتند توسط مأموران قوی و عظیم الجثه مهار شده بودند، برخی نیز بلاتکلیف در بیابان چرخ می زدند و حق عبور از جاده را نداشتند.هر از گاهی صدای مأموران در فضا می پیچید که: فلان کس آزاد است و می تواند عبور کند و آن شخص پس از مدتها گرفتاری با خوشحالی تمام به مسیر خود ادامه می داد.نیک صورتش را به سمت من چرخانید و گفت: برویم .... با دلهره گفتم: نمی شود از بیراهه برویم؟گفت: همه جا توسط مأموران کنترل می شود زیرا حق مردم قابل بخشش نیست و خدا از ظلم ظالم چشم پوشی نمی کند.1 خداوند ممکن است از حق خود بگذرد و شفاعت خوبان را نسبت به آنها بپذیرد اما از حق مردم هرگز نمی گذرد.از نیک پرسیدم: افراد در اینجا چگونه شناسایی می شوند؟ گفت: اسامی افرادیکه حق مردم را بر گردن دارند در دست مأموران است و پس از شناسایی شخص مجرم او را از عبور منع می کنند، بلافاصله گفتم: تا کی باید بمانند؟گفت: مدت توقف و گرفتاری آنها متفاوت است. بعضی ماهها و برخی سال های سال.با تعجب پرسیدم مگر رسیدگی به پرونده حق الناس چقدر طول می کشد؟گفت: در اینجا عدل خدا حاکم است و به نفع مظلوم و طلبکار از ظالم دادخواهی می کند مگر اینکه مظلوم از حق خود بگذرد.2 اگر مظلوم و طلبکار از حق خود نگذرند از نیکیهای بدهکار و ظالم به مظلوم می دهند تا راضی شود و اگر نیکی اش به اندازه کافی نبود از گناهان مظلوم به او می دهند و در حقیقت ظالم و بدهکار را با این عمل به نوعی قصاص می کنند.3بواسطه سخنانی که از نیک شنیدم ترس و اضطراب عمیقی در دلم ایجاد شد. وقتی چاره را جز گذر از میان مأموران ندیدم به نیک گفتم: چاره یی نیست ... برویم!سراشیبی گردنه را پیمودیم و قدم به گذرگاه مرصاد گذاشتیم.چیزی نگذشت که خود را در برابر مأموران دیدم. در یک آن با اشاره یکی از مأموران زنجیر ضخیمی به گردنم انداخته شد و بدون اینکه کوچکترین فرصتی به من بدهند که علت را جویا شوم، کشان کشان مرا از جاده بیرون برند.بی جهت دست و پا می زدم تا شاید بتوانم از دست آنان فرار کنم اما در برابر قدرت آنها تمام تلاش من بی فایده بود، از نیک خواستم علت کارشان را جویا شود اما نیک بدون اینکه از آنها سؤالی کند جلو آمد و گفت:خوب فکر کن این مأمورها بی جهت کسی را گرفتار نمی کنند. کمی که فکر کردم فهمیدم داستان از چه قرار است. مقداری پول از همسایه ام قرض گرفته بودم  که به علت مسافرتی که برای او پیش آمد و آنگاه بیماری که گریبان‌گیر من شد موفق به پرداخت آن نشدم. پس حقیقت را به نیک گفتم4 و از او خواستم راهی برای خلاصی من بیابد. نیک پس از لحظه ای که به من خیره شده بود گفت: اگر بتوانی به خواب بستگانت بروی و از آنها بخواهی که قرضت را ادا کنند امیدی به نجاتت هست وگرنه همینطور گرفتار خواهی ماند.با کمک نیک توانستم به خواب پسر بزرگم بروم و حالم را برایش بازگو کنم.همانطور که منتظر جواب بازماندگانم بودم شخصی را دیدم که زنجیر آتشینی بر کمر داشت و مرتب از این سو به آن سو می دوید و فریاد می زد: (وای بر من، اموالی که با گناه بدست آوردم اینگونه مرا گرفتار کرد، در حالی که وارثان من آن اموال را در راه خدا انفاق کردند و خودشان را به سعادت رساندند5 کمی آن‌طرفتر هم عده زیادی را مشاهده کردم که بر شخصی هجوم آوردند و از او مطالبه حقشان را می کنند.با دیدن این صحنه های وحشتناک و مشاهده حال خودم، لحظه ای به فکر فرو رفتم و با خود اندیشیدم: اگر می دانستم که حق مردم این همه مهم و نابخشودنی است تا زنده بودم در برخورد با مردم چه هنگام معامله یا موقع نظر گفتن و شهادت دادن و یا حتی هنگام صحبت کردن با آنها بیش از این دقت می کردم، آنگاه بی اختیار فریاد زدم: وای از این گذرگاه براستی این گذرگاه فلاکت و بدبختی است؛ در همین لحظه مأموران، زنجیر را از گردنم باز کرده و از آنجا دور شدند.6 اول گمان کردم آنها بخاطر فریادهایم مرا رها کردند اما وقتی نیک با خوشحالی مرا در آغوش کشید، گفت: دینت ادا شد حالا آزادی از گذرگاه مرصاد عبور کنی. با بلند شدن صدای مأموری که آزادی مرا اعلام می کرد، راه مستقیم خود را برای رسیدن به وادی السلام ادامه دادیم.ادامه دارد.... .1. بحارالانوار ج7 ص256.2. بحارالانوار ج7 ص268.3.بحارالانوار ج7 ص274.4. حکایت اول و دوم منازال الآخرة.5. میزان‌ الحکمه ج2ٰص 432.