هر كاری كه باعث آزار روحی و جسمی و ایجاد آثار ماندگار در وجود یك كودك شود را كودك آزاری می‌گویند و چه بسا در مواردی برخی از این آثار مخفی می‌ماند.
كودك آزاری تنها جسمی و فیزیكی نیست بلكه بخشی زیادی از كودك آزاری مخفی و اغلب روحی، خانوادگی و اجتماعی است.
كودكان به علت نداشتن اطلاعات و آگاهی كافی، نداشتن قدرت دفاع از خود و نداشتن قدرت تصمیم گیری، یك قشر خاص محسوب می‌شوند و وظیفه والدین است در این سن به مسائل و مشكلات كودكان اهمیت ویژه بدهند.
بزرگترین پیامد كودك آزاری بازتولید كودك آزار برای آینده جامعه است؛ هر چند ممكن است فردی كه مورد تعرض قرار گرفته است در آینده تبدیل به یك تبهكار نشود.
اگر حساسیت اجتماعی نسبت به موضوع كودك آزاری افزایش یابد و قبح اجتماعی آن شكسته و تبدیل به حق اجتماعی شود، همه با دیدن فرد كودك آزار به جای بی تفاوتی، در قبال كودك احساس مسئولیت می‌كنند.
والدین نباید نگاه مالكیتی به فرزندانشان داشته باشند، چراكه كودك علاوه بر اینكه فرزند خانواده است یك شهروند و هموطن نیز محسوب می‌شود و نمی‌توان او را به ویژه در ملاء عام تنبیه كرد. والدین نمی توانند به علت داشتن مالكیت فرزندان آنها را در خانه، میهمانی و خیابان تنبیه كنند و شهروندان هم در صورت روئیت تنبیه كودك نباید بی تفاوت از كنار آن بگذرند.